Het condoleeruurtje op school.....

3.00 uur, 4.00 uur, nog een paar keer draaien en de klok staat op 5.00 uur, maar om half zes dacht ik flikker nu maar een eind op met dat bed ik ga eruit. Om op deze manier in bed te blijven is het ook niet met het gevolg dat ik de nacht hooguit vier uurtjes met de ogen dicht heb meegemaakt. Klote zooi, ik wil ook slapen, want ik ben het zat, maar ja het is even niet anders. Dan maar naar beneden en met een bak koffie op het blog de dag van gisteren te omschrijven. Jaja, gisteren hebben we de tweede alinia van het inlegvelletje afgewerkt en dat was de condoleance op school.

De zaterdagochtend zelf werd ik gewekt door Nicole. Mijn lieve schat zat in elkaar gezakt naast Fleur en moest enorm huilen. Het gesnik en gesnotter kwam uit het diepst van haar ziel en dat was, hoe vreemd het ook klinkt, fijn om te zien. Ik vind enrom veel troost in muziek en lul met iedereen die ik tegenkom en het laatste beetje wat dan nog overblijft blog ik van me af. Nicole verwerkt haar verdriet op een andere manier en daar is het huilen gelukkig een onderdeel van.

Voor de rest ben ik op mijn manier bezig geweest met de herdenkingsdag. Samen met mijn zwager heb ik de volgorde van de muziek doorgelopen en kwam tot de conclusie dat er bepaalde nummers niet gedraaid kunnen worden, omdat dat echt niet gepast is in de kerk. We hebben er om gelachen, hebben de nummers hard gezet maar het kan "gewoon" niet. Om een uurtje of drie was het dan zover en gingen we gewapend met de opa's en oma's naar school om het beetje mensen te ontvangen die ons nog even wilde condoleren.

Allememaggies zeg, wat een drukte. Ik had het me iets anders voorgesteld. Als je zegt dat er 200 mensen waren geloof ik het, maar als er iemand is die 300 zegt geloof ik het ook. Wat een opkomst zeg. In mijn stoutste dromen had ik dit niet nooit durven dromen. Uiteraard was het fijn dat er zoveel kwamen en dat betekend voor mij dat Fleur het goed voor elkaar had. Via deze weg wil ik iedereen bedanken voor de lieve woordjes en fijne knuffels. Het doet ons goed en op een bepaalde manier putten wij ook hier wat kracht uit.

Ondertussen zijn we nog maar een twee en een halve dag verwijderd van de dinsdagmiddag en het onbekende vreemde gevoel waar ik mee loop wordt steeds erger. Vandaag ga ik met Ellen even gezellig naar de kerk en zullen we de laatste dingen gaan regelen. De rest van de dag zal wel weer gevuld gaan worden met lieve mensen om ons heen. We weten dat er zowiezo weer een stuk of 25 komen en dat is fijn. Nu ga ik even douchen, want ik stink. Mensen eetsmakelijk allemaal en wie weet tot zo. Lukt dit niet dan tot morgen of overmorgen.

Laafje Joost