Jip en Janneke taal

Zo nu een blog waar en klein beetje gevoel inzit. De vorige vond ikzelf niet gemakkelijk en heb hem ook tot 3 á 4 keer veranderd en heb hem wel 5 keer voorgelezen aan Nicole voordat hij rijpwas voor internet.
Laat ik nu voor de verandering maar weer beginnen in het Sophia. We waren op tijd en na wat luister en praatwerk was het zover. Fleur stond inderdaad als eerste op de lijst en dat betekende dat ze 8.00 uur aan de beurt was. We dachten op dat moment nog steeds dat ze de tumor volledig zouden verwijderen en vonden het ook meer dan normaal dat er even een chirurg zou komen die ons het één en ander kwam uitleggen, maar aangezien er geen tijd meer was kon dat dus niet.

Na even een beetje boos gekeken te hebben stond mevrouw Han, de chirurg, binnen 2 minuten in de kamer. Even voelen en knijpen aan de bobbel en tussen neus en lippen door zei ze dat een klein sneetje wel voldoende was om er een hapje uit te halen. Klein sneetje prima, maar een HAPJE!!!!! Dat zal toch niet. Wij komen hier voor 1 ding en niets anders, want dat was de afspraak. De chirurg was enigsinds uit het veld geslagen en kwam terug met het hoofd van de chirurgie, meneer van de sloot. Na een kort en niet snappend verhaal stonden we met onze rug weer tegen de muur. Er was geen tijd meer en er moest direct geopereerd worden. We hebben Fleur in goed vertrouwen mee gegeven met de afspraak Van der Sloot direct na de klus terug kwam voor verdere tekst en uitleg. Nicole en Fleur hebben met tranen afscheid van elkaar genomen en ik ging, zoals "gewoonlijk" mee naar de slaapdokter.

De bedoeling was om het infuus aan te brengen in haar hand, maar zoals jullie wisten was dit mislukt. Tranen met tuiten en ze riep en schreeuwde alleen maar dat ze moesten stoppen, omdat het zeer deed. Daarnaast schreeuwde ze ook dat ze heel bang was en alleen maar naar haar mamma wilde. Op dat moment brak mijn hart weer eens en kon alleen maar zeggen dat alles goed zou komen en dat ze mijn kanjer was. Toen ik naar het infuus keek snapte ik de pijn die ze had, want onze specialisten hadden misgeprikt en zaten te wroeten en te draaien om hem goed te krijgen. Uiteindelijk zeiden ze op een lelijke toon dat ze haar arm slap moest houden, omdat het anders niet lukte. Ja, de mensen in blauwe pakken werden bedankt, want dat was precies wat het dametje niet wilde horen. Het schreeuwen en huilen werdt per direct omgezet in krijsen en niet meer stil liggen. Ik moest alle zeilen bijzetten om haar rustig te krijgen, maar ondertussen werd me strot dicht geknepen. Tja...en probeer dan maar eens lieve en geruststellede woordjes te zeggen en ik kan jullie melden dat dat niet meevalt. Uiteindelijk hebben ze haar met "het kapje" inslaap gebracht. Daarna werd  ik vriendelijk verzocht om de toko te verlaten en kon gezellig mijn vrouwtje opzoeken.

Gezellig was het verkeerde woord, want Nicole was helemaal over de rooie en kon alleen maar de verkeerde dingen denken. Mensen de pijn die op dat moment door mijn lichaam stroomde is met geen pen en toetsenbord te beschrijven en liep zelf ook met die verkeerde gedachten. We hebben tegen elkaar gezegd dat die gedachten verkeerd zijn en, hoe moeilijk het ook was,  positief moeten blijven.

Maar goed zoals afgesproken kwam Van der Sloot na de klus even langs om ons bij te praten (zie blog dokterstaal). Ondertussen had de uitslaapkamer naar de afdeling gebeld om Nicole "gewoon" niet te halen. Met andere woorden, toen Nicole bij Fleur kwam was mevrouwtje al een half uur wakker. Bijdeze wil ik het ziekenhuis dus bedanken voor deze spontane actie en ben blij dat de woorden die wij als ouders gezegd hebben tegen Fleur "mama is bij je als je wakker wordt" met de grond werden gelijk gemaakt. De troffee "lul" en "trut" van de dag is in dit geval voor die persoon die ons niet heeft geroepen.

Eenmaal op de uitslaapkamer kreeg Nicole te horen dat Fleur rustig wakker was geworden en zelf de bg-waardes had gecheckt en daarop een bolus had gegeven. Toen ze weer op haar kamertje was heeft ze tot 11.45 uur geslapen om vervolgens 2 witte boterhammen met jam te eten en wat te drinken. Toen vond ze het lang genoeg geweest en het dametje wilde naar huis. En als Fleur zegt dat ze naar huis wil, dan wil ze ook naar huis. Ze trok haar kleren aan en was er klaar mee. We kregen een recept tegen de pijn mee en konden naar de auto. Halvewege de poli moesten we uit de vinger nog wat bloed geven, omdat de mensen op de ok dit stomweg waren vergeten.

Eenmaal weer thuis heeft Nicole stel op sprong een nieuwe apotheek geregeld, omdat we bij de vorige teveel gezeik hadden om niks. De rest van de dag / avond en nacht hebben we alles op ons inlaten werken en na héél veel telefoonttjes en bezoek zijn we tot de conclussie gekomen dat we maar moeten denken dat ze in het Sophia op de beste plek zit en ze er alles aan doen om mijn meissie beter te krijgen.
Voor de rest doet Fleur haar ding en loopt over straat of er niets aan de hand is.
Roos houden we in de gaten en hoeft gelukkig nog maar 3 dagen naar school.
Nicole en ik doen wat we al een paar dagen doen en dat is als kip zonder kop rondlopen en er voor de kinderen en voor elkaar zijn.