Stuk voor stuk......

Zo luitjes, het is 19.30 uur en wat ik jullie nu moet vertellen zou ik niet weten. Erg vreemd, want mijn kop zit lekker vol en op een een of andere manier blijft het daar zitten. In het verleden was ik na een verhaaltje redelijk leeg, maar nu lukt dat niet meer. Om nu een extra blog aan te maken is denk ik ietswat overdreven en heb voor mezelf dus ook besloten dat ik het maar bijdeze moet houden. Maar ja....wat moet ik nu zeggen. Zal ik de personen weer stuk voor stuk omschrijven of zal ik eens uitleggen wat ik voel. Moeilijk. Toch neem ik de eerste uitdaging aan en begin dit keer maar eens met Nicole.

Een sterke vrouw die ondanks alles geniet van de mooie momenten die we als gezin meemaken. Daarnaast heeft ze altijd tijd voor een bakkie thee en zal niet snel tegen mensen zeggen dat ze niet welkom zijn. Een mooie eigenschap waar ik erg van hou. Toch zitten haar druppeltjes erg hoog en op gezette tijden weten die ook de weg naar buiten te vinden. Het doet me pijn om haar zo te zien, maar ben wel erg blij dat ze het laat gaan. Niet dat haar koppie dan leeg is hoor, maar alles wat eruit is, is maar eruit denk ik dan maar.

Met Roosje gaat het de laatste dagen redelijk goed. De laaste week school zit er bijna op en dan heeft ze verlopig een paar weken vakantie. Een vakantie die ze goed kan gebruiken, want mevrouw ziet eruit als uitgewrongen vaatdoek. Niet erg, maar een paar dagen uitslapen kan geen kwaad. Wat dit grietje het afgelopen jaar heeft gezien en heeft meegemaakt valt met geen pen te beschrijven en het verbaast me dus ook niet dat ook haar hoofdje vol zit. Naast alle pingpong gedachten leeft ze wel. Ze doet wat ze wilt en ook zij probeert te genieten van alles en iedereen om haar heen.

Met Fleur gaat het naar omstandigheden wel goed. Ze rommelt wat en maakt de buurt weer onveilig met haar nieuwe fiets. Nee, deze dame heeft mij geleerd wat genieten is en je alles uit je leven moet halen wat erin zit. Daarnaast heeft ze op gezette tijden ook wel eens een grote bek en weten de luchtbellen in haar body de weg naar buiten goed te vinden. Met regelmaat roepen we dat ze hiermee moet stoppen en tergelijkertijd geniet ik er ook van. Uiteraard zal ik het niet goed praten, maar het idee dat zometeen die onverwachtse boeren en scheten verleden tijd zijn zet me wel eens aan het denken. Tsja...daarnaast heeft mevrouw ook nog een aantal bulten. Hoe het daar nu mee gaat????? Wel goed geloof ik. Ze zullen ongetwijfeld weer wat groter zijn dan van de week, maar dat weet ik niet zeker. Klinkt waarschijnlijk erg stom, maar dat komt omdat ik de afgelopen week niet echt hiernaar heb gekeken.

En nu ben ik aan de beurt. Met regelmaat wordt er gevraagd hoe het met me gaat en hoe we het nu ervaren. Mensen hier kan ik vrij duidelijk over zijn. De situatie waarin we zitten is ronduit klote, maar dit betekend niet dat we gaan zitten kniezen. Mijn werkgever heeft me alle ruimte gegeven die ik me maar kan wensen en dat erg fijn. Meer dan fijn zelfs. Ik probeer elke dag een paar uurtjes te werken om vervolgens verder te gaan met Fleur haar huisje. Niet dat ik dagelijks uren mee bezig ben hoor, maar zelfs over de laatste dingen moet ik goed nadenken. Jaja lieve mensen een kistje maken dat is niet 1,2 3 gebeurt kan ik jullie melden. Niet dat het me tegenvalt, integendeel, maar er komt meer bijkijken dan dat iedereen verwacht. Tot nu toe heb ik het als heel prettig ervaren en kan met een gerust hart zeggen dat ik het me heeft geholpen in deze periode. Mijn verdriet zit erin, maar ook de mooie herinneringen die met regelmaat naar boven kwamen. Nu moet ik nog nog twee dingetjes doen en dan is hij timmer en schildertechnisch af. De rest is dan voor Nicole.

Nou nou, da's weer een lekker blog geworden. Niet hetgeen wat er in mijn hoofd zat, maar het is niet anders. Toch kan ik melden dat ik me redelijk goed voel en dat betekend dat ik de nacht meestal goed slaap. Slapen.....ohhhh heerlijk......Weltrusten allemaal en wie weet tot morgen, overmorgen of overovermorgen.