KWAAD en BOOS tegelijk

Zo kuur 5 zit en als alles was gelopen zoals wij hadden gehoopt stonden we binnen een uur weer buiten, maar zoals "gewoonlijk" ging er weer van alles mis. Om een lang verhaal kort te maken heb ik maar weer eens besloten om het verhaal in twee delen te hakken. Het eerste deel is de korste en is ook bedoeld voor degene die weing tijd hebben ivm werk, hobby's, vakantie of weet ik veel wat.

DEEL 1

De chemo ging er probleemloos in, maar de vragen, omtrent de operatie, waar Nicole en ik al dagen mee lopen worden pas op 16 augustus 2010 door onze eigen oncoloog beantwoord. Met andere woorden dank u wel voor de moeite, tot ziens en daar is het gat van de deur.

Tering, zo'n kort verhaal is er nog nooit geweest. Lekker toch en bijdeze wens ik iedereen die afhaakt veel plezier en tot over 1,2,3 of misschien wel 6 weken.

DEEL 2

Tja, deel 2 is voor de "die hards" "volgers" "geïntreseerden" of "mensen die niets te doen hebben". Laat ik maar eens beginnen met het goede nieuws. Fleur heeft de 5de chemo weer zonder problemen naar binnen gewerkt en na het uitzoeken van de juiste KanjerKralen konden we weer naar huis. In de auto was ze enigsinds een beetje moe, maar thuis was alles weer normaal en deed ze "gewoon" weer wat ze wilde doen. Heerlijk om te zien, maar ik kookte ondertussen van binnen en wilde graag iemand vermoorden. Oke, oke niet letterlijk, maar het gevoel waar ik mee liep was niet erg prettig. Hoe ik het moet uitleggen weet ik niet, maar ook nu heb ik weer besloten om "gewoon" bij het begin te beginnen.

Om 11.45 uur vertrokken Fleur en ik samen richting het Sophia om even met de oncoloog te praten en even een chemo op te pikken. Bij aankomst begon het gelazer achteraf al, want de vingerprik was niet bekend. Na twee woorden gezegd te hebben was het weer duidelijk en de receptioniste kon het gesprek van afgelopen vrijdag weer plaatsen. "Oja, u was de vader die graag een bloedbeeld wilde hebben. Ik zal even bellen of het wel nodig is en tot die tijd kunt kunt u plaats nemen in de wachtkamer". Deze mevrouw heeft haar best gedaan en binnen 10 minuten kon mijn meisje een prikje halen om vervolgens een ruim half uur te wachten op de oncoloog.

Nou, lieve mensen dit was een fijn gesprek en kan ik jullie melden dat ik nu al blij ben dat Inge binnenkort weer terug is. Bij binnenkomst werd er letter gezegd "zo u wilde mij spreken, ik benieuwd dus kom maar op" en de dame legde het dossier van Fleur gesloten op tafel neer en ging met de armen over elkaar achterover geleunt in een stoel zitten. In mijn ogen een foute houding, maar misschien was dat haar manier om iemand te woord te staan. Na de eerste vraag kreeg ik gelijk een duidelijk antwoord en dat was voor mij een bevestiging dat ze niet op de "vragen" van mij zat te wachten en haar tijd waarschijnlijk beter kon invullen.

De vraag waarom er is besloten om na de evaluatie te gaan opereren werd wederom beantwoord met "Om eventuele verwarring te voorkomen moet u deze vragen even bewaren voor Inge". Met andere woorden "U zult nog even 2 weken geduld moeten hebben". G#%$$%^&e ik ben niet een 1 of andere imbiciel. Ik wil binnen nu en een aantal dagen een duidelijk antwoord.

Als Inge van een berg afvalt en haar nek breekt is ze dood. Op dat moment zal Fleur een andere arts krijgen en moeten haar gegevens daar bekend zijn. Tja, dit was een uitspraak waar ze niet blij mee was en dit was nu niet aan de orde en we moesten toch maar "gewoon" die twee weken wachten.

We hebben het uiteraard nog even over het bloedbeeld van Fleur gehad, maar ook hier was de trut het niet mee eens. De bedoeling in het Sophia is om de kinderen zo min mogelijk pijn te doen, wat ik trouwens zeer goed begrijp, maar Fleur is diabetes en prikt gemiddeld 5 a 6 keer per dag en is het gewend. "Oh diabetes....maar dat wist ik niet".

G#%$$%^&e LEES DAN HET DOSSIER!!!!!!

Nog 1 ding en dan kap ik ermee. De muts gaf aan, als ze alles uit zou gaan zoeken, het nooit duidelijk over zou komen. Ze vroeg of ik de telefoon verwarring in een ziekenhuis begreep. Tuurlijk begreep ik dat, want we lopen bijna een jaar mee en zien dat de comunicatie onderling bar slecht is. Ze zei letterlijk "als ze mij iets vertellen door de telefoon, weet ik zeker dat ik het ietsje anders doorvertel. Al gaat het maar om 1 woord". Ik mag het niet zeggen, maar de dame denkt zeker dat we met een spelletje bezig zijn, want dit deed ik vroeger op de kleuterschool ook. Een zinnetje inpraten bij kind 1 en hopen dat kind 10 hetzelfde zegt. Lachen, gieren en brullen natuurlijk, maar dit is wel de grote mensenwereld en we zijn geen 4 meer.

Voor jullie is dit een vrij verwarrend blog, maar voor mij staat hij als een paal boven water. De ellende van alles is nu dat ik soms twijfel aan mijzelf. Heb ik het wel goed begrepen en gehoord. Fleur is toevallig bij alle gesprekken aanwezig geweest en die bevestigd mijn verhaal en heeft ook aangegeven dat er iets niet klopt. 1 ding weten we zeker en dat is dat het Sophia meer weet en het ons niet verteld. En als ik ergens niet tegen kan is dat het wel. Na een klein kwartiertje was ik die vrouw spuugzat en heb haar laten winnen. Ik weet dat ik door moet knokken, maar ik weet ook dat Fleur zich de komende 8 jaar met grote regelmaat moet melden in het Sohia. En ik wil niet dat iedereen denk
"oh nee he, daar heb je die zeikers weer".

Voor de rest gaat hier alles zijn gangetje. Nicole gaat morgen weer werken en ik moet een steiger halen want de achtergevel wordt van de week door iemand in de verf gezet.

Jullie nog veel plezier op vakantie en tot over 1,2 of 3 dagen.

Een uit het veld geslagen vader