Even bij kletsen (deel 2)

Zaterdag 19 juni 2010

Even voor de nieuwste lezers, wij printen elk blog uit en dat verdwijnt in een map voor later. Wat Fleur of Roos hier later mee gaan doen zal me een worst zijn, maar ik krijg spijt als ik nu stop. En ja voor mij is het een soort therapie en ja ik schiet al in de stress bij het idee dat mijn computertje me wordt afgepakt.

Ben er ook achter dat de afgelopen 2 dagen toch een beetje heftig waren. Volgens mij ben ik niks vergeten te vertellen, maar er staat niet veel over hoe wij het hebben beleeft en hoe wij er over denken. Op 17 mei 2010 kregen we te horen dat ons meisje "schoon" was. Tuurlijk waren we blij en de champagneflessen werden open getrokken, maar het idee dat die sluipmoordenaar weer kon toe slaan werd voor mijn gevoel met de dag groter. Diep van binnen kon ik het niet geloven en het idee dat we naar huis werden gestuurd met een afspraak voor over 3 maanden zat me ook al niet lekker. Het gevoel dat mensen mij een zeikerd vonden werd met de dag erger, en het idee dat sommige dachten dat het nu klaar was begreep ik ook niet. Ze zeiden het niet, maar je hoorde sommige denken."wat lul je nou de kanker is toch weg, dus wat is nu je probleem". Tot afgelopen donderdag. De angst werd omgezet in realiteit en toen ik de bult voor de eerste zag en voelde wist ik al dat het mis was en ik was niet de enige, want Nicole dacht precies hetzelfde.

Nu we bijna 2 dagen en héél veel telefoontjes, reacties en vistitie's verder zijn ben ik erachter dat die gore verdomde tyfus kanker nooit is weggeweest. En ook nu weer bied ik mijn verontschuldegingen aan voor de scheldwoorden, maar zo denk ik er nu eenmaal over en ben niet meer van plan om mijn woorden in te slikken. Zowel Nicole als ik weten zeker dat het nooit is weggeweest. Waarom????

De chemo's die Fleur heeft gekregen zorgde er onder andere voor dat de tumor in haar hand kleiner werd. Dit was gunstig en het resultaat was dat haar pink godzijdank kon blijven zitten. Ik denk nu dat de tumor die bij haar elleboog zit er al even zat, maar hij kreeg niet de gelegenheid om te groeien, omdat de chemo hem tegen werkte. Vanaf de laatste chemo tot nu zij we 66 dagen verder en dat weet die verdomde kankercel maar al te goed. Hij zag weer wat ruimte en kwam uit zijn holletje om weer te groeien. Het klinkt vreemd en raar, maar ikzelf vind het een logische verklaring en denk ook echt dat het zo is. Ik zou immers hetzelfde gedaan hebben als ik zo'n kankercel was. Je eerst hééél lang verstoppen en dan weer toeslaan.

Ja dat heeft die klootzak gedaan en geloof me we pakken hem terug, want het gevecht wat we als gezin, familie, vrienden en bloglezers meegaan maken gaan we winnen. En de gezegde "eerst zien dan geloven" word bijdeze verleden tijd, want (geloof me maar)

De kanker begint, maar FLEUR WINT !!!!!!

Tjonge jonge lekker blog weer, maar we gaan nog even door. Nicole is vandaag "gewoon" wezen werken. Ik ben zo trots op haar dat ik er geen woorden voor heb. Ze heeft het een kleine 2 uur volgehouden en toen werd ze naar huis gestuurd. Het idee dat ze tegen een bekende moest lullen stond haar niet aan, want ze wist dat ze dan weer moest janken. Ja mijn lieve schat heeft vandaag iets meegemaakt wat we niemand gunnen. Leuk doen tegen klanten en ondertussen denken waarom haar meissie voor de tweede keer kanker heeft. Ze heeft het geprobeerd en dat maakt haar zo bijzonder en dat is ook één van de redenen dat ik tig jaar geleden voor haar viel. Met zo'n sterke vrouw kunnen wij de hele wereld aan.

Nu Roos, dat is er 1 die moeten we in de gaten houden. Ik heb haar vandaag voor de zoveelste keer gevraagd om te proberen haar gevoel te uiten. Het maakt niet uit met wie ze lult als ze maar lult. In het Sophia was alles abracadabra, maar toen ik vertelde dat er weer geopereerd, bestraalt en ge-chemo't moest worden kwam de boodschap over. Ons kleinste meisje stortte in en haar tranen vermengde zich met die van ons. Dit waren geen tranen van blijdschap, maar van verdriet en hoe vreemd het ook klinkt dat moment koester ik en zal het ook nooit meer vergeten. Nee, zonder Roos zouden we het niet redden en ik heb het al eens gezegd, ik ben blij dat die wurm deel uitmaakt van mijn overhoop gehaalde leven.

Nu Fleur, da's degene waar alles omdraait. Wat die meemaakt is met geen pen of toetsenbord te beschrijven. Alles wat er gezegd wordt, de goed bedoelde adviezen, de tips, de complimenten, de verkeerde opmerkingen en alle ogen die op haar gericht zijn moet ze verwerken, maar het moeilijkste van alles is dat ze weet wat er gaat gebeuren. Nicole en ik hebben vandaag weer gezien hoe bang ze is voor de toekomst en dat doet ons pijn. Wat mijn kindje meemaakt gun ik niemand, maar laten we het gevoel van de opa's en oma's ook niet vergeten. Mijn hart breekt als ik daar aan denkt en ik wil via deze weg ook zeggen dat ik zielsveel van hun hou. Dus mijn papa en mama en Nicole haar papa en mama deze kus is voor jullie XXX

Tja, dan blijft er nog 1 over en dat ben ik. En ik, nee ik ben niet belangrijk, want ik doe hetzelfde als Fleur, Roos, Nicole en de Opa's & Oma's. En dat is er proberen te zijn en ondertussen de battrerij opladen voor de volgende ronde.

Zo, ondertussen is 2.00 uur geweest en ben weer een lang blog verder. Naar mijn weten is alles gezegd wat ik wilde zeggen en hoop voor jullie dat de volgende blogjes een stuk korter zal zijn. Ik heb de draad van drie maanden geleden weer gevonden en dat houd in dat ik samen met mijn drie vrouwen "gewoon" weer leef van dag tot dag en van uur tot uur. Nu ga ik slapen en ik spreek jullie snel.

Joost