Even een stukje gevoel.......

Het grietje heeft de hele nacht alleen geslapen. Wel met de deuren wagenwijd open, maar toch. De antibiotica slaat volgens ons dus aan en dat is precies waar we op hoopten. Nu moet iedereen niet denken dat alles weer op en top is zoals een week of 2 geleden. Dit zal zeker niet gebeuren en dat hebben we ook uitgelegd aan Roos, die overig heel erg lief voor haar zus is. We klimmen even uit een diep dal even naar boven, maar weten ook dondergoed dat we binnen een mum van tijd weer naar beneden kunnen pleuren. Ohohhhhh......sorry voor het woordje!!!!!!!

Omdat het nu wat beter gaat heb ik ook besloten om een kort blog te maken over hoe ik alles heb meegmaakt. We praten dan niet meer over specifike dagen maar over een aantal dingen die mij echt pijn hebben gedaan.

Zwembad

Als ik terugdenk aan de afgelopen dagen kan ik met een gerust hart zeggen dat de pijn in mij "gewoon" niet is weggeweest en eigenlijk nog steeds voelbaar is. Er zijn zoveel momenten die kut waren, maar het zwemmen was voor mijn gevoel echt een ramp. Fleur had zich hier wekenlang op verheugd, maar ze had er "gewoon" de kracht niet meer voor. Tsjaa.....daar sta je dan als papa aan de waterkant. Even vlug een fototje maken met de achterliggende gedachte dat het wel eens de laatste kon wezen in zo'n zwemparadijs. Door de lens zag ik haar borstkas op en neer gaan en had direct mijn twijfels. Nou die twijfels werden gelijk weggehaald en voordat ik weer terug was zat madame, met zuurstof en al, alweer in de rolstoel.

Krijg nu de pest, sorry voor het woord, maar op dat moment werd er een mes door mijn ziel heen getrokken. Ik wilde haar direct wegbrengen naar het huisje, omdat ze daar beter op haar plek zat dan in dat gore zwembad. Maar ja, we hadden Roos ook nog. Met lood in mijn schoenen ben ik met de kleinste vertrokken naar de wildwaterbaan. Ik voelde de ogen van Fleur in mijn rug priemen, maar wat moest ik anders. Roos wilde netzo graag als Fleur en dat wilden we haar niet ontnemen. We hebben gegleden en van heb ik jouw daar en na een minuut of 20  zag ik Nicole en Fleur vertrekken richting de uitgang. Dit was geen prettig gezicht, maar het gaf mij wel de ruimte die ik nodig had voor Roosje. We konden ongestoord door het water banjeren en dat hebben we gedaan ook. Na een uurtje was het wel genoeg en na een beetje gein in het kleedhokje liepen we weer het huisje die nummer 164 met zich meedroeg.

De nachten

De eerste nacht sliep Nicole bij Fleur en lag ik bij Roos in het stabelbed. Mensen zelf dit deed zeer en het gevoel van "machteloosheid" kwam weer eens naar boven. Het liefst had ik naast Fleur gaan liggen, maar dat wilde Nicole ook. Met mijn boek in de hand lag ik in bed naar het zware gekreun van onze kanjer te luisteren. Toch ben ik een paar keer wezen kijken, maar toen ik eenmaal zag dat beide dames sliepen heb ik mijn kans ook gepakt. Met de deuren dicht en het boek in een hoek ben ik diep onder de wol gekropen en dwong mezelf tot slapen. Die was dus gelukt en dat was maar goed ook, want de tweede nacht wilde ik naast Fleur slapen.

Die tweede nacht is er een geworden die we niet snel meer zullen vergeten. Nicole hebben we met moeite in het stabel gepropt, want die wilde precies hetzelfde doen wat ik de eerste nacht wilde en dat was bij Fleur blijven. Het was een uur of 1 toen ik naast Fleurtje kroop. Het nachtlampje ging aan en wederom probeerde ik nog iets te lezen. Na een paar regels had ik het wel gezien en heb Fleur toen even goed bekeken. Het kindje lag te snakken naar adem en het idee dat we op deze manier de vakantie zouden moeten vieren zag ik niet zitten. Mijn gevoel zij direct dat we naar huis moesten, want we jagen haar hier direct de dood in. Klinkt niet zo leuk dat weet ik, maar zo was het wel. Om 3.00 uur was iedereen wakker en om 8.00 uur zat ik met de huisart en het Sophia aan de bel en om 9.00 uur zaten we in de auto. De beslissing om te gaan was juist, omdat het grietje achteraf dus, zoals jullie nu wel weten, een longontsteking had opgelopen.

Thuis

Na een hoop geregel en gebel hadden we het voor elkaar en werd er dus een ziekenhuisbed gebracht met een speciaal matras. Het gevaarte staat in de woonkamer en er word dankbaar gebruik van gemaakt. Hoe fleur hier de afgelopen dagen op gelegen heeft valt niet te omschrijven, maar de mensen die geweest zijn en haar gezien hebben begrijpen het wel als ik zeg dat het zwaar klote was. Het ijlen is niet leuk, maar je eigen kind niet kunnen verstaan, terwijl ze stinkend haar best doet is een iets wat pijnlijk gezicht. Die woensdagavond 20 juli 2011 was ik "gewoon" mijn eigen Fleur kwijt en met tranen in mijn ogen keek ik haar aan terwijl ze lag te brabbelen.

Nu vrijdag 22 juli 2011, 12.00 uur gaat het een stuk beter. Nicole heeft haar even lekker gewassen en ik heb een ruim half uur aan de telefoon gezeten met de oncoloog. Een goed gesprek kan ik zeggen en we kunnen nu alleen maar hopen dat we het weekend rustig beleven.

Nu stop ik, want de afwas moet gedaan worden. Iedereen veel plezier en geniet een beetje van de dingen om je heen, want je staat tot in je oren in de stront voordat je het weet en daar weten wij jammergenoeg alles van af.

Laafje Joost