Ze weet het gelukkig niet meer

Toen we vanmorgen bij het Sophia aankwamen stond er een file voor de garage waar je helemaal eng van werd. Zo'n file betekend minimaal 30 minuten vertraging en daar hadden we dus geen zin in. Normaliter wachten we netjes en als we met zijn allen zijn lopen de dames vaak het laatste stukje. Dit keer hadden we een goede reden en dat was de afspraak op de acute hulp. Nicole nam het stuur over en ik heb even met de pakeerwachters gesproken. Na een kleine conversatie kon Nicole komen en via de uitgang mocht ze naar binnen.

Eenmaal op de acute hulp ging het snel. Na ons verhaal werd de chirurg erbij geroepen en toen die de oksel zag was het duidelijk, het was dikker geworden en het werd ook al rood. Er was 1 oplossing en dat was aanprikken en het vocht verwijderen. Volgens Dhr. Sloot een pijnloze gebeurtenis, omdat de naald in dood weefsel werd geprikt. Een mooi verhaal, maar niet voor Fleur. We hadden nog 1 pilletje dormicum en daar hebben we mooi gebruikt van gemaakt. Binnen een minuut of 20 was ze dronken. Je kan dan alles tegen haar zeggen en alles met haar doen zonder dat ze dat zich herinnerd. En dat is maar goed ook, want......

Toen ze de punt van de naald zag was het gedaan met de rust en begon ze te schreeuwen dat ze moesten wachten. Dit roept Fleur altijd als er iets ergs gebeurt en wij weten ondertussen dat ze "gewoon" door moeten gaan en niet moeten treuzelen. De naald werd in de oksel gestoken en het leegzuigen kon beginnen. Zoals ik het heb gezien hebben ze ongeveer 40 ml vocht weggehaald. Het zag er helder uit, maar dat wil niet zeggen dat er een bacterie zit. Het vocht word onderzocht en maandagmiddag krijgen we hier de uitslag van. Uit voorzorg zijn we wel met een antibioticakuur begonnen en hopen dat het aanslaat en dat het allemaal snel weer achter de rug is. Tijdens het leegzuigen was Fleur zo over haar toeren heen dat zelfs de chirurg zei dat het tegen hyperventilatie aanzat. Gelukkig was de ademhaling snel weer onder controlle en konden we met een nieuwe poli afspraak weer naar huis.

De hulp die we kregen was meer dan prima en binnen anderhalf uur zaten we alweer in de auto. Onderweg heeft Fleur lekker op de bank gelegen en als we nu vragen of ze nog iets weet is het antwoord nee. Roos was tijdens de behandeling opgevangen door de verpleging en heeft zich gedragen als een heel groot en zorgzaam zusje. Voor nu weltrusten en tot morgen, overmorgen of overovermorgen.

Laaf Joost