Hoe het ging......

Zo daar zijn weer. Om te beginnen kan jullie melden dat ik verlopig door zal blijven bloggen, omdat het proces waar we nu in verzeilt zijn geraakt ook bij ons leven hoort. Daarnaast moet ik het voor mezelf blijven doen, want de kans is groot dat ik in parnassie beland als ik definitief stop ;-)

Maar goed, in dit blog wil ik proberen te omschrijven wat er nu allemaal is gebeurd voordat Fleur overleed. Hoe ik dit nu precies moet omschrijven is valt niet mee en laat om die reden ook mijn gedachten de vrije loop gaan.

De afgelopen 2 dagen heeft Fleur zich gedragen als een bikkel. Mevrouw had dus geen pijn en op de goede momenten heeft ze ook nog even wat schilderijtjes gemaakt. 's-avonds hebben we met zijn viertjes op de bank gehangen en hebben tijdens de film wat chips gegeten. Eigenlijk was het een avond zoals we die al twee weken beleven. "gewoon" fijn met zijn viertjes. Na de film werden onze wegen gescheiden en ben ik met Roos naar boven gegaan. Omdat ik al 2 dagen heel erg slecht had geslapen leek het mij verstandig om direct naar bed te gaan om wat bij te slapen. Om een één of andere reden lukte dit niet en daar baalde ik goed.

Ondertussen hoorde ik Nicole beneden wat rotzooien. Allemaal prima, maar om 23.30 uur kwam ze naar boven met de vraag of het verstandig zou zijn om Fleur wat extra morfine te geven, want ze kreeg het wat benauwd. Dit mochten we van de artsen doen en hebben dit dus ook gedaan. Ondertussen mocht ik niet meer naar boven, maar na een kwartiertje ben ik toch gegaan, want ik was helemaal kapot. In bed lag ik maar te draaien en besloot toen maar om even beneden te gaan en te kijken of mevrouwtje al sliep. Fleur lag in de tuinstoel en tot mijn stomme verbazing sliep ze niet. Ze wilde in bed gaan liggen. Eenmaal op bed zag ze er erg pips uit. Nicole vroeg wat er was en het antwoord was dat ze bang was en ze kon alleen maar huilen.

Wij zijn hierop doorgaan vragen en Fleur gaf te kennen dat ze niet totaal niet bang was voor de dood, maar wel bang was om te stikken en dat ze eigenlijk ook "op" was. Om overdag te leven was geen probleem, maar de nachten waren voor haar dus erg moeilijk. Nicole en ik hebben 's-middags toevallig iemand gesproken die contact kan krijgen met overleden mensen. De naam Bram achtervolgende haar al een paar dagen en toen ze dit vertelde sprong het kippenvel me in de huid, want die Bram was dus onze Ome Bram die jaren geleden al was gestorven. Ik kan het nog sterker vertellen die Ome Bram was Nicole haar peetoom.

Toen Fleur zei dat ze de kracht niet meer had hebben we dit haar verteld en dat er aan de "andere kant" waarschijnlijk een man staat te wachten met een bril op zijn hoofd en dat hij goed was. We hebben ook gezegd dat er daar een wereld is waar alleen maar liefde is en waar het woordje strijden en pijn niet in het woordenboek voorkomt, en dat het daar erg mooi zal zijn.

Vanaf dat moment ging het dus erg snel. Fleur begon heel erg naar adem te happen en haar ogen draaide weg. Redelijk paniek hadden we besloten dat de huisarts en de thuiszorg moesten komen en wel meteen. Nicole heeft Roos uit bed geplukt en dit was ook het moment dat de beide opa's en oma's op gebeldt moesten. We wisten niet wat er precies ging gebeuren, maar het ging drastisch fout, dat zagen we wel. Toen iedereen er was heb ik aan Fleur gevraagd of ze ons kon horen. Ik vroeg of ze in mijn hand kon knijpen of dat ze haar tenen kon bewegen. Dit lukte niet, maar het grietje deed het via haar ogen. Haar oogleden gingen langzaam open en dat was het moment dat de opa's en oma's afscheid moesten nemen. Daarna was het de beurt aan ons. We hebben Bina, haar knuffel, bij haar gelegd en dat was ook het moment dat haar ademhaling een stuk rustiger werd.

Ondertussen was Nicole op mijn plek gaan zitten en nam Fleur in haar armen. Roos zat op het bed en ikzelf zat aan fleur haar rechterkant. De opa's en oma's stonden in een kring om ons heen en de huisarts en thuiszorg stonden op gepaste afstand mee te kijken. De ademhaling werd steeds rustiger en met regelmaat moest ik wat speeksel verwijderen. Na verloop van tijd werd het zakdoekje een beetje rood en gingen haar ogen nog een laatste keer open. Ik kreeg het idee dat ze me aankeek tot midden in mijn ziel en voor de laatste keer hebben gezegd dat we van haar houden en dat ze maar moest gaan. Ze deed haar ogen weer dicht en en blies blies heel voorzichtig en rustig, om 2.15 uur, haar laatste adem uit. 

Het gevoel wat er dan in je loskomt valt met geen pen te omschrijven, maar als ik zeg dat ik me klote voel mag ik aannemen dat jullie het wel begrijpen. Tjsaaaa.......wat nu? De broers en zussen zijn gebeld en na verloop van tijd heb ik Fleur naar boven getild. Het grietje moest even gewassen worden en dat was een klusje voor Nicole en Roos. In samenwerking met de thuiszorg hebben mijn kanjers dit met zijn tweetjes gedaan. Hier ben ik niet bijgeweest, omdat ik vond dat dat een moment was voor hun. Toen ik weer boven kwam lag Fleur gewassen en gestreken als een lieve meid op bed. Ik heb haar i-pod gepakt en in haar handen gedrukt en heb de insulinepomp naast haar neergelegd.

Om een uurtje of 5.00 was iedereen weer weg en was het mijn beurt om de tranen te laten lopen. Uiteindelijk kan ik jullie melden dat je kind dood zien gaan iets is wat meer dan erg is, maar dat de manier waarop hetging erg bijzonder en fijn was. Ze was omringd door liefde en het idee dat ze in het hiernamaals is opgevangen door familie doet me erg goed. Daarnaast heb ik Fleur in haar oor gefluisterd dat ze mij en me vrouwen op een een of andere manier moet laten weten dat het goed is en dat ze moet waken over Roosje en Nicole.

Zo, en op deze manier hebben jullie een indruk gekregen over deze rotte, maar ook bijzondere nacht. Wat er voor de rest allemaal is gebeurd dat lezen jullie later wel weer.

Allemaal een dikke welgemeende knuffel van van Laafje Joost