Roosje......

Zo in ons overvolle programma van niets doen heb ik toch nog een gaatje gevonden om iets te schrijven. Het klinkt raar, maar we zijn op het moment een kei in het niets doen. Niet erg, maar als je afwasmachine na een anderhalf uurt nog niet leeg heb kan dat knap lastig zijn. Zo zijn er nog tal van voorbeelden, maar daar ga ik het nu niet over hebben. Wat ik in dit blog graag wel vermelden is dat we enorm trots zijn op Roosje. Roosje......een meisje die weet wat diabetes en kinderkanker betekent en die in haar leventje al meer voor haar kiezen heeft gehad dan een doorsnee kind van haar leeftijd.

Tot 3 januari 2008 was er hier geen vuilje aan de lucht en leefde ze haar leventje zoals het eigenlijk behoort te gaan. Lol, geiten, huilen, slapen, nog meer lol, school, enz, enz, enz. We hadden het goed voor elkaar, maar hadden ondertussen wel in de gaten dat er met Fleur iets aan de hand was. Het kind dronk per dag liters water weg en pieste meer dan de gimiddelde Nederlander. 's-nachts moesten we er erg vaak uit om haar te helpen en op de dag ging het niet veel beter meer. Nicole vertrouwde het niet en wilde voor de zekerheid even langs de huisarts. Miscchien had ze wel een blaasontsteking en het idee dat we met een pilletje of iets dergelijks alles weer in het gareel zouden krijgen stond mij wel aan.

Ik weet het nog als de dag van gisteren. We gingen op 4 januari 2008 met wat plas naar de dokter om vervolgens te vertrekken naar de Ikea en een verjaardag. Toen Nicole en Fleur bij de dokter zaten zat ik met Roos in de auto te wachten. Na verloop van tijd kwamen de dames terug met de mededeling dat we ons even moesten melden in Lange Lange Ziekenhuis van Zoetermeer, want er was iets in haar pies gevonden en haar bloedsuikers waren verkeerd. In het LLZ stonden de specialisten ons al op te wachten en kregen we in een kamertje te horen dat Fleur diabetes melitus type 1 had en dat we de Ikea en de verjaardag maar moesten vergeten, want Fleur zou de komende dagen het ziekenhuis niet verlaten.

BAM...........en vanaf dat moment veranderde ons leventje voorgoed en draaide het voor een heel groot deel om Fleur. Prikken, meten, voedingen uitrekenen, ziekenhuis bezoekjes en ga zo maar door. Toen we op 4 september 2009 ook nog eens te horen kregen dat onze lieve schat een Rhabdomyosarcoom (RMS) had was de maat vol. Het prikken, meten en voedingen uitrekenen bleven we doen, alleen kwamen daar de nodige chemo's, operatie's, slapenloze nachten en alle ellende die ik vergeet nog eens bij. Roos deed netzoals ons wat ze moest doen en daar ben ik bijzonder trots op. Wij hebben geprobeerd een weg te vinden en hebben haar zo goed en zo kwaad als het kon geholpen en begeleid in dit verchikkelijke traject.

Dit trajact van diabets en kanker heeft dus ongeveer drie en half jaar geduurd en Roos heeft in die periode een flinke deuk opgelopen. Op school ging het niet lekker en de nachten en dagen dat Nicole of ik bij Fleur in het ziekenhuis waren heeft haar erg op de proef gesteld. Het kindje werd erg onzeker en dat heeft en doet mij nog steeds enorm pijn. We hebben naar ons weten alles gedaan om er zowel voor Fleur te zijn, maar ook voor Roos. Het viel niet altijd mee, maar we hadden geen keus.

Ondertussen is Fleur overleden en breekt er voor ons een nieuwe onzekere tijd aan. We moeten de draad weer oppakken en Roos is de eerste die de zware stap heeft genomen. Ze zit weer hele dagen op school en doet wat ze moet doen. Wij brengen en halen haar elke dag op en kunnen al onze pijlen richten op haar. Een van die pijlen hebben we ook gebruikt voor haar verjaardag.

Afgelopen zondag hebben we haar tiende verjaardag gevierd en het was een groot succes. Uiteraard was het voor ons spannend en vreemd, maar ook voor de mensen die op bezoek kwamen. Roos haar verjaardag is de afgelopen twee jaar niet of nauwelijks gevierd en als hij gevierd werd was dat in het ziekenhuis of op een moment dat het met Fleur niet goed ging. Genoeg redenen om Roos dit jaar eens goed in het zonnetje te zetten. We hadden wel besloten dat we het klein zouden vieren. Klein betekend bij ons dat er een mannetje of 60 was. Het touwtje hebben we om elf uur uit de brievenbus gehangen en om vier uur trokken we hem weer naar binnen.

Het weer werkte niet mee, maar ondanks alles konden we iedereen goed kwijt. De mannen stonden in de veranda, de dames zaten in de woonkamer en de kids zaten boven. Aan het einde van de dag zijn we met een groep van 20 man nog wezen wokken om vervolgens om een uurtje of negen Roos te deponeren in haar bed. Toen we de volgende ochtend wakker werden en vroegen hoe ze het vond zei ze gelukkig dat ze echt jarig was geweest. Dit was fijn om te horen.

Bijdeze willen we iedereen die geweest zijn ook bedanken voor de kadotjes en alle gezelligheid. Het doet ons goed te zien dat we niet alleen zijn en dat Roos alle aandacht heeft gekregen die ze heeft verdiend.

Zo en nu nok ik ermee, want we gaan de stad in. Jullie veel plezier en je weet het......probeer te genieten!!!!!!

Laafje Joost