WE ZIJN BANG, HÉÉL ERG BANG !!!!!!

Zondagavond 3 april 2011, 23.26 uur.

Tja daar zit ik dan. Kwaad, nerveus, boos, zenuwachtig en vloekend tegelijk. Waarop???? Op die verdomde vieze gore klote en kut kanker. Hij beheerst nu al zo lang ons leven en er lijkt geen eind aan te komen. Het gevoel wat we vandaag hebben gehad valt met geen pen te omschrijven. Als we een keer denken dat het lekker gaat gebeurt er weer wat.  Wat is er nu weer aan de hand zullen de meeste denken. Nou ik kan jullie meededelen dat Fleur werderom een bultje bij haar zelf heeft ondekt. Dit keer zit hij net boven de schaamstreek aan de  rechterkant.

Om een uurtje of 12 ging het grietje zich omkleden en kwam half in paniek naar beneden en liet ons zien wat ze had gevonden. We hebben gekeken en gevoeld en de kleur vloog ter plekke van me bek af. Een koude hand omsloot mijn hart en het gevoel dat de wereld onder me vandaan werd gerukt was weer voelbaar. Mensen wat er door me heen schoot is verschikkelijk. Alle combinatie zijn mogelijk, maar Fleur en bult dat gaat niet samen. Dit hebben we al twee keer meegemaakt en spreken jammer genoeg uit ervaring. Blijft het feit dat er toch iets zit. We weten dat het van alles kan zijn en we niet op de zaken vooruit moeten lopen, maar lieve mensen we zijn zo bang.

De dames moesten morgen toch al naar het Sophia voor de chemo, maar nu heb ik besloten om even mee te gaan. We hopen dat we ernaast zitten en we in het volgende blog kunnen melden dat het loos alarm was, maar als je diep in mijn hart kijk weet ik het zo net nog niet. We hebben het afgelopen 1.5 jaar zoveel meegemaakt dat positief blijven, op dit moment, erg moeilijk is en we ons eigenlijk al voorbereiden op het slechte nieuws.

Dit alles bijelkaar heeft ervoor gezorgd dat we een klote zondag hadden en we een zware en lange nacht ingaan. We kunnen nu alleen maar hopen dat het allemaal niets is en we na morgen "gewoon" de draad weer kunnen oppakken. Gelukkig wonen er fijne mensen in de buurt waar we terecht konden met onze fijne mededeling. We hebben samen de tuin geschoffeld, samen gevloekt en gehuilt.

Het kan en mag "gewoon" niet dat Fleur de volgende is die niet beter wordt. Het zit in mijn hoofd en kan op dit moment aan niets anders denken. Ik hoop nogmaals dat we morgen krijgen te horen dat dat we ons zorgen hebben gemaakt om niets en dat we over een aantal jaar kunnen en mogen genieten van een kankervrij leventje.......met onze Fleur......

Een ongerust laafje