Curacao...een paradijs in onze hel.....

Na ruim 14 uur slapen werd ik weer wakker en is de jetlag veleden tijd. Ik heb het even teruggerekend en kwam erachter dat we maar 42 uur wakker zijn geweest. Gisteren was dus echt een ramp en hebt de helft ook niet meer opgeslagen. Vanaf 13.00 uur wilde ik graag naar bed, maar volgens anderen moesten we door de zure appel heen bijten. Dit hebben we ook gedaan met het gevolg dat Roos haar lampje om 19.00 uur uitging en die van Fleur, Nicole en mij om 21.00 uur. Vandaag zijn we druk in de weer geweest met het opruimen van de zooi en de boodschappen voor de komende verjaardag zijn ook weer opgehaald. Tussen de bedrijven door was ik in hoofd al bezig met dit blog. Zoals gewoonlijk weet ik niet waar ik moet beginnen en heb dit keer de hoogtepunten even op een papiertje geschreven. Ook zijn er enorm veel foto's gemaakt. Deze zal ik binnenkort plaatsen met een muziekje erachter. Met ander woorden, hier is een retelang blog zonder foto's. Dus lieve mensen, als je nu geen tijd of zin hebt druk dan op het kruisje rechts boven in de hoek en have a nice day. Wat de rest betreft.....lees het verhaal en hopelijk kan ik jullie het gevoel meegeven zoals ik de vakantie heb meegemaakt.
Het reisburau,

Om in Curacao te komen moet je als eerste langs een reisbureau. Dit hebben we op 8 april 2011 in Wassenaar gedaan. Na een fijn gesprek was alles in kannen kruiken en hadden we een mooie plek gevonden in Curacao. Probleem was alleen dat we toestemming nodig hadden van de oncoloog ivm met de verzekering. Aangezien het vliegtuig en hotel nog lang niet vol zaten konden we met een gerust hart weer vertrekken. Maandag vroeg in de ochtend hing ik met het Sophia aan de bel en kreeg te horen dat we mochten gaan. Direct daarna het reisbureau gebeld met de opdracht dat ze alles konden activeren. Uiteraard ging het weer niet zoals we hadden gehoopt, want na een half uurtje kregen we te horen dat het vliegtuig vol was en we op een andere dag of een ander tijdstip konden vertrekken. Wat de keus ook zou zijn de geplande reis werd zowiezo een stuk duurder. Het was even rekenen en slikken, maar we hadden besloten om toch te gaan. Onze keus hebben we uiteindelijk laten vallen op de KLM.

De heenreis,

Nou mensen we hebben geweten. Op schiphol werden we uigezwaaid door beide opa's en oma's en Kiek en Arno, na een ontbijtje in het niemandsland was het echt tijd om die kleine 747 op te zoeken. Na een klein gesprek in vliegtuig was ook de bemanning op de hoogte van deze speciale reis. Eenmaal in de lucht konden we niets meer doen dan wachten. Ruim 8000 kilometer en negen en een half uur vliegen waren er nodig om in ons paradijsje te komen. 9 uur....pffft....wat een eind, maar halverwege werden onze dames in de kraag gevat met de mededeling dat ze in de cockpit mochten kijken. Nicole en ik werden waarschijnlijk als terroristen aangezien en moesten ook netjes blijven zitten. Het fototoestel is meegegeven aan de stewardess.

Eenmaal terug kregen we in geuren en kleuren te horen hoe het was. Als klap op de vuurpijl kregen ze ook nog een tasje met wat prulletjes en spulletjes die je krijgt als je business class vliegt. Na wat turbulentie en wat filmpjes werd de landing ingezet. Deze verliep soepel en na het uitstappen werden we opgevangen door een grondstewardes. Deze heeft ons een speciale behandeling gegeven wat inhield dat we nergens hoefden te wachten en we binnen 20 minuten met de koffers op straat stonden. Dus geen gelazer met de douane en niet in wachten in een rij. Buiten was het wachten geblazen op het busje dat ons naar het hotel zou brengen.

Het hotel,

Na 30 minuten kachelen stonden we bij ons hotel "Breezes". Even incheken en kregen een kamer op de 3de etage. Toen ze de rolstoel zagen werd het kamernummer omgeboekt en zaten we ineens op de 1ste verdieping. Pfffft....da's mazzel en scheelde ons 2 trappen lopen. Toen we door de receptiehal naar buiten liepen, liepen we werkelijkwaar een paradijs in. Zon, zee, zand, heel veel palmbomen en wolken. Toen we onze kamer 7102 hadden gevonden bleek die op de begane grond te zitten. Mensen, me meiden hebben gegild toen we binnen waren. Vanuit de kamer liepen we zo het strand op en tot overmaat van ramp lag het dichtsbijzijnde zwembadje en bar 20 meter verderop. Na een drankje en een hapje hebben we het middelpunt van het terrein even opgezocht. Hier lag een mooi zwembad met verschillende restaurants er omheen. Ook hier waren twee bars gestationeerd waar we onbeperkt konden eten en drinken. Nee, met de blauwe zee in onze rug en zo'n park in het vizier kon het niet anders zijn dat het een vakantie zou worden die we niet snel zouden vergeten.

