Het is best wel zwaar......

En zo zijn er weer twee dagen verstreken. Een dag bloggen twee dagen rust, een dag bloggen en weer twee dagen rust. Het lijkt wel of ik mijn schema heb aangepast. Nou geloof het of niet, maar niets is minder waar. Het schema wat we hadden is alleen veranderd. In ons hoofd zijn meer met de dood bezig dan ooit tevoren. Dit is zwaar, maar het gevoel dat we nu eindelijk iets voor onze lieverd kunnen doen geeft ons toch een fijn gevoel. Fijn is misschien niet helemaal het goede woord, maar er schiet zo snel niets anders in mijn hoofd.

Het klinkt allemaal erg vreemd en de sommige zullen wel denken dat we zo zachtjes aan lijp worden, maar na twee jaar niets te kunnen doen is het toch wel fijn dat we nu iets kunnen doen. Het zijn niet de dingen die ik 3 jaar geleden had bedacht, want ook Nicole, Roos en ik wilde dolgraag haar huisje opknappen waar ze zou gaan wonen als ze volwassen was. Probleem nu is dat dat niet meer gaat lukken en we blij zijn dat we dit soort nare zaken toch voor haar kunnen doen. Met nare zaken bedoel ik dus alles omtrent die rotte dag die eens gaat komen.

Mijn huisarts verwoorde het wel erg mooi vond ik. Wij hinkelen op twee benen tegelijk. Het ene been is het been waar we graag op willen blijven staan en het andere been is het onvermijdelijke. Het gevoel dat we op het verkeerde been terechtkomen wordt toch wel duidelijker. Ze ziet er nog steeds goed uit, vreet als een boodwerker en doet echt van alles. daar ligt het dus niet aan, maar als ze in bed op haar buik gaat liggen voelt ze wel die gore vuile tering bult.

Sorry voor de taal maar dat verschikkelijke gore kut ding groeit. Hoe groot het nare ding nu is dat weet ik niet, maar het groeit.  Hij doet gelukkig geen zeer, maar ze heeft er wel hinder van en dat alles maakt me intens verdrietig. Ik ben niet van het huilen, maar je moet eens weten hoe machteloos je jezelf kan voelen als je de kleinste moet troosten terwijl ze de woorden niet weet te vinden, maar met je vrouw in bed liggen terwijl die ligt te snikken en niet weet hoe ze de toekomst moet invullen valt ook niet mee. Nee, ik heb het getroffen en de eerste die nog eens durft zegt dat dit allemaal een bedoeling heeft krijgt direct een beuk op zijn bek.

Nou dat gaat lekker. Nogmaals sorry, maar ik voel me nu "gewoon" even rot. Morgen of zometeen als alles weer is gezakt komt er misschien weer eens een normaal blogje. Nou ja....normaal, ik ben vanaf nu dagelijks bezig met het kistje dus het is maar wat je onder normaal verstaat. Ik heb drie dagen lang het kistje in mijn bedrijfsauto gehad en heb hem zelfs meegenomen naar mijn werk. Er lag wel een dekentje over, maar het idee was wel erg raar. Vandaag is hij op de plek aangekomen waar hij hopelijk nog heel lang kan blijven staan en ben die mensen ook eeuwig dankbaar dat ik daar op mijn gemak de dingen kan doen die nog moeten gebeuren. Ook heb ik vandaag een ander timmerbedrijf benaderd en gevraagd of ik daar eventueel de laatste dingen kan maken. Dit was ook geen probleem en ben ook blij dat ik daar "gewoon" alle machines kan gebruiken die nodig zijn.

Zo en op deze manier zijn we weer een lekker blog rijker. Morgen hebben we nog een hoop niet leuke dingen te doen, maar daar val ik jullie nu niet mee lastig. Waar ik jullie wel mee lastig val is het feit dat iedereen maar eens moet leren genieten. Genieten van het leven en doe het nu maar, want voordat je het weet sta je tot je oren in de stront en uit ervaring kan ik melden dat het daar niet echt leuk is. Weltrusten allemaal en wie weet tot morgen ennne.......mag dit niet lukken dan tot overmorgen of overovermorgen.

Het laafje