Toch een deel 3

Het spijt me, maar mijn hoofd is nog niet leeg en dat houdt in dat we dit blog maar deel 3 noemen. Wat ik vergeten was is het volgende. Wij zijn nu ontzettend blij dat we nooit in zee zijn gegaan met die nabehandelings kuur (zie het blog van 16 maart 2010, Een onmogelijk keus en De vertaling). Het idee dat die chemopillen de tumor waarschijnlijk nog eens 24 weken klein had gehouden om vervolgens daarna toe te slaan maakt ons misselijk. Nee we zijn blij met de keus die we toen hebben gemaakt.

Wat ook bijzonder is zijn de uitspraken van Fleur. het dametje heeft de eerste klap nauwelijks verwerkt en is nu al bezig met het nieuwe traject. Ze heeft tegen ons een aantal dingen gezegd en daaruit blijkt dat ze inderdaad al bezig is met de volgende stap.

• Als de kanker toch terug moet komen dan maar nu en niet over twee jaar, want dan was de pac eruit en die hadden ze dan weer terug moeten plaatsen.
• Als ze de tumor uit mijn arm halen kunnen ze gelijk het kussentje in mijn hand plaatsen.
• Als de chemo erinloopt hoef ik niet misselijk te worden, want het middeltje daartegen is bekend.
• Als er een hap in mijn arm zit en mensen willen het niet zien kijken ze maar de andere kant op.
• Als ik alles weer moet doen om beter te worden dan moet dat maar. Ik vindt het niet leuk maar wat moet dat moet.

Ja, het grietje denkt niet meer na als een kindje van haar leeftijd. Ze is in veel dingen uiteraard nog 10 jaar, maar de diabetes en 2 keer kanker heeft haar in een korte tijd anders doen denken.

En als laatste wil ik eindigen met een uitspraak van mijn tweede kanjer, Roos. Ik roep altijd dat ze me 1 dingen nooit kunnen afpakken en dat is "HOOP". Dit is een woord waar ik thuis met Nicole en in het Sophia met andere ouders regelmatig over praat. Maar volgens Roos zijn er nog twee dingen die ze ons nooit kunnen afpakken en dat zijn,

• Onze grapjes en de lol
• Onze Fleur

En dat zijn dan de wijze woorden van een kind van 8 jaar en daar sluit ik me volledig bij aan.

Joost