Een stukje gevoel.....

Na 2 dagen blogrust meld ik me weer even. Deze ingelaste rust was even nodig, omdat het hele gedoe rondom mijn klus toch ietswat zwaarder viel dan ik had verwacht. Ik heb in het vorige blog aangegeven dat ik op een later tijdsstip wel zou vertellen hoe ik het heb ervaren. Nu kan ik met gemak een blog of honderd vullen met dit onderwerp en heb om die reden ook besloten dat ik een klein stukje van mijn gedachten en gevoelens nu met jullie wil delen.

3 mei was de "De Wending" bij ons thuis geweest en Ellen heeft toen aangegeven dat het mogelijk zou zijn dat ik als timmerman de kist zelf zou kunnen maken. Vanaf die dag zijn we er elke dag mee bezig geweest en beetje bij beetje kwam er in mijn hoofd al een beeld. De informatie die ik had gekeregen van ervaren kistenmakers heb ik ook gebruikt en na wat meetwerk thuis stond er inderdaad een schets op het papier. Ja mensen je gelooft het of niet, ik heb Fleur op moeten meten. Dit klinkt en luguber en kan jullie ook vertellen dat dit luguber is. Dit opmeten heb ik trouwens gedaan toen mevrouw prinsheerlijk lag te slapen.

6 juni was het dan zover en ietswat ongemakkelijk stapte ik de deur uit. Na 20 minuten tuffen stond ik bij de houthandel het hout uit te zoeken. Eenmaal weer op weg begon het me toch wat benauwd te worden, maar eerlijk is eerlijk toen ik bij de werkplaats aankwam ging alles best wel goed. Ik had mezelf voorgenomen dat ik mijn gedachtens en gevoelens het niet zou laten winnen. Dit heb ik gedaan uit zelfbescherming, omdat er in die werkplaats vrij grote machines staan die met een foute beweging met gemak een of meerdere vingers eraf zouden kunnen zagen/schaven of fresen. Aan het eind van de eerste dag lagen er wat planken aan elkaar gelijmd, maar niemand zou op dat moment kunnen weten waarvoor het was.

Weer thuis ging het nog steeds redelijk goed. Heb de foto's aan Nicole laten zien en verteld van het hoe en wat. Toch begon ik weer te twijfelen over de breedte. Is hij nu te smal of zitten we goed??? Een vraag die niet uit me hoofd ging en via een soort spel en stickers op de muur kwamen we erachter dat alles goed was. Die nacht heb ik geen oog dichtgedaan en heb in mijn hoofd dat ding wel zes keer gemaakt.

7 juni was de dag dat het stapeltje planken een kist zou worden. Dit inelkaar zetten was erg confronterend, maar werderom heb ik mijn gevoel en gedachten in de hoek gezet in verband met de veiligheid. Om een uurtje of drie was het klaar en na het opruimen ben ik weer vertokken naar huis. Uiteraard weer aan Nicole verteld hoe het ging en kwam tot de conclusie dat ik het me wat zwaarder had voorgesteld.

Het lijkt allemaal stoere praat, maar zo voelde het toen wel. De dagen daarna ging het kwartje daadwerkelijk zakken en besefte ik dus wat ik gedaan had. Nieuwe conclusie, ik heb iets gemaakt, maar op een een of andere manier ging het vanzelf. Nu ik terugdenk aan afgelopen dinsdag kan ik ook zeggen dat ik een stukje van die dag in een soort roes heb geleefd. Ik had om tien uur Nicole aan de telefoon en zei nog dat ik rond twaalven thuis zou zijn, maar op een een of andere manier is dat niet gelukt.

Tja.......nu het timmerklusje achter de rug kunnen we aan de slag met het schilderwerk. Wel kleurtje geen kleurtje, blank of geloogd grenen, waterbasis of terpetinebasis. Ehhhhhh.......laten we eerst maar eens uitzoeken welke verf je mag gebruiken voordat we iets gaan kopen. Slim gedacht, dus was het telefoontje met het crematorium geen overbodige luxe. Daar kreeg ik te horen dat eigenlijk alles kan en mag. De goede man heeft al mijn vragen beantwoord en er zaten hele pittige tussen kan ik melden.

Zo, als ik het zo bekijk is het best een heftig blog geworden. Toch zijn we er nog niet. Naast mijn klus heeft Nicole ook haar ding gedaan. Mijn lieverd is keihard bezig om het huis aan kant te krijgen. Beetje zuigen, dweilen en fotolijstje afstoffen. Hier en daar een boodschapje en tussen de bedrijven door is ze in haar hoofd al druk bezig met de kaart. Geloof me maar, ook dit zijn stuk voor stuk zware en moeilijke dingen.

Naast al deze gezeligge dingen hebben we ook nog een gaatje gevonden om de film "Er komt een vrouw bij dokter" te kijken. Heftig.....héél heftig en confronterend op heel veel vlakken. Waarom ik hem wilde zien dat weet ik niet, maar ben toch blij dat ik hem gezien.

Mensen, mensen wat een verhaal he, maar het is even niet anders. Hebben jullie nog wat leuks gedaan of is het nu alleen maar ellende zullen sommige denken. Nee lieve mensen, we hebben niets leuks gedaan en hebben een week achter de rug zoals iedereen. Kindjes naar school, papa werken en mama doet de boodschappen. Eigenlijk was dit heerlijk. "gewoon" even niets.

Wat op zich ook grappig is is dat ons blog verhaal van onze opkikkerdag op de hoofd pagina staat van hun site. Er staan veel foto's bij en aan het verhaal is bijna niet gesleuteld. Voor de mensen die nog tijd over hebben is hier de site www.opkikker.nl scroll even naar beneden en je ziet fleur vanzelf.

Voor nu stop ik ermee en wens vanuit Zoetermeer iedereen fijne dagen toe en jullie weten het GENIET van alles en iedereen om je heen, want je staat tot je oren in die rotte stront voordat je het weet. Tja....tot je oren in de stront...daar weten wij jammergenoeg alles vanaf, maar toch gaan wij de komende dagen GENIETEN GENIETEN en nog eens GENIETEN!!!!!!!

Een vermoeide Laaf