KUT, KUT niet weer hé

Donderdag 17 juni 2010

Lieve Bloglezers

Vandaag een iets minder leuk blog. Vanmiddag om een uur of 14.45 uur heeft Fleur bij haar zelf een bult ondekt "aan de binnenkant van de rechterbovenarm net boven de elleboog"  en heeft hem aan Nicole laten zien. Na een klein onderzoekje heeft ze mij gebeldt met de vraag wat ze moest doen. "Direct het Sophia bellen" was mijn antwoord en op de achtergrond hoorde ik Fleur huilen en schreeuwend roepen dat papa naar huis moest komen. Ik heb letterlijk mijn spullen laten vallen en binnen 10 minuten was ik thuis. Daar vloog me kleine meisje me om de nek en begonnen intens te huilen. Daarna mocht ik op mijn gemak alles even goed aanraken en bekijken. En ook mijn oordeel was dat er iets zat wat er niet hoort. Ik kan niet uitleggen wat het is, maar er zit iets. Het enigste wat we weten is dat het een soort harde schijf / knobbel is die zich aan de buitenwereld laat zien als een beult.

Na een kort overleg hebben Nicole en ik nogmaals besloten om weer het Sophia te bellen. Ja meneer de Jong het is nu druk, maar rond 16.15 uur hebben we wat lucht en belt de oncoloog je terug. Spannend, maar om 16.05 uur al belde de oncoloog terug. Even mijn verhaal gedaan en kreeg te horen dat we morgernochtend om 9.30 uur Fleur even konden laten zien. Ik heb voorzichtig gevraagd of er een MRI gemaakt kon worden, maar daar was ze vrij duidelijk "Wij bepalen wat we gaan doen en dat begint bij kijken en voelen. Als we naar aanleiding van onze bevindingen het nodig vinden om het verder te bekijken doen we dat en niet eerder". Zo daar sta je dan met een bek vol tanden en ben het gesprek ook maar netjes beeindigd met het antwoord dat we blij waren dat ze zo snel een gaatje voor ons vrij hadden gemaakt.

Tja, daar zitten we dan. Waaienberg 24 zit weer in de stress. Uiteraard zijn de bijde opa's en oma's, de buurtjes en weet ik veel wie al  ingelicht. De gedachten die nu door onze hersenpan heen schieten is moeilijk te verwoorden. Uiteraard proberen we positief te blijven en te denken, maar dat wil nu moeilijk lukken. Het zal, sorry voor het taalgebruik, ons godverdomme toch niet gebeuren dat die verdommde kankercellen het overleefd hebben. Onze lieve stoere meid meid heeft toch niet voor niets al die chemo's gekregen. Nee alstublieft, wij hebben ons portie wel gehad. Het enigste wat wij nog willen is dat onze lieve kindjes op een normale manier gelukkig oud worden en niks meer en niks minder.

Wat ook erg vervelend is is dat Fleur nu héél, maar dan ook echt héél bang is. Zij weet donders goed wat er aan de hand is, want vanmiddag zei ze letterlijk tegen Roos "ik weet wat papa denkt, want dat denk ik ook en dat noemen ze telepathie". Dit zei ze op zo'n manier dat er spontaan een brok in mijn keel kwam. Ondertussen liggen Fleur en Roos met een kalmeringsdrankje in dromenland en volgens mij is het wel verstandig dat ik nu ook even bij mijn vrouw ga liggen.

Om jullie niet op telefoonkosten te jagen zal ik morgen zowiezo een blog maken. Voor nu slaaplekker, en tot morgenmiddag of avond.


Joost