Nu weer serieus......

Zo lieve mensen daar ben ik weer en dit keer blijf ik even serieus. Dus geen lol verhalen, maar "gewoon" een keiharde realiteitsvehaal. Zoals iedereen weet zijn we vorige week maandag bij de oncoloog geweest. Bij de controles van het lichaam is op de plek waar de laatste tumor zat weer iets gevonden. Deze mededeling hebben Nicole en ik die dag niet goed ontvangen en gingen eigenlijk met een goed gevoel naar huis.

Tot afgelopen donderdagavond. Toen we thuis waren van de camping en klaar waren met douchen ondekte Fleur tijdens het afdrogen dus die bult/bobbel. Ze liet hem direct aan me zien en na wat voel en duwwerk kon ik alleen maar zeggen dat het niet anders was en dat ze hem ook maar even aan Nicole moest laten zien. Na een kort overleg hadden wij besloten om dit niet met jullie te delen en de blogs die jullie na donderdag gelezen hebben hadden voor ons ook een hele dikke zwarte rand.

De raderen begonnen weer sneller te draaien en na het telefoontje wat ik vrijdag 3 juni 2011 met het Sophia had, was er afgeproken dat ik maandag, gisteren dus, even terug moest bellen. Dit heb ik gedaan en kreeg van onze oncoloog te horen dat het nieuws van de bult haar niet onbekend voor kwam. Ze had hem immers die maandag met de controles al gevonden. Waarom Nicole en ik het nu niet goed hebben begrepen snappen we nog steeds niet.

Maargoed er is dus weer een bult en dat betekend dat de kanker weer zichtbaar is en we haar ook extra in de gaten gaan houden. De vraag of ze hier iets aan gaan doen is verlopig nee. Alleen als ze last gaat krijgen en als hij pijn gaat doen zijn wij als eerste die aan de bel hangen. Mag het zover zijn dan kunnen we eventueel nog wat bestralingen krijgen. Dit zijn er gelukkig geen dertig, maar een stuk of 3,4 of 5. Alleen zal de dosis wel vele malen hoger zijn dan in het verleden. De bedoeling van deze behandeling is om de groei van de tumor te remmen.

Al met al heel wat informatie waar we niet op gerekend hadden. Het enigste waar we bang voor waren, waren die longen, want daar zat immer een vlekje. Zou er wat gebeuren dan was dat voor ons de meest logische plek. Ook kreeg ik gisteren te horen dat de snijranden van de laatste operatie positieve cellen bevatte. Positieve cellen zijn in ziekenhuis dus kankercellen. Dit van die snijranden wisten wij dus niet, maar dit verklaard wel waarom die bult weer terug is. Waarom wij dit niet eerder gehoord hadden snap ik niet, maar achteraf gezien was het ook niet erg, want we hebben wel enrom genoten van de afgelopen tijd.

Deze bult heeft ons weer wakker geschud en we hebben alle zeilen bijgezet. Nu zit alles er nog goed uit en we weten zeker dat het nog heel lang gaat duren voordat we gaan "glijden". Toch grijpt die koude hand me met regelmaat bij de strot en zegt die verdomde duivel dat het ook anders kan gaan. Dit heeft ervoor gezorgd dat ik de afgelopen dagen ben begonnen aan mijn zwaarste klus ooit.

Na vele uren voorbereiding en een uurtje of veertien timmeren heb ik met al mijn liefde iets moois gemaakt. Hoe ik me voelde tijdens de klus daar kom ik later wel op terug, maar ik kan wel melden dat ik enorm trots ben en het erg fijn vond om dit te kunnen doen. Nu zijn we aan het nadenken wat we met de buiten/binnenkant moeten.

Al met al staat er weer een heftig blog met keiharde dingen. Toch wil ik even melden dat mijn bijde grietjes niets weten van het geprek met het ziekenhuis en de timmerklus. Dit wil ik graag zo houden en ga erook van uit dat iedereen zijn mondje dichthoud. Nu kan ik alleen maar hopen dat de dames dit blog niet meelezen, want dan val ik door de mand. Mand, mand, mandje.......ik kom eraan....

Weltrusten allemaal en wie weet tot morgen, overmorgen of overovermorgen.

Een vermoeide Laaf