dinsdag 23 augustus 2011

Hoe het nu gaat??? Ik weet het niet......

Vandaag is het precies twee weken geleden dat Fleur is overleden. Twee weken lijkt niet veel, maar in ons geval dus wel. Er zijn de eerste week veel mensen over de vloer geweest en tussen de bedrijven door hebben we samen met Ellen van De Wending ervoor gezorgd dat Fleur op een Fleurwaardige manier werd weggebracht.

De herdeningsdag, die vandaag een week gelden was, heeft naar horen zeggen erg veel indruk achter gelaten. Wat die dag voor mij helemaal bijzonder maakte is dat Fleur overal vanaf wist. Ze heeft de eigengemaakte kist gezien, wist dat we naar de sniep gingen, wist in grote lijnen wat er in de kerk ging gebeuren en wist ook dat Nicole en ik, in het crematorium, op het knopje zouden gaan drukken. De muziek die we hebben gebruikt is door Fleur zelf uitgekozen netzoals alle foto´s die we hebben laten zien. De fotofilmpjes die we in de kerk hebben laten zien komen nog op het blog, maar daar ben ik nu nog niet klaar voor.

De dagen na de herdenking werden gevuld met visite. We zijn als eerste begonnen om de bloemenzee te sorteren. Roze, witte en rode rozen, maar ook de zonnenbloemen, hortensia´s en gerbera´s staan nu allemaal bijelkaar in een vaas of emmer. Alle kaartjes die eraan aan zaten hebben we verzameld en liggen netzoals alle andere kaarten netjes in een mandje. Jaja, we hebben zoveel kaarten gekregen dat ik bij dag twee al ben gestopt met lezen. Tot op de dag van vandaag komen er nog steeds kaarten binnen en dat is erg fijn.

Tsjaaa......en nu vragen de meeste zich natuurlijk af hoe het nu met ons gaat. Hier kan ik vrij duidelijk over zijn. We missen Fleur enorm en voelen ons ronduit klote. We praten met elkaar en proberen zo goed en zo kwaad als het kan de draad weer op te pakken. Het ene moment heb je het gevoel dat je de hele wereld aan kan en het andere moment juist weer niet. Eigenlijk weet ik niet zo goed wat ik voel. Als dit het is wat je moet voelen als je je kind bent verloren dan ga ik me bijna schuldig voelen naar Fleur. Het klinkt stom dat weet ik, maar zo voelt het nu wel.

Voor de rest kan ik melden dat we ook een weekend in Weert zijn geweest. Hier wonen onze vriendjes die we ooit hebben leren kennen in Villa Pardoes en ook dit was raar. Fleur kwam daar graag over de vloer en wij, maar zeker Roos, hebben haar gemist. Guy had een slaapfeestje gehad en kwam verkreukeld thuis en moest eerst bijslapen. Roos had dus niemand om mee te kletsen of om mee te geiten en dat....tjaa.....dat doet dus zeer. Voor de rest was de heen en terugreis erg zwaar. We zijn nu met zijn drietjes en in de auto is dat goed te merken. Ik mis haar commentaar, de knietjes in mijn rug, maar vooral de praatjes en lol die ze had met Roosje.

Afgelopen zondag waren we weer thuis en hebben met de buurtjes een BBQ geregeld. Aan het einde van de rit hadden we zoveel vlees over dat we het gisteren nog maar eens dunnetjes hebben over gedaan. Uiteindelijk kunnen we terugkijken op een fijn weekend met heel veel lieve mensen om ons heen. Wat ik nu zeg klinkt misschien afgezaagd, maar Fleur had het denk ik niet anders gewild. We moeten positief blijven en daar horen de leuke dingen ook bij.

Al met al weet ik niet zo goed hoe het nu gaat. Mijn gevoel vliegt van hot naar her, ik loop als een kip zonder kop rond, doe de dingen die gedaan moeten worden en aan het eind van de dag ben ik blij dat ik in bed lig.

Voor de rest wens ik jullie weer veel plezier met jullie ding en wie weet tot morgen. Mag dit niet lukken dan tot over één, twee of misschien wel zes dagen.

