Even van me af schrijven

Ik wilde naar bed, maar kwam erachter dat ik jullie nog wat wilde zeggen. De blogjes die ik maak zijn de ene keer zo klaar en de andere keer breek ik mijn nek over vanalles en nog wat. Ik ben erachter dat ik mezelf heb aangeleerd om de blogjes bijna zonder emoties te kunnen maken. Op zich erg prettig, want dan staat alles redelijk snel op papier. Als ik klaar ben en het bericht staat gepuliceerd lijkt het wel of mijn hoofd nog vol zit met van alles. Het verhaal wat jullie dan lezen ben ik natuurlijk kwijt, maar ondertussen knabbelt en knaagt alles "gewoon" door. Huilen is nog steeds mijn ding niet, maar ondertussen spookt er van alles door me heen.

Ik was blij dat Roos vanmorgen zonder problemen naar school ging, maar mijn hart huilt op zo'n moment van de pijn. Wat dit meisje meemaakt is niet te beschrijven. Het enigste wat ze wil is wat wij ook willen en dat is het oude leventje weer oppakken. Geen gelazer meer met ziekenhuizen en weg met die kanker. Rust is wat we nodig hebben, maar dat zit er verlopig niet in. Het telkens heen en weer rijden valt wel mee, maar als het gezin aan het einde van de dag dan weer uitelkaar word gerukt is geen pretje. Fleur en Roos zijn dan meestal erg verdrietig en wij als ouders troosten ze dan. Dat is ook onze taak, maar ook hier breekt mijn hart en wil het liefst al hun zorgen op me nemen. Nee, het valt niet mee om je kinderen zo te zien lijden.

Nicole en ik hebben gelukkig een goede relatie en kunnen overal goed over praten, maar de wig die de gore kanker met zich meebrengt zakt steeds dieper. We hebben nu erg weinig tijd voor elkaar en het praten moet altijd gedaan worden in de buurt van andere mensen. Helemaal niet erg, want we hebben geen geheimen en alles wat we weten over Fleur vertellen we "gewoon". Tja......we zullen het ermee moeten doen en hopen dat alles op zijn pootjes terecht komt. 1 ding weet ik zeker en dat is dat die wig het einde niet haalt, want zodra Fleur weer thuis is en de storm is gaan liggen persen we die klote wig "gewoon" weer terug omhoog en flikker hem dan héél ver weg. Nee, ik ben er wel achter dat je een goede relatie moet hebben voordat je uberhaupt aan kinderen wilt beginnen. Misschien is het gelul in de ruimte, maar zo denk en voel ik dat nu eenmaal.

En net als bij de kinderen wil ik de zorgen van mijn vrouwtje een aantal dagen op me nemen en haar laten genieten van een onbezorgd leventje. Dit kan ik jammergenoeg niet en dat betekend dat haar nachtmerrie nog even doorgaat. Nicole huilt het gelukkig enigsinds van haar af, maar na het huilen stroomt de emmer op hoge snelheid weer vol. De berg waar ze tegenop klimt is erg hoog en zwaar. En als ze een keer boven is ziet ze de volgende staan en die beklimt ze dan weer met nieuwe krachten. Dit is ook één van de redenen dat ik trots ben op haar en haar door dik en dun zal steunen.

Ook het idee dat ze bij Fleur haar arm gaan afzetten houd me erg bezig en zorgt ervoor dat het eten ook niet lekker smaakt. Er moet zometeen toch iemand zijn die "gewoon" haar arm meeneemt en op zijn gemakkie alles gaat bekijken. Ieder zijn vak dat weet ik, maar het idee dat het wel mijn vlees en bloed is maakt mij intens verdrietig en misselijk tegelijk. We praten er met de specialisten over alsof we een pakje boter kopen in de winkel. Het is raar, maar we hebben "gewoon" geen tijd om aan het idee te wennen.

Tja......nu zitten Roosje en Nicole in Zoetermeer en Fleur en ik zitten in Rotterdam. Een mooie wig dus, maar als ik me omdraai dan ben ik trots, want mijn kanjer ligt heerlijk te slapen en hoop dat ze een mooie droom heeft. Met regelmaat kijk ik haar aan, streel haar mooie gezicht en kale koppie en als ik als ik de kans krijg houd ik haar handje nog even vast en geef haar een kusje.

Nee lieve mensen, dit is niet wat ik me had voorgesteld toen we besloten een gezin te gaan stichten, maar kan zeggen dat ik er totaal geen spijt van heb en trots op alle dames ben en zal kost wat kost ervoor zorgen dat ik er voor mijn gezin ben. Ik ben er nog steeds van overtuigd dat we het gaan winnen van die vieze, gore, klote kanker. En hoop uit de grond van mijn hart dat wij de laatste zijn op de wereld die dit gevecht moeten doen.

Joost