Moe, diabetes en lol

Zo, hier weer eens een berichtje uit Zoetermeer. We kunnen gelukkig weer zeggen dat alles gaat zoals het hoort te gaan. Nou ja, zoals het hoort klopt ook weer niet helemaal, maar gezien de situatie mogen we niet klagen. Vanmorgen hebben we het LLZ nog aan de bel gehad en hebben verteld dat Fleur goed heeft geslapen, geen koorts meer had en 2 beschuitjes had gegeten. De dienstdoende kinderarts was tevreden en heeft duidelijk gezegd dat ze voor ons klaar staan in geval van nood. Mag Fleur zieker worden, weer koorts krijgen of weet ik veel wat dan wordt er direckt weer een bloedbeeld genomen. Een fijne gedachte, maar als ik eerlijk ben mis ik Edo Stam. Dit is de arts die ons helpt met de diabetes en kent onze meid  goed. Tegen hem kan en durf ik ook alles zeggen wat ik denk en voel en op een een of andere manier heb ik dat bij de rest nog niet.

Maar goed, Fleur heeft dus goed geslapen en na een ontbijtje op bed was ze weer total los. Gevolg is dat het dametje tot 13.30 uur op bed heeft gelegen om daarna even een plons te nemen in het bad. Beneden heeft ze voor de rest achter de laptop gezeten, tv gekeken en lui op de bank gehangen. Met andere woorden Fleur is moe en niet zomaar moe, maar echt moe. Alles wat ze nu doet kost energie en het moelijke in dit verhaal is dat haar geest wel wil maar haar lichaam het niet kan. Ik heb hier eens over nagedacht en het idee dat die twee niet meer samen kunnen gaan lijkt mij bijna onmogelijk. Als ik dan opkijk en haar dan lamlendig op de bank zie hangen groeit mijn respect voor haar. Wat een KANJER is die meid van ons!!!

 Nu ik toch bezig ben met pluimen uitdelen wil ik er ook 1 geven aan Nicole. Een vrouw die ten alle tijden klaar staat en al haar liefde in mijn gezin pompt. Als ik werk baal ik verschikkelijk dat ik niet mee kan naar het Sophia of het Erasmus MC, maar ik weet dat Nicole zich als een ware tijger in iets kan vastbijten en uiteindelijk naar huis gaat met onze antwoorden. Thuis stort ze zich ook met grote regelmaat in het diabetes gebeuren. De pomp uitlezen, de pomp bijstellen, telefoontjes met Sylvia en de voorraad op orde houden zijn maar een paar voorbeelden. Het lijkt weinig en simpel, maar niets is minder waar. Die diabetes is op zich al een vrij ernstige ziekte waar in mijn ogen te door veel mensen te gemakkelijk over gedacht word. Helemaal niet erg en ook nog begrijpelijk, want zolang je er niet mee te maken hebt geloven de meeste het wel. Wij hebben er wel mee te maken en in ons geval is het Nicole die knopen doorhakt en meestal Fleur in een rap tempo weer op het goede spoor heeft.

Tja.....nu Roosje. Die kan ik in dit blog nu meer meer vergeten. Wat een doorzetter is dat zeg. Gisteren hebben we de griepprik even gehaald en mevrouw heeft geen traan gelaten. Vandaag was het wel iets minder, want het kleine meisje heeft een schijf op haar arm zitten die al zeer doet als we ernaar kijken. Toch verzet ze haar gedachten en komt dan opeens naast je staan en het enigste wat we dan kunnen doen is lachen.   

Roos in het jaar 2011

Roos over 50 jaar



 Mensen weltrusten en wie weet tot morgen, overmorgen of overovermorgen.

Het Laafje