Een losse steen....

Zo, na twee dagen blogrust ben ik er weer. De afgelopen dagen hebben we doorgebracht met fijne mensen om ons heen. Niets bijzonders, maar toch. Als eerste zaten we zaterdag in Weert. Het is jullie ondertussen wel duidelijk dat de mensen die daar wonen voor ons zeer bijzonder zijn. We kunnen en mogen daar alles zeggen en gaan voor ons gevoel ook niet op vistite. Fleur heeft zich de hele dag vermaakt met haar vriendje terwijl Roos dit keer een day off had. Wat er precies aan de hand was kon ze niet verwoorden, maar we zagen dat ze erg moe was en niet veel kon hebben. Ze wilde in ieder geval niet naar huis en hebben haar maar een beetje laten gaan. Onderweg naar huis kregen we een sms-je waarin stond dat Fleur haar verhaal had gedaan tegen haar maatje Guy. Dit vonden we fijn om te lezen, omdat ze tegen ons niet veel zegt. Dat niets willen zeggen heeft waarschijnlijk te maken dat Fleur ons niet nog meer pijn en verdriet wil aandoen. Hier hadden de specialisten ons al op voorbereid en weten ook dat Fleur hier niets aan kan doen. Toch snijden we zo nu en dan het onderwerp voorzichtig aan en zeggen dan ook dat ook zij iets te zeggen heeft over de komende tijd.

Tjsa....de komende tijd. Ups, downs, zwart, wit, leven en de dood. We gaan het meemaken en kan zeggen dat onze gevoelens nu al op en neer springen. Terwijl mijn buurvrouw ligt te bevallen zat ik met de begrafenisondernemer aan de bel. Erg confronterend kan ik melden, maar de vraag die ik mezelf vaak stel is, hebben we wel een keus. Het enigste wat we willen is dat de uitvaart perfect moet zijn, want dat verdiend onze kanjer. Wanneer Fleur achteruit zal gaan dat kan niemand ons vertellen, maar we willen voor die tijd wel het een en ander op touw hebben staan. Het antwoord of we keus hebben is in mijn ogen dus JA. Wij hebben tot tegenstelling van anderen, die plotseling overlijden, dus de gelegenheid om ons voor te bereiden op die vervelende dag. Dit is niet leuk kan ik jullie melden, dat staat als een paal boven water, maar gelukkig hebben wij wel die ruimte.

Een lekker blog merk ik. Als ik het teruglees lopen de rillingen me weer eens over de rug en draait me maag weer een extra rondje. Mijn maag.....een ding in mijn lichaam die soms in de knoop zit. Dit doet pijn en die knoop kan ik er alleen maar uithalen door kracht. Soms, heel soms kruipt die pijn naar boven en wordt mijn strot ineens dicht geknepen door een onbekende hand. Als die hand er lang genoeg zit en ik krijg hem niet weg  floept en er wel eens een traantje uit. Een gevoel wat ik dus moeilijk onder woorden kan brengen.

Ik vertel wel eens tegen mensen dat er een hele dikke vestigings muur om mij heenstaat. Die muur is opgebouwd uit stenen waarvan er enkele los liggen. Dreigt er een van die stenen te verschuiven, de knoop, dan merk ik dat. Ik laat hem meestal gaan, maar tegen de tijd dat hij bijna uit de muur valt, mijn strot, begin ik vlug te peuteren en wil hem weer zo snel mogelijk op zijn plekje hebben. Dit lukt me meestal erg goed tenzij er 2 of meerdere stenen tegelijk gaan schuiven. Mag er dan een naar beneden flikkeren, de traan, dan laat ik het ook maar gaan.

Ondanks al die verschuivingen in mijn muur geniet ik wel. Dit valt soms niet mee, maar het lukt aardig. Voor nu stop ik even en ga mijn gedachten even delen met de schoffel. Ik wens mijn buurvrouw nogmaals veel plezier met bevallen terwijl wij uitkijken naar het gesprek van morgen......de begrafenisondernemer.

Allemaal een dikke knuffel van Laafje Joost.