Dit was onze dag

Laat ik om te beginnen maar weer eens zeggen dat het blog aardig lang is. Diegene die geen tijd heeft weet wat ie nu moet doen en wens ik bijdeze ook veel plezier. Tot over 1, 2 of 3 dagen.

Tuut tuut tuut het is kwart voor zes en dat betekend eruit. Jezus wat een tijd, zelfs als ik werk gaat dat ding later af. Maar goed, het was niet anders en de belangrijkste klus was dat we op tijd in het Sophia zouden zijn, want netzoals de vorige operatie's zou ik haar naar de OK brengen. Roos was ook met 1 stoot wakker en klokslag 6.30 uur zaten we met zijn tweetjes in de auto. Het was goed te merken dat de kinderen vakantie hebben en de bouw stil ligt. We konden zo door kachelen en stonden om 7.10 uur al naast het bed van Fleur. Ze lag nog heerlijk te slapen en Roos en ik hebben netjes in de koffiekamer gewacht tot 8.00 uur.

Vanaf die tijd ging het redelijk soepel. Fleur kreeg te horen dat ze op de OK werdt verwacht en dat was het startsein voor de......tja.....ehhhh.....laten we het maar de routineklusjes noemen. Even plassen en de bloedglucose meten om vervolgens in het blauwe operatieoutfit te springen. Het bed stond ondertussen al gereed en de tocht door het Sophia was weer een feit. Eenmaal bij de speciale deursluizen, die ervoor zorgen dat de snij en naai kamers gescheiden zijn van de buitenwereld, was het afscheid tussen moeder/dochter en zus/zus weer een fijn een brok in mijn keel moment. Ondanks dat dit de zoveelste keer was, was het toch weer vervelend.

In de OK ging het naar mijn idee te langzaam. Normaliter kruipt Fleur op de behandeltafel en ligt ze binnen 1 minuut in dromenland. Dit keer ging het anders.

• Het zuurstofmetertje werd op haar vingertje geplakt
• Drie plakkers waren er nodig om een zooi monitoren te doen oplichten
• Om haar been werd het band vastgeklit voor de bloeddruk
• De kapstok met diverse zakken vloestof werd aan 'de lijn' bevestigd
• De chirurg, meneer Sloot, stond te roepen wat er ging gebeuren en wie de patient was.

Allemaal erg interesant, maar het patientje met nummer 7265312 heeft de punten van hierboven allemaal gezien en gehoord en dat was iets minder. Toen alles was afgerond was het zover en het toedienen van de narcose kon beginnen. Snel nog een doekje op het neusje drukken, omdat het stinkt en nog wat lieve woordjes roepen en haar plechtig beloven dat mama bij haar zal zijn als ze wakker word. Als allerlaatste wil ze dan nog een kusje op de mond en 2 seconden voor het wegvallen roept ze altijd 'ik hou van je'. De lui van de OK vonden dit, net als mij, een erg schattig en lief moment. Het enigste verschil was dat mijn hart brak en die van hun niet.

Na dit inleiden word ik altijd door een een dame teruggebracht naar de sluisdeuren. In dit loopje vroeg de dame of dit Fleur was van een week geleden. Ik heb even uitgelegd wat er was gebeurd en zij gaf te kennen dat het inderdaad een slordig foutje was en dat de OK afdeling deze hele week alleen maar zondagdiensten draait en er alleen maar spoedgevallen worden gedaan. Ik weet niet of het waar is wat ik nu zeg, maar deze snelle ingreep komt op mij over als een soort goedmakertje.

Na 1.5 uur kon Nicole weer naar haar toe en heeft meneer Sloot toen ook even gesproken. De operatie is uitgevoerd met een radioloog aan zijn zijde die tevens een echo heeft gemaakt. Volgens de heer sloot is klier nummer 13 er nu echt uit. Hij moest redelijk diep snijden en de klier zat verstopt achter haar borstspier. Dit betekent dat de hechting op een andere plek zit en Fleur wel moet uitkijken met de dagelijkse bezigheden. Ze hebben geen drain aangebracht en dit betekend dat wij de wond extra goed in de gaten moeten houden. Mag hij dikker worden dan moeten we ons weer melden en word het eventuele wondvocht verwijderd. Of de klier schoon is horen we pas volgend jaar.

Eenmaal weer op zaal kreeg mevrouw de chemo. De combinatie narcose en chemo was niet lekker en er werden 3 spuugbakjes volgekotst. Zielig, maar na een uurtje slapen was ze weer de oude. Ze heeft nog een filmpje gekeken en tussen de bedrijven door dronk en at ze ook nog wat. Om 13.00 uur was ze er klaar mee en wilde naar huis. We hebben het rustig aan gedaan en thuis heeft ze de hele middag op bed gelegen.

Roos heeft zich vandaag ook gedragen als een stoere meid. Het lange wachten sloeg om in vervelen en alle verhalen die we hoorden waren niet fijn. Ik had mezelf beloofd om niet meer in gesprek te gaan met andere ouders. Op de poli lukt dit aardig, maar op de afdeling gaat dit "gewoon" niet. Als er iemand tegen je aanpraat draai je niet zomaar je kop weg. Wij zitten in ieder geval gelukkig weer veilig thuis en ik hoop dat we niet meer op de afdeling terecht komen. Ondanks alles blijven we nog steeds positief en onze kanjer redt het "gewoon".

Zo, ik zie dat er ondertussen aardig wat leesvoer staat en heb om die reden ook maar besloten om te stoppen. Jullie morgen veel plezier en tot over 1, 2 of 3 dagen.

Laafje Joost