Hoe het nu gaat??? Ik weet het niet......

Vandaag is het precies twee weken geleden dat Fleur is overleden. Twee weken lijkt niet veel, maar in ons geval dus wel. Er zijn de eerste week veel mensen over de vloer geweest en tussen de bedrijven door hebben we samen met Ellen van De Wending ervoor gezorgd dat Fleur op een Fleurwaardige manier werd weggebracht.

De herdeningsdag, die vandaag een week gelden was, heeft naar horen zeggen erg veel indruk achter gelaten. Wat die dag voor mij helemaal bijzonder maakte is dat Fleur overal vanaf wist. Ze heeft de eigengemaakte kist gezien, wist dat we naar de sniep gingen, wist in grote lijnen wat er in de kerk ging gebeuren en wist ook dat Nicole en ik, in het crematorium, op het knopje zouden gaan drukken. De muziek die we hebben gebruikt is door Fleur zelf uitgekozen netzoals alle foto´s die we hebben laten zien. De fotofilmpjes die we in de kerk hebben laten zien komen nog op het blog, maar daar ben ik nu nog niet klaar voor.

De dagen na de herdenking werden gevuld met visite. We zijn als eerste begonnen om de bloemenzee te sorteren. Roze, witte en rode rozen, maar ook de zonnenbloemen, hortensia´s en gerbera´s staan nu allemaal bijelkaar in een vaas of emmer. Alle kaartjes die eraan aan zaten hebben we verzameld en liggen netzoals alle andere kaarten netjes in een mandje. Jaja, we hebben zoveel kaarten gekregen dat ik bij dag twee al ben gestopt met lezen. Tot op de dag van vandaag komen er nog steeds kaarten binnen en dat is erg fijn.

Tsjaaa......en nu vragen de meeste zich natuurlijk af hoe het nu met ons gaat. Hier kan ik vrij duidelijk over zijn. We missen Fleur enorm en voelen ons ronduit klote. We praten met elkaar en proberen zo goed en zo kwaad als het kan de draad weer op te pakken. Het ene moment heb je het gevoel dat je de hele wereld aan kan en het andere moment juist weer niet. Eigenlijk weet ik niet zo goed wat ik voel. Als dit het is wat je moet voelen als je je kind bent verloren dan ga ik me bijna schuldig voelen naar Fleur. Het klinkt stom dat weet ik, maar zo voelt het nu wel.

Voor de rest kan ik melden dat we ook een weekend in Weert zijn geweest. Hier wonen onze vriendjes die we ooit hebben leren kennen in Villa Pardoes en ook dit was raar. Fleur kwam daar graag over de vloer en wij, maar zeker Roos, hebben haar gemist. Guy had een slaapfeestje gehad en kwam verkreukeld thuis en moest eerst bijslapen. Roos had dus niemand om mee te kletsen of om mee te geiten en dat....tjaa.....dat doet dus zeer. Voor de rest was de heen en terugreis erg zwaar. We zijn nu met zijn drietjes en in de auto is dat goed te merken. Ik mis haar commentaar, de knietjes in mijn rug, maar vooral de praatjes en lol die ze had met Roosje.

Afgelopen zondag waren we weer thuis en hebben met de buurtjes een BBQ geregeld. Aan het einde van de rit hadden we zoveel vlees over dat we het gisteren nog maar eens dunnetjes hebben over gedaan. Uiteindelijk kunnen we terugkijken op een fijn weekend met heel veel lieve mensen om ons heen. Wat ik nu zeg klinkt misschien afgezaagd, maar Fleur had het denk ik niet anders gewild. We moeten positief blijven en daar horen de leuke dingen ook bij.

Al met al weet ik niet zo goed hoe het nu gaat. Mijn gevoel vliegt van hot naar her, ik loop als een kip zonder kop rond, doe de dingen die gedaan moeten worden en aan het eind van de dag ben ik blij dat ik in bed lig.

Voor de rest wens ik jullie weer veel plezier met jullie ding en wie weet tot morgen. Mag dit niet lukken dan tot over één, twee of misschien wel zes dagen.

Laafje Joost