De laatste dag en avond......

En daar zit ie weer. Verscholen achter de computer, omdat mijn gevoel zegt dat ik moet bloggen. Dit bloggen moet nu gebeuren, want zoals het er nu uitziet kan het wel eens een emoitioneel dagje gaan worden en heb ik vanavond om die reden ook geen zin. Probleem met dit soort dagen is dus dat er heel veel gebeurd. Zo ook gisteren. Gisteren was de dag dat we Fleur in ons eigen gemaakte en ons eigen beschilderde huisje hebben neergelegd.

Al dagenlang werken we gevoelsmatig naar dit moment en om een uurtje of elf waren we klaar voor stap 1. Dit was het neerzetten van de kist in de woonkamer. Vreemd, maar Nicole heeft met veel liefde het bedje op gemaakt. Toen heeft ieder weer even zijn eigen ding gedaan. Wat Nicole heeft gedaan weet ik eigenlijk niet en ikzelf ben Roosje even naar de stad geweest om schoenen te kopen. Daarna heb ik haar het crematiegebouw laten zien en zijn vervolgens even naar de locatie gereden waar we in een besloten kring nog wat gaan drinken.

Eenmaal weer thuis tikte de klok verder en om 15.15 uur waren we klaar voor stap 2. Fleur naar benden dragen. Ik had telefononisch met Ellen besproken hoe ik zoiets moest doen en wat ik moest doen ingeval van nood. Roos hadden we tijdens dit onderdeel even bij Suus gebracht, omdat we dachten dat dit wel eens te heftig voor haar zou zijn. Maar goed, eenmaal boven bonsde mijn hart me in de keel. We hebben haar voor de laatste keer een kus gegeven en in gedachten heb ik aan Fleur gevraagd of ze een beetje wilde meewerken.

Mensen hoe we het hebben gedaan weet ik nog niet en het klinkt misschien een beetje lullig, maar het fijn om te doen en het ging perfect. Toen ik Fleur optilde moesten we haar even in de goede positie leggen, maar de rest ging vanzelf. Het gevoel dat ik haar voor de laatste keer naar beneden moest dragen schoot uiteraard door mijn hoofd, maar toen we haar in het nieuwe huisje hadden gelegd was het goed. Meer dan goed zelfs. Nicole heeft op haar manier de woonkamer weer verbouwd en het ziet geweldig uit. Fleur ligt nu netjes beneden omringd door bloemen en vlinders waarvan ze zo hield.

's-avonds was er voor alle oma's, opa's brussen en onze lieve buurtjes nog een gelegenheid om afscheid te nemen. Dit was erg vervelend, maar het was ook mooi. Het verdriet wat je dan ziet zijn tranen van liefde. Ik zag dat iedereen Fleur gaat missen, maar dat ze allemaal blij voor haar waren. Heel vreemd allemaal, maar zeer bijzonder.

Toen iedereen weg was brak onze avond pas echt aan. Roos wilde er een chipyavond van maken en op de bank hangen, maar na een half uurtje was mevrouw het spuugzat en wilde heel graag naar bed. Nicole en ik zijn toen nog even naar beneden geweest en zijn uiteindelijk na de nodige tranen ook vertrokken naar de lakenstraat. We hebben Fleur alleen beneden gelaten en hebben geluisterd naar wat ze ons vaak zei, "jullie moeten ook uitrusten". Het viel niet mee om haar achter te laten, maar we hebben wel gedaan.

En vandaag........we zullen het wel zien.

Laafje Joost