Een mooie klote dag

En daar is ie weer. Het stoom dat uit me oren kwam komt er nog steeds uit en de rust in mijn lijf is ver te zoeken. Toch is het ons gelukt om de hele handel een plekje te geven en zijn ook alweer klaar voor operatie nummer 8. Dit keer slaapt Nicole bij Fleur en morgen om 6.30 uur zit ik met Roosje alweer in de auto richting het Sophia. De weerberichten zien er nog redelijk uit dus verwachten we op de heenweg geen glijpartijen. Hoe de weg erop de terugreis uitziet boeit me niet, maar dat we morgenavond weer thuis slapen is zeker.

Tja......wat kan ik nu nog eens vertellen. Ik zou bijna zeggen lees alle blogjes van de afgelopen twee weken maar, want het lijkt wel of de film is teruggedraaid. We hadden het gevoel dat we even met bijde benen op de grond stonden, maar sinds vanmorgen staan we weer tot onze knieen in de stront. Onze eigen oncoloog heeft een paar dagen vrij en moesten het fijne nieuws dus van een ander horen. Deze oncoloog, meneer Zwaan, heeft ons buiten"gewoon" goed opgevangen. Het liefst wilde hij wat andere dingen zeggen, maar dat ging nu eenmaal niet.

Op CT-torax foto die werd gemaakt, wat we niet wisten, was niets te zien en de klier, die er dus nog zit, is de afgelopen twee weken niet gegroeit en dat is gunstig. Blijft wel het feit dat we weer moeten wachten op het antwoord van de patholoog. We zijn nog steeds positief, maar het is en blijft weer heel spannend. We hopen dit jaar nog te horen dat er met de klier niets aan de hand, maar echt veel waarde hecht ik niet meer aan dit soort telefonische uitslagen. Een CT-thorax en MRI-scan inclusief de echo van de oksel lijkt me dus een stuk veiliger dan een mening van de arts. We wachten het "gewoon" maar weer af.

Voor de rest was het "gewoon" een prut dag. Hoe we het doen weet ik niet, maar zodra Roosje vakantie heeft is er altijd wat aan de hand. Hetzij een operatie, een opname of weet ik veel wat, maar er is altijd iets. Erg sneu en hoop voor dit grietje dat het nu de laatste keer is en we de volgende vakantie mogen meemaken zonder gezeik. Tja.....en nu Fleur. Zij kan er ook niets aan doen dat ze zo ziek is. Haar hele leventje staat op de kop en zoals het er nu uitziet is ze er nog lang niet. Moet je je eens voorstellen wat het Sophia de komende week met haar lichaam gaat doen. Morgen gaan ze even in de oksel roeren en de rest van de week wordt haar lichaam gevuld met chemo's. Het moet, ik weet het, maar het lichaam moet nu wel dubbel zo hard werken om er bovenop te komen en dat terwijl haar bloedwaardes weer een knauw krijgen.

Voor nu stop ik even, want de knoop die weer eens in mijn nek zit begint erg te vervelen en dat betekend dat ik op tijd naar bed moet. Ik wens jullie morgen veel plezier met de dagelijkse bezigheden en als je in de eerste koffiepauze even niets te doen hebt denk dan even aan mijn meiden. Slaaplekker en een dikke knuffel van een Laaf.

Laafje Joost