De auto,

Ook hadden we ons zelf een paar dagen een auto kado gedaan. Niet dat we erg veel kilometers gemaakt hebben, maar het was wel fijn om dat ding te hebben. Toen we hem hadden bleek het een automaat te zijn. HELP HELP hoe werkt dat dan. Op de pook stonden stond een P, R, D,1,2 en een S. Wat alles nu inhield weet ik nog niet, maar na wat geklungel reden we en konden we ons toch motorisch verplaatsen. Ohoh wat hebben we gelachen. Rijden we in Willemsstad, zien we een parkeerplek, ik kijk en vlieg vol in de rem. Alle gordels stonden strak en Nicole riep wat ik deed. Sorry, ik stond met 2 voeten op de rem.

Na een paar dagen was het tijd om het eiland goed te verkennen. Niet dat het groot is maar we wilden toch wel graag de witte stranden bekijken waar iedereen over droomt. Deze bleken in westen te liggen dus reden we maar naar het Wetspunt. Na een uurtje tuffen waren we op het uiterste puntje en achteraf was het maar goed dat ik de rem wist te vinden. Rijd er een politieauto voor me en ging met een snelheid van 60 vol in zijn rem staan. Waarvoor???? Er stak een Leguaan over.

Het witte strand,

Na even zoeken hadden we eindelijk een wit strandje gevonden. Ohohoh, wat was dit mooi. Vanaf de berg zagen we een zee die je alleen op kaarten ziet en het strand kon je alleen maar goed zien als je een zonnebril ophad. De zee waar we instapten leek wel een aqarium. De vissen vielen wat tegen, maar het uitzicht was geweldig. Met een duikbril op keek je met gemak een metertje of 20 ver. Op dat moment waren er ook geen wolken dus de zon had vrij spel. De temperatuur liep denk ik dan ook snel op tot een graad of 40 / 45. Na een uurtje dobberen was het weer tijd om te vertrekken naar het hotel. Curacao is niet groot, maar ik krijg het voor elkaar om te verdwalen. We hebben sommige stukjes weg en bomen wel 4 keer gezien. Roos raakt op deze momenten altijd in paniek en kon alleen nog maar huilen.

Spannend,

Waarvoor we ook gewaarschuwd waren is de criminaliteit op het eiland. Rijd met de deuren op slot en let "gewoon" goed op. Een mooi en spannend voorbeeld is dus als je verdwaald bent. Moet je je voorstellen dat je totaal niet weet waar je zit en moeite hebt om de juiste juiste weg te vinden. Er waren mensen genoeg om de weg te vragen, maar dat was wel in wijkjes waar we liever geen lekke band kregen.

Een ander nerveus ding was aan de andere kant van het eiland. Het oosten. Hier zijn we terecht gekomen doordat de bewegwijzering erg slecht is. Ook hier waren we verdwaald en wisten niet hoe we terug moesten. Rijden we daar doelloos rond komen er ineens en uit het niets 4 motors aan. 2 voor de auto, 1 aan de linkerkant en 1 achter. Er was ruimte zat dus de vraag was waarom bleven ze plakken. Nicole deed ondertussen de deurtjes weer netjes op slot en ik had besloten in geval van nood vol op het gaspendaal te drukken. Hoelang ze zo gereden hadden weet ik niet meer, maar toen weer weg waren kreeg mijn hartslag weer een normaal ritme. Na even zoeken waren we gelukkig weer terug in ons vertrouwde hotel.

De beveiliging,

Het hotel was zeer goed beveiligd. Hier bedoel ik niet de kamer mee, maar het park. Overal zag je security lopen. Dit was erg fijn en gaf ons een goed gevoel. Ook in Willemstad lopen deze lui. In de bank wilde ik 50 euro wisselen. Prima en niets mis mee, maar de zonnenhoed die Roos ophad moest af. Ik keek hem aan en vroeg waarvoor. Het antwoord was onduidelijk, maar zijn blik zei genoeg. Hoed af, mond dicht en wisselen.