Laafje Joost

32 opmerkingen:

  1. beste Joost, Nicole en Roos
    wat logisch dat jullie niet weten hoe je je voelt. het ene moment lukt het een beetje en dan ga je weer door het diepe dal. per dag, maand zal het verschillen. hoe het gaat kan niemand je vertellen maar deel het met mensen waar je van houd. jullie kennende zullen jullie dat wel doen. jullie zijn in onze gedachten
    wilma tervooren

    BeantwoordenVerwijderen
  2. lieve Joost,

    Rouw kost bakken met energie....
    en ja hoe moet je je voelen, is het gek dat je dat niet weet, de ziekte van Fleur bepaalde jullie leven en daarmee bedoel ik je ging van behandeling naar behandeling, en later steeds stapje voor stapje naar het afscheid...je doet, en natuurlijk voel je ook maar je moet door, de trein die raasde is stil gaan staan...heeft een diepe wond gemaakt en nu gaat de trein langzaamaan weer rijden en hoe moet je dat vorm gaan geven....????? je hebt pijn verdriet om het gat dat is geslagen en tussen alle puinhopen moeten jullie 3 met hulp weer brokstukken gaan lijmen om verder te kunnen....en dat je niet weet wat je moet, wat je moet voelen lijkt me niet zo gek...na 2 weken....neem de tijd....alle tijd die jullie nodig hebben heel veel sterkte....

    BeantwoordenVerwijderen
  3. O lieverds wat zal het leeg zijn zonder Fleur...
    Lang geleden vertelde iemand mij dat het verliezen van een kind net zo voelde als een amputatie...
    Het went op den duur maar het gemis blijft voor altijd.
    Toen dacht ik rot op zeg das heel iets anders,
    Nu op een paar dagen na 10 jaar later realiseer ik me dat het waar is.
    Het leven zonder went uiteindelijk maar het gemis blijft...
    Voel je niet schuldig naar Fleur omdat je verder moet met leven, dat zou ze niet gewild hebben.
    Maar geef je gevoel de ruimte en de tijd
    En blijf vooral praten met elkaar!
    Wij denken aan jullie
    Liefs Lin en kids

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Lieve allemaal,

    het gemis en de pijn zal er altijd zijn. Maar hopelijk komt het met de dagen, maanden, jaren meer gedoseerder en staat het niet meer zo in " de picture". Nu zijn jullie daar nog niet klaar voor, logisch toch als je iemand, waar je zo verschrikkelijk van houdt, zo plotsklaps ineens afscheid moet nemen. Ze zeggen wel eens; " het zijn de kleine dingen die hem doen". En idd; de knietjes, het commentaar, de giebelbuien met Roos,enz. De dierbaarste herinneringen heb je aan de tijd die je samen hebt mogen doorbrengen. Hopelijk kunnen jullie daar je kracht uithalen. Jullie zijn als gezin heel sterk, dat heb ik de afgelopen maanden (met tranen in mijn ogen) mogen lezen. Dit gaat er vast voor zorgen dat jullie straks in het leven staan zoals Fleur zou willen. Sterk, strijdlustig en vol levenslust. Neem ieder jullie tijd, geef elkaar daar de ruimte in en veel praten! lieve allemaal....heel veel knuffels!

    BeantwoordenVerwijderen
  5. ps dat van die trein was van mij,gr vanessa

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Hiermee leren leven is twee stappen vooruit en dan weer eentje terug. Goede momenten, rot momenten, goede dagen,slechte dagen...je schuldig voelen als je ineens tot je eigen verbazing moet schaterlachen om iets...je verbazen over futiliteiten waar een ander zich druk om maakt....diepe wanhoop voelen, letterlijk pijn in je lijf hebben, opkrabbelen, door moeten....

