Gisteravond was ik redelijk emotioneel. Helemaal niet erg en heb om die reden ook een blog gemaakt. Deze was op internet te lezen voor wel geteld 1 nacht. Vanmorgenvroeg had ik hem weer verwijderd, want ik wilde eerst weten wat Nicole ervan vond. Ze zei dat ik hem "gewoon" moest plaatsen, omdat de situatie precies zo was.
Zondag 6 maart 2011 - 22.00 uur
Toch nog even een kort bericht. Zoals jullie hebben kunnen lezen is er de afgelopen week behoorlijk wat gebeurd. Met Fleur en Roosje gaat het naar omstandigheden lichamelijk redelijk goed, maar de emotionele klappen die ze moeten verwerken hakken er goed in. Midas, Ome wim, Het Haïti gebeuren en Isa om maar iets te noemen.
Lieve lieve bloglezertjes van me, zij, maar ook wij hebben "gewoon" een emotioneel kut weekend achter de rug. Mijn tranen zitten hoog, maar willen er niet uit en het vooruitzicht maakt het er ook niet makkelijker op. De ene begrafenis is nog niet achter de rug en de ander staat al weer op de agenda. Kapot ben ik ervan.
Vanmiddag toen we onze vriendjes op Schiphol hadden uitgezwaaid brak Fleur in de auto. Onder haar zonnenbril druppelden er wat traantjes op haar jas en toen Nicole vroeg wat er was kon ze alleen maar huilen. Roos zat ondertussen een gedichtje te schrijven die ze uiteindelijk achtergelaten heeft bij Oom Wim. Wat ze precies had opgeschreven weet ik niet meer en dat maakt ook niet uit, maar dat deze goede man een plekje in ons hart had mag duidelijk zijn.
Omdat deze nare dingen gebeuren hebben we het automatisch ook veel over de dood. Roos zit vol met vragen en wil bijvoorbeeld weten hoe ze het as opvangen na een crematie. Het zijn vragen die kinderen stellen. Het hoort er bij dat weet ik, maar het is heftig.
Wat ons ook erg bezig houd is de situatie in Rhenen. Wat die daar meemaken is "gewoon" onmenselijk en met onmenselijk bedoel ik echt onmenselijk. Hun dochter Isa van 9 jaar wordt letterlijk door die vieze gore klote kankercellen opgegeten. Deze warme familie zijn ondertussen vrienden geworden die bij ons in het rijtje passen van echte vrienden. Dit rijtje is niet lang en dat is ook niet erg, maar we zijn er jammergenoeg wel achtergekomen dat in onze situatie je vrienden echt leert kennen. Er komen nieuwe bij, maar er verdwijnen er ook een aantal.
Morgen begint er weer een nieuwe week, maar om eerlijk te zijn sla ik die nu al liever helemaal over. Dit kan niet en heb geen keus. De enige keus die ik heb is positief blijven en dat ga ik ook doen. Al is de berg nog hoog, maar van die kanker gaan wij het winnen.
Weltrusten en tot morgen, overmorgen of overovermorgen.
Zo, dat staat en nu ik het weer teruglees denk ik tja....niets aan gelogen. Vandaag gaat het met ons alle vier gelukkig wat beter. We hobbelen maar verder en het vooruitzicht dat morgen de "pacnaald" weer wordt verwijderd is een mooi lichtpuntje in deze moeilijke week. Jullie allemaal veel plezier en geniet een beetje van het mooie weer. Tot zo of anders tot morgen, overmorgen of overovermorgen.
Het bloglaafje
Heel veel sterkte om deze emotionele tegenslagen te verwerken.
BeantwoordenVerwijderenEn hou je maar vast aan de tekst van dat mooie liedje van Guus:
"Maar een rots-vast vertrouwen
Ik geloof dat het kan
Om bruggen te bouwen
Soms droom ik ervan...."
Dan dromen wij met je mee!
Liefs Lin
Ik lees nog steeds in "stilte" mee, schrijf niet vaak een reactie omdat ik domweg gewoon niet weet wat. Alles wat je wil schrijven lijkt zo ... ,zo tja zo ... ach ik weet het niet !
BeantwoordenVerwijderenIk schik iedere keer weer als ik het behandel schema zie, wat een lange weg nog en ook wij weten dat als het schema erop zit dat er nog een hele lange weg komt vol met onzekerheden en angst.
En dan het verdriet en pijn van de anderen om je heen dat is gewoon onmenselijk en wil en kan je er eigenlijk niet bij hebben.
Een paar dagen geleden schreven jullie een stukje over dat sommige goed bedoelde uitspraken verkeerd kunnen aankomen en ook wij vinden het lastig, als we jullie tegen komen op een verjaardag, moeten we er dan juist wel of niet naar vragen? Willen jullie het voor de zoveelste keer vertellen of gewoon even niet en genieten van de gezelligheid en even niets !
Het blijft lastig, maar echt wij denken en leven ook met jullie mee al is het van een afstandje. We blijven hopen dat er snel weer een tijd komt van rust en dat die grote baksteen die bij jullie allemaal op de maag ligt uiteindelijk een kiezelsteentje mag worden.
Dikke knuffel Danny en Marjolein
Lieve schatten
BeantwoordenVerwijderenTja wat zeg je na de blogs te hebben gelezen van afgelopen dagen . Ben er stil van .
Wanneer houd die ellende eindelijk eens op bij jullie . Tjonge hoeveel kan een mens hebben zou je zeggen. Ik wens jullie veel sterkte met alles en wens ook degene die het verlies van hun dierbare moeten dragen heel veel kracht en sterkte toe.
Ingrid en natuurlijk ook ric en bo
Hoi lieve mensen,
BeantwoordenVerwijderenWe denken aan jullie,ik weet op het moment ook niet zoveel te zeggen.
Hele dikke kus Eus Els en de kids