De dolfijnen,

Vrijdag 15 april 2011 om 9.45 uur was het dan zover. Een wens die Fleur nog had werd waargemaakt. Vanuit Nederland had het reisbureau in samenwerking met mij al de nodige dingen geregeld. Ze hadden zelf contact opgenomen met met de stiching Doe Een Wens. Zoals jullie weten heeft Fleur hier al een wens in vervullling laten gaan en konden ze ons niet meer helpen. Toch hebben ze wat namen van personen en tips gegeven over de te boeken duik. Dit heeft zijn vruchten afgeworpen met het gevolg dat we een stuk minder dan normaal moesten betalen. Maar dat ter zijde. Nu de duik.

Ook dit was in een woord geweldig. Een zeer bijzonder moment wat ik nooit meer zal vergeten. Na een kleine introductie was het zover en zonder angst sprongen we het water in. De eerste aanraking zal ik niet meer vergeten. Een rond, spits en zacht snuitje raakte mij hand aan en na een bepaalde beweging ging hij zingen, spetteren of ronddraaien. Twee tellen later lagen ze naast je en hadden we ruim de tijd om ze te aaien. Het gevoel wat er dan loskomt is niet te omschrijven. Die beesten stralen een bepaalde rust uit. Dit voel je en dat merk je.

Ook hebben we een stukje meegezwommen aan de vinnen. Een leuk ritje wat niemand meer zal vergeten. Op de film die we hebben is goed te zien dat die beestjes niet achtelijk zijn. De rust en snelheid die ze hebben als ze Fleur trekken en de rust en de snelheid die ze hebben als ze mij trekken. Fleur trokken ze beheerst door het water en mij een stuk ruwer.

Een hoogte punt was toch wel het kusje wat we kregen. Het snuitje wordt heel voorzichtig op de wang of in een oor gepropt. Even lachen voor de foto en weer zijn we een foto met een goud randje rijker. Nee, ik durf met recht te zeggen dat dit iets was waar we allemaal van hebben genoten en wil jullie ook zeggen dat als je in de gelegenheid bent om met dolfijnen te zwemmen dat je die kans niet moeten laten gaan.

De vissen,

Op de witte stranden hebben we er niet veel gezien, maar op ons strandje waren er honderden. Vissen in alle soorten, maten en de mooiste kleuren. Als tip kreeg ik mee dat je ze aantrekt met eieren. Deze stopte ik in mijn broekzak en haalde ze er een voor een uit. Versnipperde die onderwater en wat je dan ziet is niet te geloven. Groot, dik, dun, lang.....verzin het maar en het was er. Wat we niet hadden verwacht is dat Roosje dit erg leuk vond. Uren hebben we liggen dobberen en hebben de onderwaterwereld eens goed bekeken. Fleur vond dit onderdeel iets minder. De vissen vind ze wel geweldig, maar het dobberen ging wat moeilijker. Doordat ze een arm kwijt is het ook moeilijker recht te drijven. Ze heeft het ook nog met een reddingsvest geprobeerd, maar zelf toen viel het niet mee.

Het water,

Water was er genoeg. Een aantal keer lagen we om 6.30 uur al in de zee om vervolgens een duik te nemen in het zwembad. De meiden hebben dagenlang uren in het water gelegen. Wat ze daar nu precies deden zou ik niet weten, maar ze hebben zich met zijn tweetjes heerlijk vermaakt. Soms kwamen ze eruit om hun lievelings drankje te halen. Een doodgewone Ice-Cream met de smaak vanille. Een simpele milkshake die erg lekker was. Ook waterfietsen was een mooi onderdeel. Roos vond het geweldig om met de fiets naar de bar te gaan om vervolgens met een colaatje en een patatje terug te fietsen.

Willemsstad,

Wat er ook gebeurde maakte ons niet uit, maar we moesten naar dit stadje. De gekleurde huisjes zoals ik ze op tv had gezien bestaan dus echt. De handelskade, waar alle bootjes liggen om hun groente en vis te verkopen is ongetwijfeld een mooie belevenis. Daarnaast is de plaatselijk markt ook leuk om doorheen te lopen. Schilderen, armbandjes, kettingen, kokosnoten, tassen  maar ook varkensoren en varkensneuzen zijn er te koop. De meest vreemde dingen heb ik gezien.

Het in mootjes hakken van een vis is een lekker fris ding daar. Met een houten stok slaan ze op een mes die op zijn beurt door de vis heen vliegt. Tot daar is alles nog wel ok, maar de vis ligt op een stukje hardboard of een stukje hout die bij elke klap ook een stukje kleiner wordt. De splinters vliegen om je oren en de stukken vis die klaar zijn worden bewaakt door vliegen. Smerig om te zien, maar wel leuk.

