Er was heel even paniek......

Zo en dat was alweer de tweede dag. Hij was erg prettig op een klein incidentje na. Laat ik maar even bij het begin beginnen. Vannacht zijn de meiden verrot gestoken door een of meerdere muggen en heb ik gezellig in het stapelbed geslapen. Toch heeft iedereen achteraf redelijk tot goed geslapen. Na een goed ontbijt en wat koffie hebben we de auto gepakt en zijn met zijn allen naar het safaripark gereden. Daar lieten we de auto staan en hebben per safariboot een heel groot deel van het park gezien. Het het had ietsiepietsie warmer mogen zijn, maar ondanks dat was het goed te doen. Na een kleine 2.5 uur slenteren stonden we weer bij de auto. Eenmaal weer bij het huisje sprong Roos in haar badpak, want het zwembad trok als een magneet aan haar.

In het zwembad was het goed te doen. Het was niet erg groot, maar de temperatuur van het water was erg lekker en het was niet onwijs druk. Na een uurtje dobberen begon Fleur toch iets wat vreemd te doen. Ze was moe, was snel geirriteerd en zei dat ze de dingen wilde doen die anderen ook deden. Dit doet bij mij van binnen zeer kan ik jullie melden, want in het safaripark was dit ook al het geval.

Doordat ze haar arm niet meer heeft loopt ze met veel dingen tegen de lamp aan. Ze probeerd het allemaal wel, maar een te hoge bloedsuiker en wat mislukte klim pogingen, leverd wel een heel zielig hoopje mens op. In het zwembad was het dus net andersom. Daar zat ze zo laag dat ze bijna van haar graatje ging. Roos heeft heel snel haar oom gehaald terwijl ik een mars aan het regelen was. Deze vloog er gelukkig in als koek en we weten ook dat dan minimaal een halfuurtje duurt voordat ze weer een beetje bij kennis is. Het wandelingtje van het zwembad naar het huisje was een ware veldslag voor haar, haar rechter gezichtsveld was ze totaal kwijt, maar ze deed het wel.

Met het avond eten waren alle bloedsuikers weer ondercontrole en dat was maar goed ook, want we gingen wokken in Biest-Houthakker. Waar???? Ja daar!!!!! Een klein gehucht in Nederland waar een kerk staat met niet meer dan 10 straatjes eromheen. Winkels kennen ze daar niet, maar een wokrestaurant dus wel. We hebben er onwijs lekker gegeten voor een redelijke prijs. Probleem was dit keer het ritje ernaar toe. In de auto zei Fleur ineens dat ze pijn had als ze diep ademhaalde. Rinkel rinkel bel bel alle raderen sloegen in Nicole en mijn hoofd op tilt en we konden alleen maar denken, Nee hé het aftakelen zal nu toch niet begonnen zijn. Het kan en mag "gewoon" niet!!!!!

Nicole heeft duidelijk gevraagd wat en waar de pijn zat en zoals wij het begrijpen zal het wel eens spierpijn van het zwemmen kunnen zijn. Na het eten was het trouwens weer over zei ze, maar ondanks dat waren we toch erg geschrokken en werd het weer duidelijk waarom we moeten genieten van alles en iedereen om ons heen.

Al met al hebben we een dag achter de rug met wat ups en downs en jammergenoeg sloeg bij ons van binnen de paniek ook heel even toe. Toch zijn de meiden lekker gaan slapen en hebben Nicole en ik een fijne avond achter de rug. Morgen gaan we met alle kinderen naar de Efteling en stiekem hebben we daar best wel zin in. Dit betekend ook dat ik nu ga slapen en jullie weltrusten ga zeggen.

Dus weltrusten allemaal en wie weet tot morgen, zoniet....tjaaa....dan tot overmorgen of overovermorgen.

Laafje Joost