De herdenkingsdag.......

Zo lieve mensen, daar ben ik weer. Waar ik moet beginnen zou ik niet weten, maar toch wil ik proberen iets te vertellen over Fleur haar herdenkingsdag. Deze dag bestond voor mijn gevoel uit een paar onderdelen. Het sluiten van de kist, het verlaten van het huis, de kerk, het crematorium, de sniep en uiteraard weer thuis.

Het sluiten van de kist,

Dit is zachtjes uitgedruk een kut klus. We zijn wakker geworden en hebben allemaal ons dingetje gedaan tot 10.00 uur. Dit was de tijd dat Ellen zou komen. Niet dat we het alleen konden, maar we wilden het sluiten van de kist ook op de foto hebben. Ondertussen tikde tijd verder en werd de druk groter. Om 10.15 uur was het echt zover en na de laatste kusjes, streeltjes en lieve woordjes heb ik de deksel gepakt en voorzichtig over Fleur heen gelegd. De zes witte knopjes heb ik toen in de kleine gaatjes gestopt en samen met mijn meiden hebben we de deksel vastgedraaid. Pfffft.......klote zooi.
Het verlaten van het huis,

Om 11.00 uur stroomde het huis weer vol met de mensen die we graag om ons heen hebben en na een uurtje heeft Ellen duidelijk verteld wat er van iedereen werd verwacht en wat iedereen moest doen. Nadat zij de taken had verdeeld was het zover. Samen met mijn zwager Robin hebben we Fleur via de achtertuin weggebracht. Omdat ik achteruitliep en niet goed kon zien waar ik liep ging het bijna mis. We konden de draai niet maken en ik moest verplicht de struiken in met het gevolg dat mijn voeten vastkwamen te zitten. Gelukkig liep het met een sisser af, maar het was wel even spannend. Daarna zijn we langs het klimrekje gelopen waar ze jaren heeft gespeeld. De mensen uit de buurt stonden als een soort erehaag langs het veld en dat was erg fijn. Met een naar gevoel liepen we langs de voordeur om vervolgens achterin de auto van Ellen te gaan zitten.

De kerk,

Tsjaa, wat moet ik hier nu over vertellen. Moeilijk......de kerk zat vol en vol betekend dat er 650 mensen waren. Ik hoef dus niet te vertellen wat daar is gebeurt, maar kan jullie wel vertellen hoe ik dit uur heb ervaren. Uren, dagen en wekenlang hebben we naar dit uur toe gewerkt. We hadden zo gehoopt dat Fleur beter zou worden en we haar nog 50 jaar lang de liefde konden geven die we wilde geven. Dit mocht niet zo zijn en die liefde van 50 jaar hebben wij haar nu gegeven.

Toen wij binnen kwamen hebben we de filmpjes en muziek gecheckt en hebben verteld hoe hard alles gedraaid moest worden. Toen dit allemaal ok was konden de deuren open. De kerk stroomde vol en zoals vele hebben kunnen zien brak er lichte paniek uit. Ik werd neveus, wilde niet zitten en heb heel veel water gedronken. Probleem was dat de teksten van Nicole en mij nog thuis lagen. Kut wat nu, in overleg met Ellen is mijn schoonvader heen en weer gereden met het gevolg dat de hele herdenking 5 minuten vertraging had. Achteraf had het zo moeten zijn, want in die 5 minuten zijn er nog heel wat mensen binnengekomen.

Toen was het zover, verhaaltje zus, filmpje zo en voordat ik het wist stond ik met met Robin en bijde opa's naast de kist van Fleur. Enorm zenuwachtig, maar zo blij dat alles was gegaan zoals we hadden gehoopt. Ik zag voor de eerste keer dat de kerk tot zijn strot vol zat en was enorm blij met de sprekers die we hadden uitgezocht. Stuk voor stuk hebben ze dingen verteld en zoals ik het zag en voelde kwam het recht uit hun hart.