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Rouwen is een werkwoord.
    En dat is niet voor niets.
    Onze gedachten en gesprekken komen meerdere keren per dag uit op jullie.....
    Dappere, lieve helden.... we denken aan jullie!!!
    xxx

    BeantwoordenVerwijderen
  8. monique van weerlee23 augustus 2011 om 19:22

    hou je taai!

    veel liefs monique

    BeantwoordenVerwijderen
  9. Ik heb mijn volwassen dochter verloren, nu bijna 4 jaar geleden.
    En in die jaren zijn de gedachten anders geworden,maar je bent een stukje van jezelf kwijt en dat komt nooit meer terug.
    Zo geweldig dat Fleur alles heeft geweten van tevoren, haar huisje en de rest.
    Daar heb ik heel veel bewondering voor, wat een dappere meid !
    Maar hou Roosje goed in de gaten,zij heeft vast wat extra aandacht nodig nu.
    Jullie alle 3 heel veel sterkte en bedankt voor het Blog, ik heb vaak met tranen gezeten maar ik heb er ook veel aan gehad.

    Groetjes en HOUDOE, Jacqueline.

    BeantwoordenVerwijderen
  10. Ik heb veel aan jullie gedacht afgelopen week dsu dank je wel dat je weer iets geschreven hebt.
    Rouwen is hard werken en er staat geen termijn voor, maar ik kan me zo voorstellen dat jullie leven nu zo totaal anders is dan toen Fleur nog leefde. En 'vroeger' komt nooit meer terug. Dus sterkte gewenst met iedere dag die nog komt want wat zal ze gemist worden..

    BeantwoordenVerwijderen
  11. Alweer twee weken dat ze overleden is en alweer een week dat jullie haar een geweldige mooie dienst in de kerk hebben gegeven. Fijn dat ze alles heeft gezien en geweten hoe jullie de dienst en het afscheid zouden doen. Waardeloos dat ze er niet meer is, maar in jullie hart zal ze altijd blijven bestaan. Ook ik ben de hele week met jullie in gedachte bezig geweest, ik leef erg met jullie mee. Ik mocht erbij zijn in de kerk en vind dat jullie een geweldig gezin zijn, en ik geloof dat je gevoelens op dit moment in een soort achtbaan zitten, ik kan mij zo goed voorstellen dat voor roos het ook erg moeilijk zo zonder haar grote zus, en voor jullie zonder jullie geweldige lieve en mooie Fleur. Heel veel sterkte en bedankt dat je ons nog steeds laat meeleven hoe het met jullie gaat.

    Dikke x Mirjam (van dansles, lang geleden)

    BeantwoordenVerwijderen
  12. Al een paar keer aan de deur gestaan maar waren jullie niet thuis.
    Gelukkig..., niet omdat ik jullie niet wil zien, integendeel, maar gelukkig en knap omdat jullie zo vreselijk jullie best doen om de draad weer proberen op te pakken. En er hoe moeilijk het ook is toch op uit gaan.

    Kop op he lief broertje.

    Dikke kus van je zus XXX

    BeantwoordenVerwijderen
  13. hey lieve schatten,
    oh wat is dit toch moeilijk voor jullie,vooral
    die "gewone" dingetjes die er altijd waren....
    wat een enorm gemis...
    maar wat zijn jullie toch kanjers om toch positieve dingen in te zien....geweldig mooi..
    veel liefs xxxx

    BeantwoordenVerwijderen
  14. veel liefs en heel veel sterkte.xxx yvonne

    BeantwoordenVerwijderen
  15. Emoties....soms fijn en soms zwaar kl..te, alleen je kan ze maar beter toelaten hoe moeilijk het soms ook is.
    Maar jullie komen er wel, daar ben ik zeker van!

    Sterkte lieve mensen, ik denk aan jullie.

    Groet,
    Jacqueline

    BeantwoordenVerwijderen
  16. De weg die voor jullie ligt is lang en hobbelig, dat weten wij als geen ander nu bijna 9 maanden na het overlijden van onze lieve Esmee. Zo denk je dat het wel gaat en de dag erna toch weer niet. Ik weet zeker dat die prachtige sterretjes niets liever willen zien dan dat we het leven weer oppakken hoe moeilijk dit ook is en ja daar hoort helaas ook schuld gevoel bij. Ook al zegt men dat dit niet hoeft toch zit het in ouder dat z'n kind verliest om af en toe schuld in deze fase te voelen. Niet heel gek, omdat je geest aangeeft niet zonder je kind verder te kunnen, toch doet je lichaam dit wel. Jullie zullen ook ervaren hebben in de afgelopen maanden dat een mens veel meer kan dan dat we zelf denken. Hopelijk geeft dit jullie de kracht om die weg te bewandelen met de steun van vrienden en familie. Heel veel kracht toegewenst.

