Even uitwaaien

Zaterdag 18 september 2010

tots ze plots dit zei "de kracht van de zee doet mij geloven" 

Zo luitjes hier toch nog even een blogje. 1 dagje overslaan is oke, maar 2, nee dat gaat nog niet. Ik ben er wel achter dat als het niet lekker gaat je veel makkelijker alles weg schrijft, maar aangezien de boot op dit moment in een rustig vaarwater dobbert is het opschrijven van de dagelijkse dingen ook een stuk moeilijker geworden. Gelukkig zullen de meeste denken, want dat houd in dat het lekker gaat. Nou, laat ik iedereen maar uit de droom helpen. Het gaat misschien lekker, maar we voelen ons nog steeds klote.

Zodra we de voordeur uitgaan lijkt het wel of we een soort pokerface opzetten. Fleur zit dan in het rolmobiel en Nicole loopt er dan babbelend achteraan. Ik roep nog steeds tegen iedereen dat het redelijk tot bijna goed gaat en Roos zit bijna weer hele dagen op school. Zodra we dan weer thuis zijn dan doen we het maskertje af en zijn we wie we zijn. We lachen, maken geintjes, knutselen en kijken films, maar het verdriet wat er hier in huis ronddwarreld voert de boven toon. De medicatie doet gelukkig zijn werk, maar dat betekend niet dat mevrouw geen pijn heeft. Alles wat ze doet wil ze ook nogeens zelf doen en ze accepteert bijna geen hulp. Probeer zelf maar eens een uur alles met links te doen. Na dat uurtje ben je het zat en ben je blij dat je nog een rechterarm nog hebt. Nee, mijn meisje loopt nu al ruim 2 weken zonder arm en elke minuut van de dag word ze hiermee geconfronteerd. Nicole heeft ondertussen op school een gesprek gehad over de aanpassing die er moeten komen en thuis zijn we ook bezig met het oplossen van dingen. Dit zijn dingen waar we over praten, maar Fleur hoort dit ook. Dit alles bijelkaar word haar soms teveel en dat maakt haar intens verdrietig.

Om deze pijn te verzachten proberen we zoveel mogelijk leuke dingen te doen. Lekker eten is daar een onderdeel van. Zo zijn we gisteren wezen wokken met de opa's & oma's en vandaag zijn op scheveningen geweest om een patatje te kopen. Maar ook even op het strand uitwaaien, schelpen zoeken en naar de golven van de zee staren is iets wat wij met zijn vieren graag doen. We hebben wat foto's gemaakt en zijn toen weer naar huis gegaan. Richting huis zaten we wat te praten tots ze plots dit zei "de kracht van de zee doet mij geloven". Nicole is hier even op in gegaan en kwam er achter dat ze haar hoofd op het strand leeg maakt. Dit was fijn om te horen en ik sluit me volledig bij haar aan en geloof ook zeker dat we deze strijd gaan winnen. Jullie een fijne zondag en tot over 1,2 of drie dagen.

Joost