De vier specialisten bijelkaar

1 radioloog, 1 orthopeed, 1 annestesist, 1 oncoloog, 2 verpleegersters en 2 artsen in opleiding waren vandaag aanwezig bij het uitpakken van Fleur haar arm. Een hoop mensen dus en allemaal in een klein kamertje, maar voor die tijd was er al het één en ander gebeurt.

Vanmorgen om 8.15 uur zijn we met zijn drietjes vertrokken richting het Sophia en hebben Roos in tranen bij opa en oma achtergelaten. Dit zijn momenten die niet fijn zijn en het liefst zou je die kleine wurm ook mee willen nemen, maar ja, er stond iets spannends en vervelends op het het menu en we vonden het wijzer om Roosje thuis te laten. 9.15 uur stonden bij de balie van de poli. Thea, de secceratesse, heeft nog de nodige dingen geregeld en toen dat klaar was kregen we groen licht en de dormicumtablet mocht erin. Binnen een kwartier is onze pillenslikker dan dronken en slaat niets meer in het koppie op.

Tijdens dit inwerken kwam Juul, de maatschappelijkwerkster, ons even op zoeken voor een klein babbeltje. Deze werd op haar beurt afgelost door de radioloog mevrouw van Rij. Deze dame kwam ook kijken hoe het met de wond van Fleur was en heeft ons even uitgelegd waarom er een stukje van de long word meebestraald. Ze vertelde dat de lymfeklieren die in de oksels zit verder loopt dan dat iedereen denkt. Hij loopt een klein stukje de bovennarm in, richting het borstbeen en richting de nek. Om er zeker van te zijn dat alle lymfe worden bestraald word er dus een groter gebied behandeld.

Vervolgens stroomde de kamer vol en iedereeen keek mee hoe meneer Diepstra, de orthopeed, het verband eraf haalde. Tja......wat moet ik nu zeggen. Schrok ik??? nee, niet echt. Het viel eigenlijk wel mee. Voordat de 20 hechtingen verwijderd werden heeft hij Fleur even duidelijk verteld dat ze wel iets zal voelen, maar dat het geen pijn zou doen. Hij had gelijk, tot de laatste 3 aan de beurt waren. Deze lagen als het ware wat dieper en hij moest even wroeten om die eruit te vissen. Niet leuk, maar onze kanjer heeft heel goed meegewerkt. De snee ziet er redelijk netjes uit en is op 1 plekje na dicht. Na de bezichtiging heeft hij de stomp weer ingepakt en dit verband haald hij er volgende week maandag zelf weer vanaf.

Meneer de Leeuw, de pijndokter / anethesist, komt dan ook weer kijken. Hij heeft aangegeven dat we dan weer met de dormicum gaan werken. Omdat er nu een medicijn word gegeven die bij langdurig gebruik de maag kan aantasten heeft hij ook besloten om die te vervangen voor een ander. Ook heeft hij even uitgelegd hoe het zit met fantoom pijn en hoe de hersenen hiermee omgaan. Een moeilijk onderdeel waar ik nu niet op in ga, omdat ik het zelf nog niet begrijp. Hier kom ik nog wel een keer op terug.

Nu blijft de oncoloog nog over. Met haar is de chemokuur besproken. De chemostofjes die ze dit keer moet opeten hebben we nog nooit gehad. De één is in de vorm van een pil en de ander moet via het infuus. Deze rommel krijgt ze 5 dagen achter elkaar en dan mag ze drie weken uitrusten. Dan weer 5 dagen en weer 3 weken rust enz enz enz. Het antwoord op de vraag hoelang deze kuur duurt was duidelijk. Ze weten het niet en dit kan zolang gegeven worden als nodig is. Dus dit betekend dat het 26 weken kan duren, maar 52 weken of langer is ook niet uitgeloten. Met andere woorden we zullen het wel zien en weten nu zeker dat de weg nog héél, héél lang zal zijn.

Zo en als de orthopeed volgende week tevreden is zal onze agenda er ongeveer zo uitzien,

• Donderdag 23 september 2010 moeten we ons in Daniel Den Hoed melden voor het aanmeten van een mal.
• Maandag 20 september 2010 word het verband weer verwijderd.
• Dinsdag 21 september 2010 starten we met de nieuwe kuur.
• Maandag 4 oktober 2010 is de eerste van de 30 bestralingen.

Maar waar we het meeste naar uitkijken is het aanstaande weekend, want dan gaan we een weg. We worden dit keer onverwachts meegenomen door onze vriendjes uit Weert. De bedoeling is dat we gezellig een paar dagen in een huisje van centerparcs gaan zitten en ik kan jullie verklappen dat dit wel gaat lukken.

En nu stop ik ermee,want ik heb kramp in de vingertjes en zie ook dat het nog eens een lang blog is geworden. Wen er trouwens maar aan, want de kans dat Fleur over 1 jaar nog aan de chemo zit is aanwezig en dat betekend dat ik ook een paar verhaaltjes verder ben. Jullie nog veel plezier en tot morgen, overmorgen of overovermorgen.

Joost