Zo lieve kijkbuisbloglezertjes van me, het begint een "gewoonte" van me te worden om telkens 1 dag over te slaan. Niks mis mee en de tijd die ik nu over heb word gevuld met films kijken. Tussen de pauzes door brengen en halen we Roosje van school en hebben ons volgens de regels ook nog eens gemeld bij de bedrijfsarts. Ja mensen, de bedrijfsarts die bestaat ook nog en als iemand in de ziektenwet zit ben je verplicht om je binnen 6 weken te melden in een kamertje waar meneer de dokter zit. Afgelopen vrijdag mocht Nicole het spits afbijten.
Met enige tegen zin ging ze er naar toe en met een verhuild gezicht kwam ze terug. Ik zal niet in details treden, maar kan jullie wel melden dat me lieve schat over 1 maand weer meldingsplicht heeft en we hopen dat er iets meer begrip zal zijn voor haar situatie.
Vandaag was het mijn beurt. Doordat het bij Nicole anders ging dan vewacht zag ik er als een berg tegenop. Ik was best zenuwachtig en heb vannacht dus ook niet geslapen. Met lood in mijn schoenen melde ik me en binnen 2 minuten was het ijs gebroken en kon ik mijn verhaal doen. Toen ik klaar was deed hij zijn verhaal. Niks mis mee, maar toen hij zij dat de reden waarom ik thuis zit niet word gezien als ziek zijn werd ik wel pissig. Ik heb uitgelegd dat het het in mijn hoofd een rommeltje was, me simpelweg niet goed meer kan concentreren en bij het minste of geringste iemand op zijn bek wil slaan. Hij begreep het volkomen, maar blijkbaar zien de mensen van hogerhand dit toch anders. Van hogerhand is in dit geval niet de werkgever, maar het UWV. Doe bedoeling is dat ik binnen een korte tijd om de tafel ga zitten met mijn werkgever om een plan van aanpak te bespreken. Dit moet, omdat het wettelijk verplicht is. Hierin moeten we aangeven wanneer en hoe ik terug kan komen op de werkvloer. Aangezien er nog een pittige tijd aankomt met veel onzekerheden kan dit schema zomaar in duigen vallen en zal er tegen die tijd een ander schema komen.
Ook hebben ze ons geadviseerd om een 1 op 1 gesprek met een psychgoloog aan te gaan. Dit waren we beide toch al van plan dus dat kwam mooi uit en schrokken hier dus niet van. Blijft het feit dat het zowel voor Nicole en mij een hoop gedoe is en was waar we net even niet op zitten te wachten, maar zo blijkt de wet inelkaar te zitten en daar hebben we ons maar aan te houden.
Tot zo !!!
joost en nicole laat je niet gek maken, ik loop hier ook tegen aan. Jullie hebben allle reden om thuis bij je gezinnetje te zijn. Dikke kus Esmee
BeantwoordenVerwijderenHoe meer je de mensen leert kennen, hoe meer je van je hondje gaat houden!! Sommige mensen zijn eikels en begrip is "soms" ver te zoeken, juist van de mensen die je dan nodig hebt.
BeantwoordenVerwijderenKom op hè, ook hier komen jullie wel weer over heen!
mama
Lieve schatten ,laat je inderdaad niet gek maken,nog vier nachtjes.....!!!XXXXXXX
BeantwoordenVerwijderenwat een kl--- zooi, dat je je hier ook nog mee moet bezig houden, terwijl je al zo veel op je bord hebt, sterkte hiermee, en houd moet, komt itjd komt raad, zou mijn moedertje zeggen, xxx rob en helma
BeantwoordenVerwijderenLieve allebei,
BeantwoordenVerwijderenLaat je niet gek maken, nee! Er zijn zat andere dingen om gek van te worden en daar hoort je werk niet bij!
Zelf heb ik eerstelijns zorgverlof gehad, dat betekende een jaar thuis mogen blijven, me wel elke maand melden bij de bedrijfarts, en als ik me goed voelde, ging ik naar mijn werk. Niet voor de klas, want dan waren er zeker ongelukken gebeurd door mijn ongeconcentreerdheid, maar allerlei klusjes waar we op school normaal nooit aan toekomen.
Na dat jaar moest er een PVA worden gemaakt, maar dat was niet nodig: binnen 3 weken werkte ik weer als vanouds.
Mijn ervaring, en dat kun je jullie "pief" medelen: hooe meer tijd je NU krijgt, hoe sneller je straks weer aan de gang kunt....
Sterkte!
O ja,
BeantwoordenVerwijderenTijdens gesprekken met onze maatschappelijk werker (Radboud Nijmegen) gaf deze lieve man aan, dat als er gezeik zou zijn met ons werk, HIJ wel even contact zou zoeken met onze werkgevers om eea duidelijk te maken....