Hij wil de prognose weten....

Vera gaat nu met Dr. Jansen, de revalidatie arts, om de tafel zitten en uiteindelijk wil hij van de week ook nog even een gesprek met onze oncoloog hebben. Waar dit gesprek over zal gaan is ons onduidelijk, maar daar komen we snel genoeg achter. Wordt vervolgd dus.....

Zo, en dit waren een paar regels van het vorige blog. Het enigste verschil was alleen dat wij wel degelijk wisten wat Jansen van de oncoloog wilde weten. De prothese die Fleur heeft gekozen is tevens ook de duurste. Boeiend, maar Jansen wilde om die reden, in verband met de verzekering, dus weten wat de prognose van Fleur was / zou zijn. Leuk dat ze ons dit vertelde en met deze informatie konden we beginnen aan ons weekend.

We zijn niet op ons achterhoofd gevallen en weten ook wat het woordje prognose inhoud. Voor diegene die het niet weten, prognose betekend dus "een voorspelling omtrent het verdere verloop van een ziekte". Met andere woorden als blijkt dat Fleur binnen nu en een korte tijd zal overlijden is het zonde om een prothese te maken, want dit ding kost veel geld. Jullie snappen dus wel dat het zweet in onze bilnaat stond, we erg nerveus waren en dit maandag bij de oncoloog even na zouden vragen.

Het weekend, tja...... in ons hoofd was hij dus vrij pittig. Roos heeft zaterdag bijna de hele dag buiten gespeeld, Fleur die heeft de dag weer eens tussen de 4 muren versleten en Nicole heeft gewerkt. 'S-avonds hadden we nog een verjaardag, maar om 22.00 uur was het voor ons viertjes al einde oefening. Stuk voor stuk waren we kapot en lagen ook op tijd tussen de lakens. De zondag hebben we doorgebracht in Weert. "Gewoon" om even weg te zijn van hier. Niets bijzonders, maar de raderen bleven ook daar draaien. Die prognose......

Eenmaal weer thuis heeft Roosje de kamer ondergekotst en heeft de nacht ook doorgebracht in mijn bed. Ook hier heeft ze gekotst en om een uurtje of 3 had Fleur ook nog eens een nachtmerrie. Wat er nu precies gaande was is niet helemaal bekend, maar ze durfde niet meer naar haar eigen bed en wilde bij ons liggen. Ik lag ondertussen al op het logeerbed en Nicole uiteindelijk met de 2 dames. Tot overmaat van ramp kon ik alleen maar negatief denken en ik kan melden dat het dan erg lang duurd voordat je slaapt. Het gevolg hiervan was dus dat zowel ik, maar ook Nicole vanmorgen gebroken uit bed kwamen. Echt fris waren we niet, maar we hadden geen keus. Om 6.15 uur zat ik weer in de auto kon alleen maar weer aan die prognose denken.

Word vervolgd.....