Hoi daar ben ik weer

Lieve, lieve mensen. Als eerste wil ik iedereen bedanken voor de reacties, sms-jes, telefoontjes enz enz enz. Het geeft ons op een bepaalde manier weer kracht en dat is iets wat we hier nu erg hard nodig hebben. Blijf zo doorgaan en als we iets terug kunnen doen horen we het graag.

Vandaag heeft Fleur haar eerste onderzoek gehad. Dit was een CT-THORAXSCAN (longfoto) en aangezien ze dit al vaker had meegemaakt was het gesneden koek. Even stil liggen 2 keer je adem inhouden en klaar is klara. Simpel en binnen 5 minuten was alles achter de rug. Deze scan werd in de centrumlocatie gemaakt (het oude dijkzichtziekenhuis). Dit keer eens geen zieke kinderen om je heen, maar wel grote en bejaarde mensen. Ook hier zie van alles voorbij schuiven, maar daar hebben we maling aan. Onze missie was dit keer om zo snel mogelijk het pand weer te verlaten. En we kunnen zeggen dat het aardig was gelukt. Alles bij elkaar, inclusief reistijd, heeft nog geen twee uur geduurd. Eenmaal weer thuis liep het vrouwtje weer rond of er niets aan de hand was.

 

Ik wou dat Nicole en ik dat ook konden. Ja mispoes onze raderen draaien weer eens op een aantal toeren die we nog niet bereikt hadden. Hoe dat komt hoef ik niet uit te leggen, maar de afgelopen twee dagen waren verschikkelijk. Gisteren kregen we dus dat telefoontje. Nicole nam op en na 5 minuten wisten we al dat het slecht nieuws was, omdat het telefoontje

1. Te lang duurde
2. Nicole liep tijdens het gesprek weg van ons
3. Ze haar hand in de nek had liggen
4. haar ogen vol tranen stonden

We hebben dit gedrag van haar als eens eerder gezien dus we wisten al wat ze ging zeggen. Fleur was ondertussen op de grond gaan zitten en toen het verlossende woord werd gezegd brak ze en moest enorm huilen. Ze riep dat ze het niet meer wilde en nooit meer naar het ziekenhuis ging. Vloekend en tierend stapte we in de auto om vervolgens heel stil naar mijn moeder te vertrekken. Die was jarig en we konden haar een kado geven wat we liever niet hadden gedaan. Ook hier zijn de nodige vloekwoorden en tranen gevallen om ons vervolgens te melden bij Nicole haar ouders. Dit was wederom een hartverscheurend moment. Opa was zoals "gewoonlijk" stil en wist zich eigenlijk geen houding te geven en oma draaide de kraan open en die bleef ongeveer een half uur doorlopen. Nee dit was geen pretje, maar we wisten niet hoe we het onze ouders anders hadden moeten vertellen.

Daarna toch maar weer naar de verjaardag geweest, want dit was iets wat Roos erg graag wilde. De neefjes en nichtjes waren ook aanwezig dus de kids hadden afleiding genoeg. Nicole en ik leefde allebei in onze eigen wereld en konden onze gedachten delen met wat anderen. Later op de avond zijn we "gezellig" naar de kermis geweest. "Gezellig" was een groot woord want na 10 meter had ik het wel gezien, een hoop tering herrie, een hoop mensen die lol hebben en alleen maar op de kinderen letten. Nee een rondje kermis lopen met het nieuws dat de kuur niet aanslaat zijn de verkeerde ingrediënten voor een "gezellig" avondje. De kinderen hebben zich prima vermaakt en daar hebben we het voor gedaan, maar ondertussen brak mijn hart die dag voor de zoveelste keer. We moeten positief blijven ik weet het, maar de gedachten dat.......dat......die maken ons kots en kots misselijk.

Eenmaal thuis is iedereen lekker het mandje ingedoken om vervolgens 6 uur later gewekt te worden door een huilende vrouw. Ze was erg verdrietig en heb haar even een tijdje vastgehouden. Mensen geloof me maar, een klap in me smoel doet minder pijn. De pijn die Nicole moet voelen als moeder is volgens mij 10 keer zo erg als de mijne. En wat ik voel doet al zo'n pijn. Alleen het idee al dat er misschien vlekjes op de longen zitten......nee mensen we hopen nu maar weer dat de longen schoon zijn. Wat als daar vlekjes zijn, ja wat dan. Ja lieve kijkbuiskindertjes we blijven positief en blijven hopen, maar dat doen verdomme al een jaar en telkens rammen ze mijn poten onder mijn lichaam vandaan. Het moet nu eens afgelopen zijn, want we zijn het zat en worden er gek van. Het enigste wat ik wil is mijn leventje van 1.5 jaar geleden weer oppakken en niks meer en niks minder.

Het is "gewoon" een verschikkelijk gore kut ziekte en voordat ik het vergeet veel plezier allemaal en tot over 1,2 of 3 dagen.

JOOST