Blue Bay,

Op dit strand gaan binnenkort een paar vrienden van ons trouwen. We wilden graag zien hoe het er daar eruit zag en kan jullie melden dat het ook hier verschikkelijk mooi is. Onze lieve vriendjes uit Weert hadden ook nog iets geregeld alleen wisten we niet wat. Bij aankomst bleek er een heerlijk luch klaar te staan. We konden kiezen uit een soepje en een grote sandwich. De rest van de middag konden we vertoeven op het strandje en zijn zelf op de plek geweest waar huwelijksvoltrekking zal plaats vinden. Al met al een bijzonder moment en we weten bijna zeker dat Diyou en Fransje daar ja zullen zeggen.

De zonsondergang,

De wens van roos was om de zon in de zee te zien zakken. Toch bleek dit niet zo makkelijk als gedacht, want moeder natuur werkte niet lekker mee. Ondanks de hoge temperaturen was er erg veel bewolking. We hebben zelf een paar keer regen gehad. Een zware domper kan ik jullie zeggen wat de sfeer er niet beter op maakte. Zit je verdomme bijna 9000 duizend kilometer van huis en wat zie je, het weer van Nederland alleen 15 graden warmer. Toch hebben we de 2 keer de zon onder zien gaan. Niet zoals we hadden gehoopt, maar hij ging onder. De kleuren waren geweldig en Roosje heeft genoten.

De terugreis

Tja....met een grote bus werden we naar het vliegveld gereden waar we weer werden opgevangen door de grondstewardes. Weer die speciale behandeling en dit keer mochten we als eerst het vliegtuig in. Dat is vreemd heel vreemd. Zo'n grote vogel en daar zit je dan hellemaal alleen met zijn viertjes.Uiteraard niet voor lang, want binnen een mum van tijd zat het ding vol. Dit keer hadden we een plekje bij het raam. Deze was uiteraard voor Fleur. Naast Fleur zat Roos daarnaast Nicole dan een gangpad en toen kwam ik. Prima en wie ernaast mij kwam zitten was nog maar de vraag. Uiteraard hoopte ik op een mooie en lekkere vrouw van mij eigen leeftijd, maar je raad het al, het was een Mexicaanse vent met een vieze baard die ook nog eens naar het zweet stonk van heb ik jouw daar. De meiden lachen natuurlijk en de lol werd alleen maar groter toen bleek dat mijn kotszakje ook niet aanwezig was. Ruim 9 uur naast zo'n stinkende rot vent.......als ik er weer aan denk bluuuuuurp......

De rest van de vlucht is prima verlopen. Nou ja, prima is niet helemaal juist, want ook nu was er wat turbulentie. Het was best heftig. Mijn meiden vonden het maar niets terwijl ik het niet erg vond. Het klinkt lullig, maar ik dacht alleen maar, storten we neer dan gaan we "gewoon" met zijn allen. Toen de zon onder was gingen de lichtjes uit er was er gelegenheid om te slapen. Dit slapen hebben Nicole en ik niet gedaan, omdat het simpel weg niet ging. Daar dacht die stinkende rotvent naast me iets anders over. Lekker laten gaan dacht ik nog, maar toen zijn hoofd op mijn schouder viel heb ik hem toch even een rotgooi gegeven. Toen hij eindelijk in een goede postie lag begon hij ook nog te snurken. Dit probleem werd uiteindelijk opgelost door een schop en de koptelefoon.

Maar goed, toen na een uurtje of 4 de lichtjes weer aangingen kregen we na het ontbijt werderom een uitnodiging van de piloot om naar voren te komen. Dit keer mochten Nicole en ik ook mee. Ohoh....wat was dit mooi zeg. Er werd verteld dat Londen aan de rechterkant lag en Cambridge aan de linkerkant. Toen ik naar beneden keek heb ik gezien wat Peter Pan heeft gezien. Kleine lichtjes vormde de contouren van de stad en de snelweglichtjes zorgde ervoor dat alles aanelkaar zat. Geweldig. Keken we trouwens naar de horizon dan zagen de zon opkomen. Deze gele knakker verfde met zijn penselen de mooiste kleuren en ook dit staat op mijn netvlies gebrand. Toen we Engeland verlieten moesten we terug naar onze plek, want de landing werd ingezet. Deze landing verliep vlekkenloos en toen we uiteindelijk de koffers weer hadden gevonden konden we naar de deuren waar bijde opa's en oma's nog steeds stonden.

Het mooiste,

Het belangrijkste van deze reis is dat de meiden het naar hun zin hebben gehad en dat we hebben genoten voor zover het kon. We hebben het de meiden gevraagd of ze nog vaak aan die kut ziekte dachten en dat bleek niet zo te zijn. Sterker nog Fleur heeft letterlijk gezegd dat ze zich daar totaal niet ziek voelde.

MISSIE GESLAAGD DUS!!!!!!