Wat een dag

En daar is ie weer en dit keer met het tweede blog van 15 december 2010. Mensen, wat hebben de afgelopen 2 dagen lang geduurd, maar uiteindelijk kregen we vandaag om 16.50 uur het verlossende telefoontje. De rust is hier in ondertussen een klein beetje teruggekeerd en we hebben alles voor de zoveelste keer weer op een rijtje kunnen zetten. Ik begin maar weer eens van voor af aan zal wel zien waar ik eindig.

Gisterochtend hadden Nicole en ik besloten dat Dr. I v/d Sluis voor het grote overleg moest weten dat Fleur zelf de lymfeklier er graag uit wilde hebben. Er waren ondertussen twee mailtjes gestuurd met de vraag of ze ons wilde bellen. Dit was niet gebeurd en hebben eigenlijk dus de hele dinsdag voor pietsnot thuis gezeten. Vanmorgenvroeg heb ik wederom gebeld en vroeg op een nette en normale manier of de oncoloog ons met spoed terug kon bellen, omdat we namens Fleur een mededeling hadden. Dit keer had ik haar wel aan de telefoon en het verzoek om de klier te verwijderen zou ze meenemen in het specialistenuurtje.

Nu was het tijd om te wachten. Ohoh, wat een ellende. Roos en Fleur zijn netjes naar school geweest en Nicole en ik hebben wat boodschapjes gedaan en de rest van de middag hebben we lekker nerveus doorgebracht. Waarom we nerveus waren vroeg ik me zelf wel eens af en kwam tot de conclussie dat we bang waren dat het Sophia zou zeggen dat ze die klier zouden laten zitten en ze het aan zouden laten komen op de kuur. Dit heeft ons erg bezig gehouden en konden ook alleen maar denken aan die andere twee kuren. Die hebben immers niet hun werk goed genoeg gedaan met als gevolg dat het vertrouwen in deze derde en laatste kuur erg zwaar valt. We zijn en blijven nog steeds positief, maar dit viel de afgelopen dagen even niet mee en de spanningen liepen, inwendig, daardoor ook hoog op. Fleur zelf belde tijdens de les even op om te zeggen dat ze buikpijn had en er kriebels inzaten. Uiteraard waren dit zenuwen en doormiddel van wat druppeltjes en spraytjes konden we dit nare gevoel onderdrukken.

Tring tring, goedenmiddag met de oncoloog. Me hart zat ondertussen in me strot en er zat een knoop in me maag die alleen maar groter werd. Gelukkig kregen we het goede nieuws te horen dat de klier werd verwijderd. Perfect, dus de disscussie en vragen waar we bang voor waren konden we overslaan. De beslissing van Fleur heeft een zéér grote rol gespeeld. Ze vonden het fijn dat Fleur eigen mening had en vonden het pshychologisch gezien verstandig om haar mening niet tegen te werken. De chirurgen waren het er mee eens en hebben besloten om haar op vrijdag 17 december 2010 al te opereren. Dit betekend dat er binnen nu en vrijdagmiddag erg veel moet gebeuren.

Morgenmiddag moeten we ons om 3 uur melden en moeten direct een bloedbeeld afgeven. Dit bloedbeeld is zeer belangrijk, omdat haar waardes van afgelopen maandag erg laag waren. Mogen de trombocyten niet goed zijn dan krijgt ze vrijdag eerst een trombocytentransfusie. Voor die tijd word er ook weer een nieuwe echo gemaakt om de exacte plek van de klier te bepalen en krijgen we een gesprek met de anesthesist. Omdat alles hals overkop geregeld word en Fleur letterlijk overal tussendoor word gepropt is de kans groot dat ze donderdag en nachtje zal moet blijven slapen.

Slapen betekend ook dat het kerstdiner op school niet door kan gaan. Dit is erg vervelend, omdat ze er wel erg veel zin in had. Wie er ook zin had is Roosje, maar deze meid heeft besloten om niet te gaan en liever bij haar zus in het ziekenhuis wil blijven. Dit respecteren wij en hebben ook besloten om haar mee te nemen. Vrijdag daarintegen vinden Nicole en ik wel een moeilijke dag. Fleur wordt ergens in de middag geopereerd en Roos komt voor de laatste keer uit haar oude school. Hoe we dit gaan oplossen mag Joost weten, maar die weet het ook nog niet niet. Dit is een probleem wat we morgen maar gaan oplossen en tot die tijd probeer ik wat te slapen. Jullie veel plezier en weltrusten.

Laafje Joost