Swifterbant blog 2.....

Woendagmiddag 6 juli 2011,

Zo het is nog steeds woensdag alleen leven we nu aan het eind van de middag. Dit betekend ook dat de eerste 48 uur er op zitten. In deze uurtjes hebben we twee keer geslapen, zijn we drie keer op pad geweest voor de boodschappen en hebben we Urk, Emmeloord en Lelystad bezocht. Nou ja bezocht, we zijn er min of meer doorheen gereden.

Dinsdag stond Urk boven aan het lijstje en eerlijk is eerlijk het zag er gezellig uit, maar om nu te zeggen wauw, nee dat was het ook niet. Na Urk was Emmeloord aan de beurt. Waarvoor zou ik niet weten en toen we eenmaal in dat centrum waren, waren we ook met 2 minuten weer verdwenen. De meiden waren moe, hadden honger en wilde het liefst terug naar het huisje. Dus na een snelle hap bij een vistentje hebben we lekker geluierd in, op en rond het huisje. De rust die de omgeving geeft is erg lekker en op een bepaalde manier is de lucht hier ook anders. Het klinkt een beetje vreemd en ik zou ook niet weten hoe ik dat nu moet omschrijven.

Roos heeft zich prima vermaakt met de kippen, pony en de strobalen en heeft aangeven dat ze verlopig nog niet naar huis wilt. Thuis heeft ze vaak de grootste moeite om zichzelf te vermaken en moet er altijd iemand in de buurt zijn met wie ze kan spelen, maar hier loopt ze als het moet de hele dag te keutelen in haar eentje. Dit vinden we fijn om te zien, maar bij Fleur gaat het ietsiepietsie anders. Deze dame weet zichzelf van kleins af aan al prima te vermaken. Als er geen kinderen in de buurt zijn pakt ze haar tekenspullen of knutselt ze wat, maar dit keer is het anders en we zien iets wat we eigenlijk nog nooit hebben gezien. Fleur mist de kinderen uit de buurt en tot overmaat van ramp gleed mevrouw ook nog eens uit. Normaal gesproken is dit niet erg, maar dit keer veel ze op haar beult. Huilen, huilen en nog eens huilen, want hij deed echt zeer.

Mensen geloof het maar als ik zeg dat ik een klap in mijn smoel kreeg toen ik haar zo zag liggen. Haar handje zat stevig om de beult heen geklemt, die trouwens door de overal goed waarneembaar is, en dikke tranen rolden rijkelijk over haar wangetjes.  Op dat moment kun je alleen maar hopen dat de pijn snel wegebt en ze snel weer de draad oppakt. Uit voorzorg stoppen we er dan een paar paracetamolletjes in en gelukkig kunnen we zeggen dat het allemaal met een sisser is afgelopen. Toch wordt je op dat moment weer met je neus op de feiten gedrukt en weet je weer voor wie deze boerderij bestemd was “kankerpatiëntjes”.

Laafje Joost