Waarom????..........Daarom!!!!

Maandag 4 juli 2011, 7.34 uur. De dames liggen nog op een oor en ik zit beneden met een bak koffie te staren naar een leeg laptopscherm. Voor de zoveelste keer weet ik niet wat ik moet schrijven, maar toch moet het. Waarom???

Op 4 september 2009 kregen we telefonisch te horen dat Fleur kanker had en dat betekend dat we nu exact 667 dagen verder zijn. 667 dagen mensen, het lijkt weinig, maar als ik terugkijk wat wij in die dagen hebben meegemaakt is dat denk ik niet misselijk. Chemo's, gesprekken, spoedopnames, slapelozenachten en operaties zijn maar een paar kleine voorbeelden. Eigenlijk hebben we "gewoon" 667 klote dagen achter de rug. Vanaf dag 1 dacht ik elke dag aan de dood, maar de hoop dat alles goed zou komen stond als een paal boven water. Het Sophia had immers chemo's en naar horen zeggen was dit een van de betere ziekenhuizen. Vol goede moed sloegen we een weg in met een toen nog onbekend eind. Fleur moest beter worden en dat was het enige dat telde. We hebben het rubber van de banden gereden, enorm veel liters benzine verbruikt en hebben alles gedaan wat nodig was om die kanker om zeep te helpen. Het kindje heeft pijn, héél veel pijn, gehad en waarvoor......achteraf voor janlul, want die achterlijke kutkanker is te sterk en gaat het winnen van onze kleine meid.

In die periode, van rondvliegend rubber, hebben wij als gezin wel wat klappen gekregen en hebben door al die narigheid wel leren genieten. Dit genieten lukt niet altijd, maar de keren dat ik geniet dan voel ik me erg prettig. mezelf prettig voelen wil niet zeggen dat ik alles vergeten ben. We weten dondersgoed wat er gaat gebeuren, maar om nu in een hoekje te gaan zitten wachten, nee da's niets voor ons. Wij hebben geleerd om, ik denk de zwaarste periode van het leven, te genieten van het leven. Dit genieten gaat niet zonder slag of stoot, dat geef ik toe, maar we doen ons best om er iets van te maken. Op dit moment voel ik me dus prettig wat inhoud dat in mijn hoofd alles redelijk rustig is en alles netjes is weggezet. Het is in mijn bovenkamer dus eigenlijk opgeruimd. Heerlijk die rust, maar de kans dat die stellingen over een uurtje in elkaar zakken als een kaartenhuis bestaat ook. Hier denk ik dan meestal niet over na, want ook dat heeft geen zin. We leven nu en genieten dus ook van het nu.

Naast al die onzin van hierboven speelt het weer ook een grote rol. Die grote gele knakker hoog aan de hemel straalt alleen maar warmte uit. De mensen zijn daardoor beter gemutst en overal om je heen zie en hoor je kinderen schreeuwen. Wat wel zuur is, is dat er veel mensen om ons heen vertrekken richting het buitenland voor hun welverdiende vakantie. Iets wat wij vroeger ook elk jaar deden. Vouwwagen achter de koets en rijden naar een omgeving waar je graag wilt zijn. Vorig jaar konden we niet ivm met de chemo's en dit jaar kunnen we niet ivm de situatie. We durven simpelweg niet meer. Je zal net zien dat wij ergens zitten en het het helemaal fout gaat. Toch mogen wij niet klagen, want we gaan toch nog weg. We blijven wel in Nederland en gaan zonder vouwwagen, maar we gaan wel. De eerste keer gaan we naar een boerderij en de tweede keer gaan we een weekje in een Centerpark huisje zitten.

Nou nou, het is weer een blogverhaaltje van drie keer niets geworden. Toch was het even nodig, omdat het het erg belangrijk voor ons is om op te schrijven over wat we zien, voelen en meemaken in deze tijd. Er zijn veel dingen die we vergeten en maken in een week ook erg veel mee. De vraag waarom ik dus blog in een periode van afzien en genieten mag duidelijk zijn......Daarom!!!!!

Laafje