Hier hadden we dus een taxi voor nodig

De tamtam heeft gisteren zijn werk gedaan en dat betekend dat er al een hele hoop mensen zijn die weten wat er nu aan de hand is. Maar om ons blogdagboek en de rest van de mensen die het nog niet weten up to date te houden is hier een beknopte omschrijving van de afgelopen dagen. Voor diegene die moeten sporten of werken is het misschien verstandig om door te scrollen naar de gekleurde letters onder aan de pagina. Hier staat eigenlijk waar het nu werkelijk om gaat. De rest is zoals wij het hebben meegemaakt.

Zoals algemeen bekend is weet iedereen wel dat je in Disney ontzettend veel moet lopen en dat de dagen erg lang zijn. Voor een gezond iemand is dit al redelijk zwaar en ook die mensen zijn meestal blij als ze 's-avonds lekker in bed liggen. Probeer nu maar eens in te denken hoe het moet wezen als je een operatie en 10 maanden chemo achter de rug hebt. Geloof me maar het is pittig. Fleur heeft zich er kranig doorheen heen geslagen, maar we zagen haar wel aftakelen. De conditie werd steeds slechter en de benenwagen deed ook niet precies wat ze wilde. Niet leuk, maar we hadden de rolstoel dus waren we gered tot dinsdag avond. In het restaurant "King Ludwig's Castle" ging het helemaal mis. Fleur was moe, zag er niet uit, voelde heet aan en beefde en bibberde aan alle kanten. Nee er was wat aan de hand en zo hadden we haar nog nooit gezien.

Haar sensor gaf aan dat ze een bloedsuiker had van ongeveer 6.0. Toch hebben we haar even in de vinger geprikt en nu kwam er een bg-waarde van 2.3 tevoorschijn. Dit was een meeting tijdens het eten en dat betekend dat haar suiker nog lager is geweest dan die 2.3. Met andere woorden mevrouw zat in een gigantische hypo. Ik schaam me dat ik niet eerder heb gemeten, maar het was niet anders. Het eten was lekker en binnen 3 kwartier stonden we al buiten, want ze wilde nog maar 1 ding en dat was naar bed.

Om twee uur in de nacht werd ze huilend wakker, was ze bloedheet en gaf aan dat ze heel veel pijn onder haar oksel had. Nicole had besloten om haar twee paracetamolletjes te geven met de hoop dat ze nog even in slaap zou vallen. De rest van de nacht is "gewoon" rot verlopen en we waren meer wakker dan dat we sliepen. Roos daarin tegen heeft gelukkig wel doorgeslapen. Toen iedereen weer was gewassen en gestreken was konden we gaan eten in het restaurant van het hotel. Om hier te komen moesten we een oversteek maken van een kleine 100 meter. Deze meters waren er 100 teveel en mevrouw gaf aan dat ze op was en met pijn in haar hart gaf ze huilend aan dat ze naar huis wilde. Ik kan gerust zeggen dat Nicole, Roos en ik ook pijn hadden, want om Fleur zo te zien is geen pretje.

Dit gebeurde allemaal rond 10.00 uur en de Thalys zou pas om 17.25 uur vertrekken van af Gare Du Nord. Dit was dus een probleem, want Nicole en ik wisten dat Fleur dit niet zou halen en we waarschijnlijk in het ziekenhuis van Frankrijk zouden belanden. Dit is iets wat we niet wilden dus mijn taak was om ervoor te zorgen dat we eerder konden vertrekken. Na wat telefoontjes en een hoop gestress had ik het voor elkaar en konden we de Thalys van 12.25 uur pakken. Aangezien de conditie van Fleur slecht was en dat gestress en gekloot in in de metro niks voor Roos is hadden we dus besloten om met de taxi te gaan.

Dit was een goede oplossing maar het reispilletje die Roos moet hebben had geen tijd om in te werken. Iedereen zegt wel eens dat het in hartje Parijs geen doen is met de auto en dat klopt. Tegen de chauffeur hadden we gezegd dat we om 12.00 uur op het station moesten zijn en dat was niet tegen een dove gezegd. Die vent scheurde al een parijzenaar door Parijs. Erg lache om mee te maken alleen zag Roos groen en geel en met een spuugzakje onder haar kin bereikte we Gare Du Nord. Eenmaal in de frisse lucht werd het haar teveel. Ze heeft alles wat ze had gegeten midden op straat eruit gespuugt, maar was er toen wel vanaf.

