Even bij kletsen (deel 1)

Zo daar ben ik weer. Het hele gedoe van gisteren staat op volgens mij weer op een rijtje en dat houd in dat ik mijn hoofd leeg kan typen. Waar ik moet beginnen is nog steeds een raadsel en heb ook besloten om alles te doen zoals ik het gewend was. Dus stomweg opschrijven wat ik denk en voel en het zal waarschijnlijk het langste blog worden die ik ooit heb gemaakt. Dus degene die geen zin hebben om te lezen moeten hier maar afhaken.

Donderdagavond ben ik dus bij Nicole gaan liggen en ben zonder problemen in slaap gevallen. Het wakker worden daarin tegen was wat minder. Snikker en gesnotter was mijn wekker, want Nicole lag te huilen. Ze was bang en kon alleen maar denken dat alles verkeerd zou uitpakken. Waarschijnlijk heb ik de goede woorden gezegd en een uur later zaten we vol goede moed in de auto richting het Sophia.

Na ons gemeld te hebben werd onze oncoloog direct gebeld en binnen 5 minuten zaten we met haar in gesprek. Uiteraard mochten we ons verhaal doen en toen was het tijd om het dametje onder handen te nemen. Wegen en meten en de rest van het ritueel werd afgewerkt om vervolgens, naar ons idee, iets te lang aan de lymfeklier gezeten te hebben. Waarom wisten we niet en lieten het maar varen. Tja, nu was de arm aan de beurt en al vrij snel kregen wij te horen dat we goed gehandeld hadden en inderdaad niet voor niets waren gekomen. Tijdens het kneden zei ze dat er iets zat wat eruit moest en dat het zich in de weke delen bevond, maar om alles goed te bekijken was een echo de beste oplossing.

Weke delen, Weke delen godverdomme vertel ons nu niks over weke delen. De vorige keer zat het ook in de weke delen en wat we toen als gezin hebben meegemaakt mag duidelijk zijn. Het gevoel dat we hadden was zwaar kut, goed of kwaadaardig wat er zat moest er zowiezo uit en wel zo snel mogelijk.

De echo kon gelijk plaats vinden en om eerlijk te zijn, ik keek naar een beeld waar ik geen ene reet van snapte, maar dat ze opeens ging meten was duidelijk. Op de vraag of ze iets zagen wat er niet hoorde was maar 1 antwoord. Na dit gebeuren was het tijd voor de koffie om vervolgens plaats te nemen in de kamer waar we de uitslag te horen kregen. En zoals de meeste al weten was die niet helemaal lekker. Aangezien ik gek ben op cijfertjes was het procenten vraagje op zijn plek. Ze weten voor 98% zeker dat het foute boel is en die andere 2% daar hoeven we ons niet meer aan vast te houden.

MET ANDERE WOORDEN DE KANKER IS TERUG !!!!!!!

Daar zat ik dan met mijn 3 vrouwen. Nicole janken, Roos janken, Fleur janken en ik...........het gebeurt niet snel maar ik kon het niet binnen houden en moest moest ook janken. Tussen de tranen door heb ik onze oncoloog even goed bekeken en zag ook bij haar verdriet. Huilen deed ze niet, maar de ogen stonden wel vol en het enigste wat ze deed was nee schudden.  Ze liet ons even alleen en na een minuut of 10 was er al een chirurg. Deze heeft haar even pijn gedaan en zei tussen neus en lippen door dat ze geen rekening konden houden met de trouwerij van mijn schoonzusje op 2 juli. De oncoloog denkt daar anders over en zet alles op alles om ervoor te zorgen dat we die dag mogen meemaken en ze hoopt dus ook dat de operatie kan plaats vinden aan het begin van die week maar of het haar lukt.........

Ja de operatie zal vrij snel plaats vinden, maar voor dat het zover is word Fleur eerst weer door de mangel gehaald en dat gebeurt a.s. maandag en dinsdag. In die dagen word de PAC 2 keer aangeprikt, krijgt ze radioactive rommel ingespoten, krijgt ze een bot, ct-thorax en een mri-scan. Het lijkt weinig, maar uit ervaring weten we dat dit ruim een anderhalve dag in beslag neemt en dat het lichamelijk en geestelijk een zwaar traject is. Maar zoals we al zo vaak gezegd hebben "wat moet dat moet". En geloof me maar, Fleur doet "gewoon" wat ze moet doen en ik durf te zeggen dat ze het deze keer wel van die verdomde kankercellen gaat winnen.

Maandag 28 juni 2010 moeten we ons weer melden bij Inge van der Sluis (oncoloog) en krijgen we de uitslag van de hierboven genoemde onderzoeken. We zullen dan ook horen wanneer ze gaan opereren.
Nu ik toch bezig ben kan het stukje operatie er ook nog wel bij. De operatie zal dus waarschijnlijk al plaatsvinden in week 26. Tijdens het weg halen van die tumor, die 20x23mm is,  halen ze ook een lymfeklier weg.

Wat we niet wisten is dat er in de buurt van de elleboog ook lymfeklieren zitten. Toen we dat hoorde viel het kwartje op zijn plek. Ze hebben het niet letterlijk gezegd, maar Nicole en ik denken dat ze in het Sophia bang zijn voor uitzaaiingen. Daarom dus dat lange voelen onder de rechter oksel en die ,op korte termijn geregelde, operatie. De klier onder de oksel kunnen we trouwens verglijken met een soort rotonde waar allemaal zijstraatjes aan zitten. Als deze zijstraat richting haar elleboog schoon is houdt het automatisch in dat de rotonde ook schoon is en er geen uitzaaingen dus zijn. Na de operatie worden de tumor en de klier goed onderzocht en wordt ook de nieuwe chemo kuur vastgesteld. Dit houd volgens mij in dat ze de eerste chemo er over over een week of 4 á 5 in kunnen laten lopen. Wat er voor de rest precies gaat gebeuren is voor ons nog een raadsel, maar dat we nog niet klaar zijn is een feit.

Joost