Zo, daar ben ik weer en gelukkig kan ik melden dat het met Fleurtje redelijk goed gaat. Ze gaat per dag ongeveer 2 uurtjes naar school. Als ze thuis is rust ze wat uit en maakt haar huiswerk. 's-middags als de school weer uit is is haar batterij ook weer wat voller en kan ze gelukkig met haar vriendinnetje spelen. Ze gaan saampjes naar het winkelcentrum, laten de hond uit, maken foto's en fietsen zich een slag in de rondte. Dit is fijn om te zien en betekend automatisch dat wij ook lekkerder in ons vel zitten.
Dit wil niet zeggen dat de hersenen rust hebben. Integendeel....op een bepaalde manier blijven die op volle toeren draaien en die vervelende gedachtes spoken nog net zo hard rond. Dit is vermoeiend en zorgt ervoor dat mijn gevoelens, en die van Nicole, van de ene naar de andere kant wordt geslingerd. Volgens mij kunnen we hier redelijk mee omgaan wat inhoudt dat we ons werk ook naar behoren kunnen doen. Als ik naar mezelf kijk merk ik dat een volle dag van 8 uur wel te doen is, maar elk uur denk ik misschien wel 10 keer aan die verdomde kanker. En vraag me telkens af waarom mijn kleine meid dit heeft in combinatie met diabetes. Vragen waar ik geen antwoord op zal krijgen en die ik ondertussen ook niet meer wil hebben. Ze heeft het nu eenmaal, wordt daar ook voor behandeld en daar valt niets meer aan te veranderen. We hebben geleerd om van elk moment te genieten en dat is op dit moment wat ik elke dag probeer.
Ook horen we hier en daar goede berichten. Het lijstje met kinderen die het jammergenoeg niet hebben gehaald is schrikbarend lang, maar gelukkig kunnen we ook melden dat er kinderen zijn die klaar zijn en bijna klaar zijn met de chemo behandeling. De weg die ze daarna nog moeten gaan is nog erg lang, maar dat ze verlost zijn van die chemo is fijn en dat ze nu kunnen herstellen vind ik nog veel fijner. Ik heb het over 3 kanjers met de namen Melanie, Bo en Isanthe.
Zo dat staat en er is geen woord gelogen. Nu stop ik ermaar mee, want het beeldscherm vertoont ineens vreemde en rare figuren. Of dit nu aan mij of aan de laptop ligt daar ben ik nog niet helemaal uit, maar het is een mooie reden om het mandje maar eens op te zoeken. Weltrusten en tot morgen.
Het Laafje
"De" grote vraag der vragen behelst maar één woord: "WAAROM"? Nee, daar krijg je -bijna nooit- antwoord op en je kunt er ook niets aan veranderen, behalve ermee leren leven en dat is precies wat jullie doen, letterlijk en figuurlijk! Zo, ik heb gesproken!
BeantwoordenVerwijderenmama