Eenmaal in de trein kwamen we allemaal een beetje tot rust. Ook deze terugreis deden we 1ste klas en dat betekende dat er eten en drinken was. Dit was erg prettig en om 15.01 uur stonden we weer op Rotterdam Centraal. Opa en Oma kwamen ons halen en om 15.45 uur waren we lekker thuis waar Fleur direkt haar bedje in vloog. Dit was voor Nicole het moment om de temperatuur even op te nemen en de teller gaf 40.2 graden aan. Als men met een chemo kuur bezig is en temperatuur is 38.5 of hoger moet je even bellen, want de kans op een te lage weerstand of infectie van buitenaf is vele malen groter.

Fleur moest zich dus ook direct melden bij de E.H.B.S (eerste hulp bij sophia). Toen we dit verteld hadden was het huis te klein en mevrouw moest erg huilen, riep dat ze niet weg wilde en ze alleen maar in bed wilde blijven. Nee dit was niet leuk, maar toen we vertelde dat ze misschien moest blijven was het hek echt van de dam. NEEEEE IK WIL NIET EN IK GA NIET!!!!!!! Sorry Fleur, maar we hebben geen keus.

Eenmaal in het Sophia werden we goed opgevangen en na een eertste plas test bleek dat ze een blaasontstekeing had. We waren overal op voorbereid, maar een blaasontsteking nee dat hadden we niet verwacht. Ze hadden ook besloten om de PAC aan te prikken om vocht toe te dienen en om bloed af te nemen. Dit liep uiteraard weer niet zoals het hoort, want de verpleegdames waren de PAC kwijt en riepen dat hij er niet meer zat!!!!!! Vreemd, maar ze wilde toch een poging wagen en ja hoor.......prikken ze mis. Lekker handig en Fleur was nu redelijk over de rooie. Iemand van de afdeling 2 zuid nam het over en dat ging gelukkig goed (2 zuid is de afdeling waar kindjes met kanker worden verpleegt).

Ondertussen stonden de dokters en chirurgen al klaar om de oksel te bekijken. Hieruit blijkt dat de oksel enigsinds warm aanvoeld en dikker blijkt te zijn, alleen weten ze niet of het wondvocht of een infectie is. Na een ruime 2.5 uur kregen we groen licht en konden we naar huis. De verpleging stond hier raar van te kijken, want die hadden verwacht dat de weerstand laag zou zijn. De volgende afspraken die we voor thuis hebben gemaakt zijn,

• Als de koorts thuis niet zakt moeten we direkt bellen
• Als de koorts zakt, maar Fleur word toch zieker moeten we direckt bellen

Om de blaasontsteking en de koorts te lijf te gaan moet ze een antibioticakuurtje van een week volgen. Dit krijgt ze in de vorm van een pil. Fleur is ondertussen zover dat ze, wel met moeite, pillen kan slikken. Dit maakt alles wel een stuk makkelijker. Het Sophia kijkt ondertussen of het bloed geen infectie bevat en ze onderzoeken of er in de PAC geen infectie zit. Ook word de urine goed bekeken om de kans op nierbekontsteking uit te sluiten. Met andere woorden we hopen dat deze bloed, PAC en urine uitslagen positief zijn. Is dit niet het geval dan worden we gebeld en kunnen we ons alsnog melden in het Sophia voor een antibioticakuur, maar dan via het infuus. Als dit gaat gebeuren houd het automatisch in dat ze dan een dag of 5, 6 of 7 moet blijven.

Ondertussen lopen de spanningen hier in huis op. We kunnen nu alleen maar hopen dat de koorts wegblijft en het ziekenhuis niet belt. Fleur zelf ligt veel op bed, maar ziet er wel tien keer beter uit dan gisteren. Tja....we kunnen ook dit keer weer zeggen dat de dagen in Disney erg fijn waren, maar dat we bij thuiskomst zo in het diepe werden gegooit hadden we niet verwacht. Maar goed ieder huisje heeft zijn kruisje.

Ondertussen zie ik dat de beknopte omschrijving iets groter is geworden dan verwacht. Sorry daarvoor, maar het gaat vanzelf. Jullie voor de rest veel plezier en tot over 1,2 of 3 dagen / uren.

Joost