Toen was het moment daar dat Fleur echt weg moesten dragen. De muziek werd gestart en op het goede moment werd de kist gepakt (48 sec) en op het goede moment liepen we weg (1.13 sec). De muziek hoorde ik niet meer en was alleen maar gefocust op die auto die 30 meter verderop stond. Naar mijn idee liepen we te snel en heb ook geprobeerd de de snelheid te verminderen. Toen ik uiteindelijk zag dat we op het juiste moment aan het einde zou zijn (2.44 sec) werd ik weer redelijk ontspannen. Ik heb heel even om me heen gekeken en heb oogcontact met Sylvia, Cock en Richard gehad. De rest leek er niet te zijn. Uiteindelijk stap je met een naar gevoel de auto in en toen we wegreden zag ik dat iedereen stokstijf bleef staan.

Het creamatorium,

Uit de kerk zijn wij direckt naar het crematorium gegaan. Dit was niet leuk, maar het moest. Nicole en ik hadden besloten dat we zelf op het knopje zouden drukken die de oven in werking zou zetten. Roos wilde hier niet bij zijn en is opgevangen door de opa's en oma's die in de kamer ernaast stonden. Omdat ik niets met het creamtorium heb was het voor mijn gevoel ook erg snel klaar.

Nicole en ik hebben samen de kist op de oventafel gelegd en zeiden al erg snel tegen elkaar dat het moest gebeuren. Nicole heeft het steentje met het crematienummer C3116 op de kist gelegd en we gaven de goede man van het crematorium de opdracht om de computer in te schakelen.  Hij ging even weg en zei toen hij weer terug was dat, als het groen lichtje zou gaan knipperen, we konden drukken. Toen dit gebeurde hebben we van 3 naar 0 geteld en hebben samen het hele proces in werking gezet.

De oven ging open, de kist werd naar binnen geduwd en de oven ging weer dicht. Niets mis mee, alleen vond ik het een naar gezicht dat de deur bleef hangen. Of dit nu zo hoorde weet ik niet, maar die halve bloem en vlinder die ik nog zag staan wel op mijn netvlies gebrand. Toen de deur na verloop van tijd dicht viel moest Nicole erg huilen. Ik heb haar even beet gepakt en twee tellen later waren we die ruimte zat en wilde snel naar Roosje toe. Na de nodige knuffels zijn we samen met Roos en de opa's en oma's vertrokken.

De sniep,

Wij als gezin houden van gezelligheid en hadden daarom ook besloten dat we na de crematie iets zouden gaan drinken met de mensen die we graag zien. Lotgenoten, buren, vrienden, familieleden, maar ook de mensen van school en het ziekenhuis kregen de gelegeheid om even te komen. Onder het genot van een glaasje fris, wijn, en bier hebben we voorzichtig de eerste stappen gezet in ons nieuwe leven. Er is enorm veel geknuffeld en het deed ons goed dat iedereen er was. Het leuke zelf was dat er mensen bij liepen die geen uitnodiging hadden gehad. We hebben het maar zo gelaten en gelukkig kunnen we terugkijken op een heel fijne snieptijd.

Weer thuis,

Rond 17.30 uur kwamen we weer thuis. Mensen, mensen, mensen we liepen werkelijkwaar een grote bloemenzee in. Niet normaal zoveel. De kamer stond zo vol dat we ons geen raad wisten. Het probleem werd nog groter toen de 25 mensen kwamen die even bleven eten. Jaja lieve kijkbuisbloglezertjes van me, het huis zat weer vol. Gezelligheid daar houden wij en de plaatselijke chinees was denk ik ook wel blij. Uiteindelijk was iedereen vertrokken en waren we echt nog maar met zijn drietjes over. Pijnlijk, maar het was niet anders. Nicole is met Roosje in bed gaan liggen en ik heb bij de buurtjes nog wat gedronken. Vervolgens heb ik om 00.00 uur de lichtjes uitgedaan en ben toen ook maar gaan liggen.


Laafje Joost