Weer een klote dag achter de rug.....

Waar ik moet beginnen zou ik weer niet weten. Er is weer zoveel gebeurt dat deze dag met stip op nummer 1 staat in het hoofdstuk "de hel van het wachten". Om jullie weer op de hoogte te brengen zal ik hem even in twee stujes hakken. Zakelijk en gevoel. Uiteraard begin ik maar weer met het zakelijke gebeuren, want als ik het andersom doe kan ik niet meer logisch nadenken.

Zakelijk de uitslag,

Zoals jullie ondertussen wel begrepen hadden is de uitslag nog niet binnen. Dit heeft te maken dat de patholoog nog niet klaar is. Er is nog een kleine kans dat de uitslag morgen binnen is. Mag dat zo wezen dan krijgen we die telefonisch te horen. Lekker persoonlijk zo je denken, maar hier hebben we zelf voor gekozen. Is de uitslag morgen niet bekend dan weten we het pas over 10 dagen. In overleg met het Sophia hebben we besloten dat het niet verstandig is om ons te bellen als we op Curacao zitten. Uiteraard willen we het wel weten, maar we weten niet hoe Fleur, Roos en wijzelf reageren als we het slechte nieuws horen. We hebben elkaar, maar in Curacao hebben we geen familie, zijn er geen vrienden en zijn er geen specialisten die ons op kunnen vangen. We bereiden ons voor op het slechte nieuws, omdat ik vanmiddag wederom van de oncoloog begreep dat het er echt heel beroerd uitziet. Ze zegt het op een andere manier, maar uit alles maak ik op dat het eigenlijk over is. Dit is hard en dat weet ik en schrijf het ook op zonder gevoel. Daarom heet dit stukje ook zakelijk.

Zakelijk de vliegvakantie,

De oncoloog heeft toestemming gegeven om te boeken. Dit was goed nieuws, maar na 10 minuten belde het reisbureau weer op dat het vliegtuig vol was. Een domper, maar er waren 3 alternatieven.

1. We konden 1 dag later vertrekken met Arke Fly, maar het probleem was wel dat we in plaats van 9 er maar 8 dagen zouden zijn. De Economy Class was vol en waren verplicht om Comfort Class te vliegen. Dit betekende dat we 1 dag minder vakantie hadden voor een veel hoger bedrag.
2. We konden de hele vakantie een week opschuiven, maar dan zouden we precies in de meivakantie moeten gaan. Meivakantie betekend ook dat de bedragen van de vliegtuigen en hotels omhoog gaan. en daar zaten we niet direct op te wachten.
3. Het andere voorstel was om toch woensdag te vertrekken maar dan met de KLM en ook voor 9 dagen. Probleem waar nu tegen aanliepen was dat ook hier de prijs een heel stuk hoger was.

Het was dus kiezen of delen. Het was uiteraard even slikken, maar na wat rekenwerk hebben we toch beloten om te gaan. Deze vakantie moet "gewoon" doorgaan, want als we nog langer wachten kunnen we waarschijnlijk niet meer. Als het goed is kunnen we op de tweede dag een auto ophalen en het dolfijnen gebeuren daar zijn ze nog druk mee bezig en hopen daar morgen meer over te horen.

Gevoel,

Het gevoel wat vandaag hebben gehad was en is nog steeds onmenselijk zwaar. De ochtend was een ware hel. Het telefoontje dat de uitslag niet binnen was maakte me kwaad en verdrietig tegelijk. Toen ik kreeg te horen dat het vliegtuig ook nog eens vol zat was de maat vol en moest ik schoffelen. Het klinkt vreemd, maar op een bepaalde manier word ik daar rustig van en kan dan nadenken over wat er is gebeurt. Uiteindelijk moesten we wachten tot de oncoloog zou bellen. Me gevoel slingerde heen en weer en heb werkelijk pijn gevoeld waarvan ik het bestaan niet wist. Toen ze belde kon ik niet meer doen dan het nieuws te vertellen wat ik hoorde. Fleur zat hierbij en was binnen een mum van tijd met de noordenzon vertrokken. Ze heeft gezegt dat ze wegging en dat ze haar telefoon bij haar had. Eenmaal weer thuis heeft ze op het grasveldje achter het huis gezeten om vervolgens binnen in huis te gaan huilen. Daar bedoel ik niet mee even huilen, maar echt huilen. Het grietje was intens verdrietig en wij ook. Het verdriet wat ik bij mijn vrouwen zie doet me pijn en kan me niet voorstellen hoeveel pijn het moet gaan doen als alles zwart op wit staat. We moeten positief blijven, maar dat wordt met de dag moeilijker.

Naast al het verdriet proberen we nu te denken aan de vakantie. Een vakantie die we nooit meer zullen vergeten. We hebben een mooi fototoestel, maar wisten nog steeds niet wat we er nu mee konden doen. Vanavond heeft een bekende in grote lijnen verteld wat de mogelijkheden zijn en heeft zelf zijn enorme telelens achtergelaten. Het ziet er dus naar uit dat de foto's geen problemen opleveren en gaan ook genieten van elk moment wat we daar zien en gaan meemaken. Tot die tijd moeten er nog een aantal dingen geregeld worden en daar hebben we nog één dag de tijd voor.

Voor nu weltrusten en waarschijnlijk tot morgen......'

Joost de Laaf