    Warme groeten,
    Robbert en Yvon

    BeantwoordenVerwijderen
  17. lieve joost,nicole en roos
    dit heeft veel tijd nodig tuurlijk moeten jullie drieen door gaan fleur zou niet anders gewild hebben en voor haar moeten jullie dat ook proberen geef het de tijd jank.praat schreeuw krop niks op jullie houden allemaal heel veel van elkaar en jullie hebben elkaar zo enorm nodig.fijn dat jullie toch dingen alweer hebben gedaan blijf dat doen elke keer als jullie eraan toe zijn.het gemis zal altijd zijn en moeilijke periode ook elke keer weer.maar ook jullie leven maar een keer hoe dan ook lieve mensen ik bedoel het goed en weet heus wat ik neer zet.probeer ervoor te gaan voor jullie zelf en ook voor roos.probeer van de dingen te blijven genieten en ga door hou de kracht alle drie.wens jullie die kracht en heel veel sterkte.liefs dieny brok.

    BeantwoordenVerwijderen
  18. Hallo Joost, Nicole en Roos,
    Dit hoort bij het rouwproces...je kunt ook niet in 1x de volle lading krijgen. En jullie hebben al zoveel door staan.. Fleur heeft hopelijk rust en voelt zich niet meer ziek..Jullie moeten verder en daar wil ik jullie alle sterkte mee wensen, met het gemis. Roos nu niet altijd een leeftijdsgenootje haar alles niet meer bij zich.. sterkte voor jullie en ook voor andere familieleden.
    B.

    BeantwoordenVerwijderen
  19. lieve joost, nicole en roos,
    het lijkt me ook zo moeilijk om gewoon door te gaan, maar je kunt niet anders, ik hoop dat fleurtje van boven jullie steun en kracht geeft ,om toch zoveel mogelijk te genieten, ook al lijkt dat soms oneerlijk, en niet kunnen.
    maar jullie hebben al zoveel kracht getoond,datik hoopdat, dat zo mag blijven.
    een dikke knuffel van helma

    BeantwoordenVerwijderen
  20. 2 MOOIE DOCHTERS
    GEBOREN OM
    VOOR ALTIJD VAN TE
    HOUDEN!!!

    BeantwoordenVerwijderen
  21. Goedemorgen Joost,

    Ik snap je gevoelens, ik heb ook een aantal dierbaren verloren en je valt in een gat maar je moet door....Ik weet nog een na de crematie van mijn vader, het liefst bleef ik in bed liggen met de dekens over mijn hoofd en wilde niets, maar ik moest door oa voor de kids. En je gaat door als een soort robot alles op de automatische piloot. Joepie 3 dgn erna werd ik 40, dat heb ik piepklein gevierd, daarna nog een paar verjaardagen waar je heen gaat en de gesprekken langs je heen gaan totdat iemand vraagt hoe het gaat met je.... Merk dat mensen na verloop van tijd steeds minder interesse tonen en het moeilijk vinden om over verlies te praten. Maar het is zo vreselijk belangrijk om erover te blijven praten!!!! Het bovenstaande is niets vergeleken met wat jullie moeten doormaken, als ik er alleen al aan denk om 1 van mijn kinderen te moeten verliezen...En jullie moeten ook door... En dat lees ik in je blog, hoe moeilijk ook jullie doen het wel!!! Wees trots op jezelf Joost en op Nicole en Roosje!!! RESPECT!!! En bedankt dat je je gevoelens met ons blijft delen. Jacq

    BeantwoordenVerwijderen
  22. sander,sabine,thym en tess24 augustus 2011 om 19:14

    Lieverds

    Alles voor de eerste keer zonder Fleur, wat is dat moeilijk of het nu kleine of grote dingen zijn!
    Weet zeker dat jullie jezelf erdoor heen slaan
    maar dat zal met de nodige dalen gaan.
    Wij zijn APETROTS op jullie hoe jullie dit alles gezin dragen!!! Lieverds ben er van overtuigd dat Fleur jullie bijstaat!
    Dikke kus van ons en tot zondag!!

