Even een "gewoon" kort blogje

Dinsdag 17 augustus 2010

Zo hier ben ik weer zoals jullie gewend zijn. De laatste twee blogjes waren erg moeilijk om te maken, maar als ik alles teruglees kom ik erachter dat ik niets ben vergeten. Ja toch wel.....en dat is het gevoel. Nou ik kan met een gerust hart zeggen dat we ons klote voelen. Het nieuws over de longen was perfect en we waren enorm opgelucht tot ze over amputeren begon. Kut, amputeren, amputeren........toen werd het even stil. Nicole begon te huilen en ik keek als een dood vogeltje naar buiten. Na enkele seconden kwamen de vragen naar boven en die werden gelukkig beantwoord. Ja mensen, onze eigen oncoloog was er weer en dat vonden we fijn. Geen gelazer meer en niet meer wachten. Het nieuws wat kregen was klote, maar het was een verademing dat we antwoorden kregen. De meiden zaten tijdens het gesprek op de gang en we hadden besloten dat Inge het slechte nieuws mocht vertellen. Dit heeft ze perfect gedaan, maar blijft het feit dat ze moest vertellen dat haar arm waarschijnlijk geamputeerd zou worden. Fleur moest huilen en ik kan niet omschrijven hoe ik me voelde. Ik zat nog steeds als een dood vogeltje om me heen te staren en riep uiteindelijk Roos even bij me. Die kleine drol snapte er niet veel van, maar dat er iets verschikkelijks was gemeld begreep ze wel. Na een minuut of wat was Fleur weer klaar en ze pakte de schaar en ging weer knippen. Nicole en Inge vroegen bijde of ze wel begreep wat er gezegd was. Ze knikte ja en zei dat haar arm er misschien afging. Ongelooflijk wat een KANJER is die meid.

Eenmaal thuis werden we opgevangen door de opa's en oma's. Ik heb mijn verhaal kunnen doen en kwam erachter dat ik als een soort robot ging praten. Lekker lullen zonder emotie. Ik wist niet dat ik het kon, maar het bestaat. Op een één of andere manier sluit ik me van die ellende af en lul dus als een robot. Bliep....blablabla amputeren blablabla....bliep. Lekker makkelijk en we zien wel. Dit doe ik al een aantal weken en stiekem is mijn emmer ook vol geraakt. Met lood in de schoenen heb ik mijn werkgever gebeld en heb me voor een tijdje ziek gemeld. Hier zag ik erg tegenop, maar heb mezelf druk gemaakt om niets. Alle meedewerking die ik wil krijg ik en dat geeft nu al een rust. "gewoon" thuis en er voor je gezin zijn en niet na te hoeven denken over hoe het allemaal moet als ik werk. Nee mensen, de drempel was erg hoog, maar ik ben blij dat ik de stap heb genomen en het idee dat ik er voor mijn gezin kan geeft me een fijn gevoel.

We hebben in de afgelopen 2 dagen zoveel meegemaakt dat het nog steeds niet te bevatten is. We weten bijna zeker dat ze haar arm verliest en hopen stiekem dat het ook gaat gebeuren. Begrijp me niet verkeerd, maar als optie 4 overblijft gaan ze verder met kuren. We kunnen jullie melden dat dan de rapen gaar zijn, want wat er ook gebeurt we willen haar longen schoon houden en als ze dan haar "zieke arm" moet verliezen om 80 jaar te worden dan moet dat maar. Nogmaals begrijp ons niet verkeerd, maar er schiet van alles door ons heen en als dit de oplossing is om van die klote kanker af te komen.....

Mijn hoofd is nog lang niet leeg, maar ga nu eerst naar bed. Wel wil ik dit blog afsluiten met een enrome verassing die we hebben gekregen. Een half uur na mijn ziek melding werd ik gebeld door mijn werkgever. Enigssinds verward nam ik op en hij vroeg hoe onze week er uit zag en wanneer er geopereerd zou worden. Ik was eigenlijk bang dat hij ging vragen of ik volgende week 2 of 3 dagen kon komen werken. Ja mispoes. Als iemand wil weten hoe mijn werkgever is kan ik dit melden. Ik mag op de kosten van mijn werkgever een paar dagen weg om tot rust te komen. Rust is niet het juiste woord, maar afleiding wel. Wat we gaan doen is geweldig. Ik moest hetzelf regelen, maar dat was niet erg. Aanstaande zondag moeten wij ons melden op het station van Rotterdam om vervolgens met de Thalys, eerste klas, richting Parijs te gaan. Vanaf daar pakken we de metro en stappen uit in, jawel, Euro Disney. Hier blijven we een aantal dagen en komen uiteindelijk op woensdagavond weer thuis. Toen alles was geregeld hebben we het tegen de meiden verteld. Ze waren door het dolle heen en hebben er erg veel zin in. Ja lieve bloglezers, we gaan weg en kunnen onverwachts genieten van een onvergetelijke vakantie. Met een dichte strot en me ogen vol tranen wil ik Jan, mijn werkgever, via deze weg nogmaals bedanken. JAN BEDANKT.

tot over 1,2 of 3 dagen
Joost