De kop is eraf en de eerste "normale" week is achter de rug. Roos heeft het erg naar haar zin op de nieuwe school, Nicole en ik doen "gewoon" ons ding en Fleur is sinds van vandaag klaar met de antibiotica. De rest van de pillen waren een maand geleden al in de hoek gegooit en dat betekend dat ze vanaf nu weer pilvrij is. Sinds gisteren zijn we ook maar weer begonnen met zwachtelen. Een ding wat Fleur niet leuk vind, maar wat wel belangrijk is. Zo belangrijk, dat we volgende week vrijdag het onderwerp prothese even aankaarten bij Dhr. Janssen, de revalidatiearts. We willen graag weten hoelang het duurt, wanneer en hoe ze zo'n ding aanmeten en wat de mogelijkheden zijn. Ons is verteld dat het een duur iets is en ze goed moet nadenken voordat er iets word besloten. Prima en begrijpelijk, maar Fleur mist met veel dingen haar arm. Aan ons dus de taak om het op touw te gaan zetten.
Nu we het toch over haar arm hebben kan ik jullie net zo goed vertellen dat we de klap nog niet helemaal te boven zijn. Zolang er kleren / mouwen overheen hangen is het goed te doen en draait mijn maag niet om. Vol trots zie ik dan hoe ze alles vol overtuiging en voor de volle 100% aanpakt en zich door niets en niemand laat tegenhouden. Fietsen, sleeën, knutselen, aankleden en de mooiste schilderen worden gemaakt. Geweldig en soms ook ontroerend om te zien.
Ons hoor je op die momenten niet klagen, maar als mevrouw zich ´s-avonds omkleed of gaat douchen worden we weer met de neus op de feiten gedrukt. Niet dat we dan klagen hoor, maar wat we zien is een inclompleet lichaam wat nooit, maar dan ook nooit meer goed zal komen. Die arm zal altijd de link leggen naar de zware strijd / tijd van nu. Ik weet dat het niet anders is en we het moeten accepteren, maar dat valt niet mee. Voordat ik naar mijn werk ga geef ik de meiden meestal een kusje. Ook niets bijzonders todat Fleur huilend zei dat ik moest blijven en ondertussen sloeg ze haar armen om me heen. Ik merkte dat de kracht in haar goede arm toeneemt en de druk van het korte armpje voel ik nog steeds op mijn schouder. Toen ze los liet lag ik zowat met mijn neus op de stomp en ik kan jullie melden dat het nog steeds een vreemd en naar gezicht is. Het is een mooi afgerond dingetje, maar wat had ik het graag anders gezien. Op de gang moest ik een paar keer slikken om vervolgens de voordeur te sluiten en te vertrekken richting werk.
Na een dag werken kom ik dan thuis en vliegen de meiden me om de nek. Roosje til ik dan op geef haar een knuffel zet haar neer en ga klaar staan voor nummer twee. Die komt dan aanhollen en ook haar geef ik een dikke knuffel. Het enigste verschil is dat ik haar niet kan en durft op te tillen. Optillen.....Tja......een klein ding wat ik zo graag wil doen. Dit heb ik dus al 153 dagen niet kunnen doen. Als je het snel zegt lijkt het niets, maar het zijn en blijven er toch 153. Ik heb de stille hoop dat het binnenkort weer kan en zodra dat is gebeurd zijn jullie de eerste die het weten. Tot die tijd geniet ik van alles en iedereen om me heen en wat er morgen op het programma staat is tot nu toe onbekend. Jullie vanavond veel plezier en voor vannacht weltrusten. Tot over 1, 2 of 3 dagen.
Het Laafje
Tja het zijn de kleine dingen die het doen zeggen ze toch, zo iets wat zo normaal is ineens niet meer te kunnen doen is toch afschuwelijk.......... hoop dat je der gauw weer kunt tillen en dan intens geniet van het moment.
BeantwoordenVerwijderenDikke kus
toen ik jou stuk las, heb ik even diep adem gehaald en het nog een keer gelezen. het raakt me diep. en ondanks alles wat gebeurt is,en een lichaam wat nooit meer compleet wordt, hoe een verdriet is dat, blijf jij wel GEWOON vaderdingen doen. je was ,bent en blijft altijd die superpapa!! je bent een kanjer, en dat blijf je ook !!! en zeker weten dat het optillen weer gaat gebeuren. xxxx
BeantwoordenVerwijderenGewoon even een hele dikke kus. Geen woorden te vinden.........
BeantwoordenVerwijderenLiefs de buurvrouw
Hee sekke Joos,je bent lief!!!! dikke natte kus
BeantwoordenVerwijderenxxxxxxx
Elke keer na een blog weet ik niet wat ik schrijven moet, terwijl ik eigenlijk zoveel wil zeggen, klik ik jullie site weer weg, en dat keer op keer op keer. Toch ga ik het vandaag weer eens proberen. Elke dag als ik vanaf een afstandje naar mijn jongens kijk, voel ik een enorm gevoel van geluk, geluk dat ze gezond zijn, geluk om hoe heerlijk we het hebben...jullie hebben uiteraard geen reet aan deze reactie tot zover, maar dankzij jullie besef ik me elke dag weer hoeveel ik heb, wat een heerlijk onbezorgd leventje Jan, Bas, Teun en ik hebben, voordat dat deze bak ellende over jullie uitgestort werd besefte ik dit eigenlijk nooit! Count your blessings zegt mijn moeder altijd, zelfs nu ze zelf tegen deze onmenselijke ziekte moet vechten, iedereen hoor je wel eens zeggen dat ze meer zouden moeten genieten van het leven, maar doen ze dat ook.....Dankzij jullie heb ik dit geleerd, elke dag een beetje meer, dank hiervoor....
BeantwoordenVerwijderenRespect voor Fleur, die een uniek relativeringsvermogen bezit.....een unieke drive, waar zoveel mensen iets van zouden kunnen leren, Respect voor Roos, die over hetzelfde relativeringsvermogen beschikt, die zichzelf hoe klein ze ook is soms moet wegcijferen omdat dat nou eenmaal niet anders kan, en dit ook doet. En respect voor jullie als papa en mama....wat zijn jullie verdomd goed in het papa en mama zijn.........
Zoals ik al eerder zei...jullie hebben er geen reet aan....maar nogmaals dank voor het inzien waar het eigenlijk allemaal omdraait.....
Ik bid en hoop dat jullie snel weer heerlijk kunnen genieten zonder donkere wolk boven jullie hoofd, ik gun het jullie zo.......
Hele dikke kus
Ben er stil van. Wat doet een mens toch veel op de automatsche piloot. Zonder na te denken, en alles maar als gewoon accepteerd. Zo gewoon is het dus allemaal niet. Kwam deze regels van Toon Hermans tegen;
BeantwoordenVerwijderenAlles wat geld kost is lang niet altijd kostbaar.
Alles wat écht kostbaar is, kost niets.
Zon, leven liefde.