De PET-CT scan

Vanmiddag was het zover we gingen kennis maken met de PET- CTscan. Een mooi apparaat die tumoren kan laten zien die niet zichtbaar zijn aan de buitenkant van het lichaam. Voor het allemaal zover was moest Fleur wel 1 ding doen. Ze mocht tot 10.00 uur eten en daarna niet meer (Roos deed ook mee). Ik vond het vreemd, maar dit onderzoek word gedaan met radioatieve suikers. Dit spulletje word via de pac ingespoten. En vanaf dat moment begonnen de problemen. Voor Fleur was dit ondertussen ziekenhuis nummer 6, andere artsen, een vreemd en nieuw onderzoek enz enz. Nee mevrouw was niet blij en moest erg huilen. Tot overmaat van ramp zat de pac ook nog verstopt en kwam het radioactieve rommeltje "gewoon" te laat. Onbergrijpelijk, ze gingen "gewoon" beginnen terwijl het spul nog niet eens klaar was. Fijn om te horen en huilen ging over in paniekerig huilen. Het enigste wat ze wilde was naar huis en naar Nicole.

Uiteindelijk was alles binnen en kon men doen waarvoor we kwamen. Toen de injectie was gegeven moest het een uur inwerken waarvan ze 30 minuten héél stil moest liggen, niks mocht bewegen en ze mocht ook niets zeggen. De reden was dat de het rommeltje gelijkmatig door het lichaam verspreid moest worden. Zou ze met haar voeten gaan wiebelen dan zouden er daar meer radioactieve suikers naar toe gaan en dat zou dan weer de uitslag kunnen beinvloeden.

Tijdens die 30 minuten heb ik Fleur goed bekeken en heb haar rechterhand vast gehouden. Ik heb de sproeten op haar arm geteld, het litteken van haar hand bewonderd en heb alle nagels 1 voor 1 voorzichtig aangeraakt. Nee ik had het op dat moment niet makkelijk, maar was blij dat ik bij haar was.

Nicole en Roos zaten 200 meter verderop. Erg jammer, maar Roos mocht ivm de stralingen die er waren niet naar de afdeling. Lekker dan, nemen we Roos mee, omdat haar psycholoog dat verstandig vindt, mag ze niet naar binnen. Dit was niet de bedoeling en toen ik mijn vehaal even gedaan had mocht het wijffie toch even komen. Ze heeft de PET-CT scan gezien, aangeraakt en als klap op de vuurpijl mocht ze ook nog in de controle kamer kijken. Hoe het erdaar uitziet zou ik niet weten, want het is een ruimte die alleen toegangkelijk is voor mensen die daar werken. Een bijzonder moment dus, maar dat snapt Roos toch niet.

De scan zelf duurde 35 minuten en ze is van top tot teen op de foto gezet. Ook bijzonder, want ons is verteld dat ze meestal alleen de boven of de onderkant van het lichaam doen. Na wat tekst en uitleg werd fleur ingepakt en moest, na een zoen van haar zus, wederom stil blijven liggen. Ze is lekker in slaap gevallen en toen ze klaar was wilde ze eten.

Toen we bijna thuis waren belde Inge op met het goede nieuws dat de PET-CT scan er goed uitzag. De tumor in de bovenarm was op de monitor verkleurd en dat betekende dat het stofje goed zijn werk deed. Dit houd dan in dat de evt. andere tumors in het lichaam ook hadden moeten verkleuren. Godzijdank was dit niet het geval en dat betekent dat we, tussen haakjes, kunnen zeggen dat dat schoon is. Met andere woorden, er zit alleen een kwaadaardige tumor in de arm en nergens anders. We zijn er nog lang niet, maar dit nieuws was en is erg fijn, want het strohalmpje waar ik wekenlang, met mijn gezin, aan hing is ineens een stuk touw geworden en dat geeft ons kracht en energie.

Morgenochtend zitten we 7.30 uur al in het Sophia voor de operatie. Tijdens deze operatie haalt de chirurg een aantal dingen uit Fleur voor nader onderzoek. Zo'n oparatie is en die blijft spannend en het idee dat ze weer in mijn meisje moeten gaan snijden doet pijn. Ook hebben we nog een gesprek met de oncoloog. Tijdens deze ontmoeting wil ik het even over de Bot-scan hebben. Ze mag me even uitleggen wat ze nu precies gevonden hebben in haar hand en wat ze ermee gaan doen. Voor de rest wens ik iedereen veel plezier op het werk en op vakantie en tot over 1,2 of 3 dagen.

Een opgeluchte Joost