    BeantwoordenVerwijderen
  23. Ik denk aan jullie,

    Marlin

    BeantwoordenVerwijderen
  24. ik wil jullie nogmaals sterkte wensen met het verwerken van dit enorme verlies
    in gedachte nog vaak bij jullie
    en fijn dat we nog steeds de blog kunnen lezen
    xx andrew en liesbeth

    BeantwoordenVerwijderen
  25. Ik ben nog op vacantie in Delden maar ben (plots)in de gelegenheid om je blog te lezen Joost.
    Maar wat zal het nu ineens akelig stil zijn geworden zonder Fleur. Zolang èn intens zijn jullie met haar bezig geweest en dan nu ineens die stilte...Wat vallen jullie 3en in een gat.... Ik wens jullie daar alle alle sterkte mee. Liefs v. ons,
    Tante Jopie en Willem.

    BeantwoordenVerwijderen
  26. Vanavond heb ik ons gedenkhoekje voor overleden kinderen heringericht want we hebben een speciaal plekje in de serre. Had de kaart van Fleur vast, zie ik dat mooie koppie en de mooie foto's....Tranen gaan.... hoe moeten jullie je niet voelen zonder deze kanjer?
    Het leven moet wel meer dan KUT zijn....
    In gedachten een kus op jullie verdrietige harten!!!
    xxx

    BeantwoordenVerwijderen
  27. We denken aan jullie
    Dikke knuffel uit Ruurlo
    Jan en Maria

    BeantwoordenVerwijderen
  28. Ik ben nu 7 maanden verder na het overlijden van Kirsten en weet nog steeds niet hoe het gaat...
    Ik wens jullie heel veel sterkte met het verlies van Fleur. Pas goed op elkaar!

    Liefs,

    Karin

    BeantwoordenVerwijderen
  29. Hele dikke kus!
    Eus Els en de kids

    BeantwoordenVerwijderen
  30. Lieverd,
    Wij denken elke dag aan jullie. Hoe het gaat en zo van alles. We nemen nog steeds eeen petje af voor alles wat jullie hebben gedaan en hoe jullie er nu door heen slaan.
    Van onze kant een heeeeeeele dikke knuffel.

    BeantwoordenVerwijderen
  31. Beste Joost, Nicole en Roos,

    Via via ben ik net na het overlijden van Fleur op jullie site terecht gekomen. Ik ben zelf moeder van 2 kinderen en dus heb ik tranen met tuiten gehuild over hetgeen jullie overkomen is. Enerzijds door jullie eigen verhaal maar anderzijds door me in jullie positie te verplaatsen en te bedenken dat hetzelfde ons heel makkelijk, zonder waarschuwing zou kunnen overkomen. Wat jullie meemaken is afschuwelijk, dit hoort niet! Een kind hoort een ouder te begraven en niet anderom! Joost, door jouw manier van schrijven, en hetgeen wat je vrij hebt gegeven van wat jullie overkomen is, voel ik me verbonden met jullie leed. Ik deel jullie pijn en gemis zonder jullie uberhaubt te kennen. En als ik de reacties nalees dan ben ik niet de enige onbekende die zich verboden voelt met jullie. Als de tijd daar is, denk er eens aan om deze memoires te laten bundelen in boekvorm en de opbrengst ten goede te laten komen voor mensen/kinderen die moeten leven met kanker.

    Ik weet de weg niet maar mocht je dit willen doen dan wil ik mezelf 200% inzetten om dit voor jullie te realiseren. Want ik ben er zeker van dat jouw verhaal anderen kan helpen.

    Voor nu, wens ik jullie alle steun: vanuit mensen om jullie heen maar ook vanuit god, deze moeilijke tijd te overbruggen. Het gemis en de acceptatie zal niet minder worden maar uiteindelijk heelt de tijd alle wonden. Lieve mensen, ik wens jullie alle kracht toe die jullie nodig zullen hebben om de dood van Fleur een plek te geven.

    Als ik iets voor jullie kan betekenen dan kun je me bereiken via Bianca uit Singapore

    BeantwoordenVerwijderen