"Wat een fijn leven hebben we toch !!!!"zei ik. "Ja.....waar hebben we dit aan verdiend" was het antwoord terug. Daarna was het even stil in de auto en we zaten allebei met onze gedachten ergens waar we niet willen zijn. Ja mensen, we hebben het zwaar kan ik jullie melden.
Gisteravond lagen we samen in bed en toen ik na een poosje Nicole even aankeek zag ik dikke tranen. Ik heb haar beet gepakt en wist met mijn grote bek niks te zeggen. Het enigste wat ik kon doen was haar vastpakken en meer niet. Mijn vrouwtje begon ondertussen steeds intenser te huilen. Het zat me niet lekker en wilde dat ze graag even rechtop ging zitten. Eenmaal in die houding begon ze ook naar adem te happen en met happen bedoel ik echt happen. Tijdens dit happen riep ze allemaal vreselijke dingen die ik liever niet opschrijf. Na wat slopende en vervelende uurtjes was mijn schatje weer redelijk rustig en kon ze na een pilletje weer het dromenland opzoeken. Ikzelf heb tot 4.00 uur wakker gelegen met wederom de verkeerde gedachten.
Vanmorgen hebben we er even over gesproken en kwamen tot de conclussie dat het een soort paniek aanval was. Niet leuk allemaal en de meeste zullen wel denken "denk dan ergens anders aan" en ook hier kan ik helder in zijn "we willen het wel, maar het gaat niet". De hele dag zit het in je hoofd en als we even wakker zijn is het net alsof we niet geslapen hebben. Het gevoel waar ik mee loop is onbeschrijferlijk. De eerste tumor zat in haar hand. De tweede keer het kreng in haar arm. Nu liggen we in de stress over haar oksel. Goed we weten dat het met een sisser kan aflopen en dat we ons hopelijk zorgen maken om niets, maar ondertussen zitten we er wel mee en moeten "gewoon" hopen dat het niets is.
Ook zuchten we de hele dag. Het lijkt wel of er de hele dag een zak zand op mijn borstkast ligt en daar komt zo nu en dan even een handje uit die je strot dicht knijp. Een fijn gevoel waar je niet vrolijk van word. Anita schreef "Ik vind het steeds enger worden" en dat vinden wij eigenlijk ook. Nee mensen, dit keer zitten we echt in de schijtzenuwen en zijn eigenlijk nog banger dan voorheen. Maar goed we blijven, ook al valt dat nu niet mee, positief en zullen er alles aan doen om het van die klote kanker te winnen. Voor de rest proppen ze morgen kuur 6 even naar binnen en wij proberen daarna nog een weekje te genieten van onze wel verdiende vakantie. Tot over 1,2 of 3 dagen.
Joost
Lieverds,il laat jullie nu niet graag alleen,we denken iedere minuut aan jullie,sterkte!!! KUS KUS !!
BeantwoordenVerwijderenLieve allemaal,
BeantwoordenVerwijderenIk heb niet zoveel toe te voegen, wil enkel laten weten dat we nog steeds aan jullie denken.
Liefs uit Breda
We zijn er voor jullie!!! En leven zo enorm met jullie mee!
BeantwoordenVerwijderenSterkte vandaag lieverds.
KUS
Lieve Joost,Nicole, Fleur en Roos,
BeantwoordenVerwijderenIk heb zo met jullie te doen,ook ik kan alleen maar zeggen. Hou vol! Jullie zijn in mijn gedachten.
Kus Conny,
Lieve alle 4,
BeantwoordenVerwijderenIk kan me die wanhoop èn onmacht van jullie zo goed voorstellen... het moet toch `n hel zijn om niets voor je kind te kunnen doen dan alleen maar afwachten, en afwachten??
Vindt je het gek dat jullie soms breken van verdriet en ellende...IK niet in ieder geval.
Gelukkig vinden jullie veel steun bij elkaar, want ook dat is hèèl belangrijk !!
Rest me alleen nog om jullie alle 4 weer heel vèèl sterkte toe te wensen.
Liefs van ons,
tante Jopie en Willem. (Wassenaar)
blijf van elkaar houden jullie hebben elkaar nodig!!!!Wij zijn er voor jullie en als het moet stappen we in de auto en komenwe echt waar !!!!!!!!!!!!dikke kus esmee
BeantwoordenVerwijderenNee Joost ik denk dat de meesten dat niet denken, ik denk juist dat meesten het heel goed begrijpen dat jullie nergens anders meer aan kunnen denken. In deze situatie is dat toch haast niet meer mogelijk! zó zenuwslopend!! té zenuwslopend.
BeantwoordenVerwijderenHéél, héél veel sterkte maar weer.
Liefs van Jolanda en Simon
Lieve Joost en Nicole,
BeantwoordenVerwijderenHier in huis heeft werkelijk niemand gedacht dat jullie wel aan iets anders kunnen denken!
Want zelfs wij denken al vaak aan jullie.
Dan moet het voor jullie nog miljoenen keren zo moeilijk zijn om aan iets anders te denken.
Dat het ook hier impact heeft op de kinderen die regelmatig naar Fleur en Roos vragen blijkt wel uit het feit dat mijn 3 dames hun haren aan het laten groeien zijn tot er minimaal 25 cm afgeknipt kan worden. Dit omdat ze dan hun haren willen doneren aan de stichting haarwensen.(http://www.haarwensen.nl/) Die pruiken verzorgt voor kinderen die kaal zijn door chemokuren of haarziekten.
Dikke kus Linda
Iedereen kan het begrijpen.
BeantwoordenVerwijderenLogisch dat je alleen daar maar aan kan denken.
Wat een slopende dagen (voor de zoveelste keer)en wij kunnen alleen maar zeggen:
Hou je taal en heeel veeeel sterkte.
Liefs Maria en Hans
lieve schatten ik denk aan jullie elke minuut van de dag en als ik kan helpen om de bandjes te verkopen wil ik dat graag doen heel veel sterkte kus en liefs jo xxxxxxxxxxxxxxx
BeantwoordenVerwijderenLieve Lieve joost nicole fleur en roos, ik vindt t allemaal zo vreselijk wat jullie allemaal mee moeten maken, t houdt mij dagelijks bezig, laat staan jullie!!!Het enige wat ik kan doen is jullie heeeeeeeel veeeeeel sterkte toewensen, zeggen dat we begrip voor jullie hebben, en hopen en bidden op 't goede, ik weet verder ook niet wart ik moet zeggen, laat staan doen.
BeantwoordenVerwijderenHele dikke knuffel!!!! Hank
Ik weet het ook iedere keer niet wat ik nou kan schrijven, ik weet ook echt niet waarom deze nachtmerrie nou niet ophoud voor jullie. Ik heb 2 weken niet jullie blog gelezen ivm verhuizing en dus geen internet, maar net weer even bij gelezen en ONGELOOFLIJK wanneer komt er nou positief nieuws voor jullie!!! Houd moed ook al weet ik niet waar jullie het vandaan moeten halen kan me goed voorstellen dat de paniek je echt naar de keel kan vliegen, gelukkig kunnen jullie elkaar dan in de armen vliegen.
BeantwoordenVerwijderenWe blijven aan jullie denken, sterkte veel liefs van Danny en Marjolein