Swifterband blog 1......

Woensdagochtend 6 juli 2011,

Het is nu woensdagochtend 6 juli 2011 en we zitten in Swifterbant. Een plaatsje waar ik zelf nog nooit van gehoord had. Swifterbant…tsjaa…wat moet ik nu vertellen over Swifterbant. Het is een dorpje dat op de kaart hoog verstopt ligt in Flevoland. Om precies te zijn ligt het 128 kilometer van Zoetermeer af en na een 1.5 sturen moet je er kunnen zijn. Als we de tomtom moeten geloven zitten we op navigatieplek N52 ̊ 35.362’ E005 ̊ 40.799’ en ik kan jullie melden dat redelijk van de bewoonde wereld af is. Er rijden genoeg trekkers voorbij hoor, dat is het niet, maar de bijzijnde bakker zit ongeveer 5 kilometer verderop en de als ik naar het volgende huis wil moet ik minimaal 15 minuten lopen. Iets wat wij als stadsmensen dus niet gewend zijn.

Wat wij ook niet gewend zijn is dat er mensen zijn die niets of nauwelijks iets tegen ons zeggen. Gezellig is anders, maar zo blijkt de vakantie eruit te zien van onze buurtjes. We weten wel dat ze een dochter hebben die een hersentumor had of heeft, dat de ouders twee vrouwen zijn, dat ze Villa Pardoes verschrikkelijk vonden en ze de verhalen van anderen niet willen horen, omdat dat erg confronterend voor hen was en nog steeds is. Helemaal niet erg en iedereen moet doen waar hij/zij zich het prettigst bij voelt, maar de pech die wij hebben is dat ze ondertussen hier voor de derde keer zijn en dus vriendjes geworden zijn met de boer. De boer heeft het erg druk op zijn land en zijn dochter woont en leeft op dit moment bij onze buurtjes. Met andere woorden, we zijn op ons zelf aangewezen en moeten ons zelf zien te vermaken.

Iets wat wij eigenlijk niet gewend zijn, omdat wij altijd mensen om ons hebben. Dit vermaken gaat ons tot nu toe nog prima af. De meiden zwerven een beetje over de boerderij, fietsen rondjes op de fiets en mammoetskelter, aaien en poetsen de plaatselijke pony, bouwen hutten van strobalen en zoeken duizend keer per dag het kippenhok af naar een ei. Mag het gaan regenen dan is de speelplek nog steeds erg groot, want het huisje waar we in zitten is tegen de stal aangebouwd die vol staat met schapen. Een stal met schapen die vanuit het slaapkamerraam te zien zijn, zo stond het inderdaad omschreven in het foldertje en op internet, maar wij stadsmensen noemen dit “gewoon” een schuur met machines. De drie schapen die we nu gevonden hebben lopen buiten en zijn dus niet te zien vanuit het slaapkamerraam.

Het huisje staat dus tegen de schuur aan en via de achterdeur lopen we zo het machinepark in. Lopen we de voordeur uit dan wordt het een heel ander verhaal. Het uitzicht wat we daar hebben is werkelijk waar fenomenaal. Vanuit de luie stoel zien we een voortuintje met daarachter een veld vol tarwe, aardappels, maïs en bieten. Aan de rechterkant zien we een dijk met daar achter het ketelmeer. Als het goed weer is zien we de zon  langzaam verdwijnen achter die dijk en zien we hele mooie tekeningen en kleuren die moeder natuur voor ons maakt. Als dit gebeurt liggen de meiden al op bed, die trouwens niet erg lekker liggen.

De slaapkamers zijn, net zoals de rest van het huisje, erg ruim. Er is jammer genoeg geen oven en afwasmachine, maar de grootste domper was toch wel dat we de eerste avond geen radio en tv hadden. Na wat navraag kregen we te horen dat het kastje kapot was en we ons maar moesten zien te redden, maar dat er wel aan gewerkt werd. Dit was echt balen en het idee dat we waarschijnlijk een paar dagen zonder zaten maakte het er niet leuker op. Gelukkig kwamen ze om iets voor achten het kastje brengen met het gevolg dat de meiden “gewoon” de hele week naar hun favoriete programma’s konden kijken.

Waar we ook rekening mee hadden gehouden is dat er geen internet is en zoals het er nu uitziet zal dit verlopig wel zo blijven. Toch heeft de laptop gezocht naar verbinding, maar er is niets te vinden in de nabije omgeving. Helemaal niet erg, maar we merken wel weer dat internet erg makkelijk en is. Ergens naar toe gaan of een adres op zoeken moeten we nu via andere wegen doen. Geen internet houd ook in dat er een week niets te lezen valt op dit blog. Er zal best een internetcafé in de buurt zijn, maar waar???? Da’s de grote vraag. Het adres zoeken op het web heeft dus geen zin en om de boer met zijn vriendjes hier mee lastig te vallen…..nee…..dat lijkt me ook niet verstandig.

Laafje Joost