De hel van maandag 4 april 2011....

Tja.....daar zit ik dan. Het gevoel is weg, in me hoofd is het een zooitje, de wereld draait waarschijnlijk door en ik zit hier in mijn eentje te piekeren over dit blog. Er is zoveel gebeurt dat ik geen flauw idee heb waar ik moet beginnen. Het meest logische zou het begin zijn, maar daar wil ik liever niet meer aandenken. Maar ja het is nu eenmaal gebeurt en hoort dus op het blog thuis en zal om die reden toch proberen te omschrijven wat ik gisteren gezien en gevoeld hebt. Ongetwijfeld vergeet ik dingen, maar om jullie een beetje het gevoel te geven wat ik voelde moet je tijdens het lezen dit nummer maar eens draaien. Toen Nicole Fleur het slechte nieuws vertelde was dit nummer op de radio.



Toen iedereen wakker was was het duidelijk dat Roos niet naar school kon. Deze griet voelde aan alles dat er iets ging gebeuren en kon alleen maar huilen. We hadden besloten om haar niet mee te nemen en de opvang werd geregeld. Gelukkig was ze in goede handen en konden we, met lood in de schoenen, vertrekken naar het Sophia. Daar aangekomen zag de verpleging direct dat er iets mis was, want Fleur was Fleur niet en na 3 maanden was ik ook weer eens aanwezig. Na een kleine tekst en uitleg snapten ze waarom we zo gespannen waren.

Om 9.30 uur kwam de oncoloog met de mededeling dat de kuur van deze week niet door kon gaan, omdat haar bloedwaardes niet voldoende waren gestegen en ze was zichtbaar geschokken van het verhaal wat ze van de verpleging al had gehoord. Ze wilde Fleur even goed bekijken en heeft alles even gecheckt. Het luisteren naar de longen, voelen onder de armen, de nek , de lies en uiteindelijk heeft ze de bult ook goed onderhanden genomen. Ze vond het een vreemde plaats en regelde direct een ct-thorax scan en een echo.

Tijdens de echo heeft Fleur met haar i-pot liggen rommelen en heeft niet gekeken naar het scherm. De angst in haar ogen spraken weer boekdelen. Nog geen uur later kregen we te horen dat het er niet al te best uitzag en we dus rekening moesten houden met onze ergste nachtmerrie. Fleur huilen, Nicole huilen, de oncoloog had het moeilijk en ik zat weer eens als een dooie kip vooruit te staren.  De wereld floept spontaan onder je vandaan en de deuren van de kinderkankerhel gingen wagenwijd open. De kleur op onze bek was verdwenen en ik kon alleen maar denken Godverdomme, die kut kanker, het zal toch niet, niet mijn meisje......

Toen de chirurg was geweest was ik er helemaal klaar mee en wilde weg. Weg van die elende, weg van het Sophia, weg uit die kankerwereld. De anesthesist die wilde ik niet meer zien, want die vragen voor elke operatie toch hetzelfde. Eenmaal weer op de gang werden we opgevangen door de verpleging en na de nodige telefoontjes was echt tijd om te vertrekken. In de garage wilde Fleur de parkeerbon betalen en dat gaf Nicole en mij even de gelegenheid om na te denken. Wat moeten we nu. Zullen we vertellen dat het vooruitzicht slecht is of niet. Ja, nee, wel, niet.....tering zeg wat een keus zeg wat moeten we nu???.

Toch hadden we besloten om eerlijk te zijn en dat ons meisje recht heeft op de waarheid. We reden net de garage uit toen vroeg Nicole of de radio iets zachter kon. Lieve mensen, het ritje van het Sophia naar huis was regelrechte hel. Hoe ik precies thuis ben gekomen weet ik nog niet. Het enigste wat ik hoorde en zag waren twee lieve mensen, waar ik zielsveel van hou, op de achterbank zitten die bang en intens verdrietig waren. Ik zat ondertussen naar adem te happen en zag door de tranen bijna het wegdek niet meer. Achteraf had ik de koets even aan de kant moeten zetten, maar dat is dus niet gebeurt. Ik probeerde me nog te verplaatsen in Fleur. Wat er door dat koppie gaat.......ahhhh kutzooi, wat moet dat zwaar zijn.

In bleiswijk was de volgende aan de beurt. Hier zat Roos en Roos was verdrietig, maar wist nog steeds niet wat er precies aan de hand was. Ik heb er even vastgepakt en uitgelegt hoe de vork in de steel zat. Ze reageerde hartverscheurend. Het was alsof er een mes tussen mijn ribben werd gestoken. Het arme schaap weet nu ook dat de kans heel groot is dat ze zometeen verder moet zonder grote zus. ahhhh kutzooi, ook voor haar is dit verschikkelijk. Het gevoel wat ik had valt niet te omschrijven. Mijn hart huilde dat het "gewoon" zeer deed.

Tja.... deze 2 kids hebben ook nog een moeder die tevens mijn vrouw is. Och och wat had ze het moeilijk. De hele dag heeft ze lopen huilen. Liters tranen zijn eruit gekomen. Wat moet er in haar hoofd omgaan. Ik wou dat ik kon overnemen en haar even wat rust kon geven. 's-middag hadden we een hoop visitie over de vloer, maar toen iedereen weg was heeft ze even bij haar moeder gelegen en kon ze even een klein meisje zijn. Dit deed me goed, maar dat mes wat er zat werd weer even heen en weer gehaald. Weer die pijn, pijn die ik nog nooit gevoeld hebt. Ik ben ook maar naar buiten gegaan en heb rondgelopen en kon alleen maar schelden en vloeken op die vieze gore vuile tering kanker. Het beheerst mijn leven en snap snap niet waaraan wij dit verdient hebben. Ik weet dat ik als kleine jongen snoepjes heb gestolen uit de winkel en dat dat niet mocht. Sorry daarvoor, maar straf me aub op een andere manier en laat in hemelsnaam mijn kleine dappere meissie leven.