Een gesprek met onze oncoloog......

Zo, en nu maak ik even een blog over de rest van de dag. Dus geen Beekse Bergen of grafiti, maar "gewoon" over ons bezoekje aan het Sophia. Niet dat we erop zaten te wachten, maar onze oncoloog wilde ons graag even spreken. Wat ze nu precies van ons moest was een groot vraagteken, maar uiteindelijk zijn we er toch een poosje geweest.

Als eerste kregen we een rondleiding over de geheel gerenoveerde afdeling. Niet dat het jullie wat kan schelen, maar de poli, dagbehandeling, prikkamer en spreekkamers zaten vroeger allemaal beneden en de afdeling K2-zuid zat op de tweede etage. Na een grote verbouwing en een interne verhuizing zit alles nu bijelkaar en wel op die buruchte K2-zuid. Veel boxen die voor neutropene kinderen waren, zijn verdwenen en hebben plaats gemaakt voor de dagbehandeling. Alles bijelkaar gezien is het wel opgeknapt, maar de sfeer die er vroeger hing is verdwenen.

Een award voor speciale mensen

Nu praat ik niet over de verpleging hoor, want die blijven allemaal net zo lief, maar wat ik erg mis is de aankleding. Vroeger zag je overal tekeningen en schilderwerken aan de muur hangen, maar volgens een stelletje geleerden mag dat niet meer. Zij denken te weten hoe je een kinderafdeling gezellig kan maken...NIET DUS!!!!! Het schilderijplafondplaatje wat Fleur en andere kinderen gemaakt hebben staan nu netjes in een hoek, omdat meneer de architect het niet vindt passen in zijn tekening. Als ik mijn award "LUL VAN DE WEEK" weer eens mag uitreiken gaat hij dit keer naar deze man.

Na de rondleiding zijn we even bij Isabelle, de kinderpsycholoog, geweest. Wij hebben even met deze dame gesproken om vervolgens Roos bij haar achter te laten. Waarom we dat Roos aandoen is vrij simpel, Ze kan goed praten met deze dame en dat is in onze situatie nu erg belangrijk. Wat ons niet lukt, lukt haar wel en daar gaat het om. Ze heeft een ruim uurtje gezeten, maar wat ze nu besproken hebben????? Joost mag het weten.

Terwijl Roos druk in de weer was met haar ding hebben wij bij de oncoloog gezeten. Deze heeft aan Fleur gevraagt hoe het ging, hoe ze zich voelde, of ze pijn had of pijn heeft gehad enz enz enz. Toen Inge overal een antwoord op had gekregen was het tijd voor een lichamelijk onderzoek. Even voelen, drukken en knijpen om vervolgens haar longen te beluisteren. Ze vertelde dat wat ze hoorde prima was. Jullie snappen dat dit voor ons erg fijn was om te horen en als klap op de vuurpijl was ons grietje ook nog eens aangekomen. Om precies te zijn, ze weegt nu 52 kilo en is maar liefst 159 cm lang. Al met al een lekker bezoek, maar toen werd Fleur de kamer uitgestuurd met de medeling dan de dokter ons even onder 6 oogjes wilde spreken.

Het gesprek kreeg direct een andere wending. Uiteraard ging het over Fleur, maar er werd dit keer meer gesproken over de tijd die komen gaat. En dan praten we niet over het discozwemmen wat ze graag nog een keer wil doen, maar meer over de pijnstilling en alle minder leuke dingen die kunnen gebeuren. Dit zijn hele harde en zware geprekken kan ik jullie melden, maar we hebben geen keus. Wat er precies is besproken daar val ik jullie nu niet mee lastig.

Tja.....voor de rest kan ik alleen maar zeggen dat het toch wel fijn was dat geweest waren. We hebben gelachen en er zijn harde gesprekken gevoerd, maar er is ons weer duidelijk gemaakt dat het vangnet gespannen staat en we op medisch en psychisch gebied altijd bij hun terecht kunnen. Dit was prettig om te horen en kan alleen maar zeggen dat we blij zijn met zo'n sterk team achter ons.

Zo, en als ik de dingen die ik morgen wil doen wil uitvoeren, mag ik wel op tijd naar bed. Dus lieve kijkbuisbloglezertjes van mij, weltrusten en wie weet tot morgen, zoniet jaja dan tot overmorgen of overovermorgen.

Laafje Joost