Het is bijna zover

Donderdag 2 augusstus 2010

Zo luitjes, daar zijn we weer en het word nu echt spannend. De operatie is gepland en iedereen die met Fleur iets gaat doen is even langsgeweest. Laten we beginnen met de anethesist. Deze kwamen ons even vertellen dat ze Fleur héél goed in de gaten houden en dat ze een klein cathertje in de nek zullen aanbrengen. Hier krijgt ze de komende dagen constant medicatie door tegen de pijn.

Een grote man met een brilletje en kleine ogen die de naam Diepstra draagt is ook even geweest. Dit is de orthopeed en van horen zeggen is dit één van de beste van het Sophia en Erasmus MC. Hij zal onze vriendin mevrouw Han helpen met de amputatie. Na of voor de afzetting zal mevrouw Han ook haar PAC verwijderen die aan de rechterkant boven de borst zit. Deze word opnieuw ingebracht, maar dan aan de linkerkant. De reden van deze aktie is de bestraling, die waarschijnlijk over een week of  3 gaat beginnen. De "oude" pac zit precies in het gebied wat ze willen gaan bestralen dus is een verplaatsing nodig. Dit was voor ons even kleine tegenvaller of een domper. Hoe je het wil noemen mogen jullie weten, maar we hebben weer eens geen keus en het is niet anders.

Ook heeft mevrouw Van Rij, de radiotherapeut, verteld dat ze maar liefs 30 keer gaan bestralen. Dit is 7 keer meer dan in haar hand. Het gebied dat wordt bestraald is zeer groot en er zal een stukje van haar rechterlong geraakt worden. Hier kunnen ze niets aan doen en dat stukje zal afsterven. Haar longen zijn groot genoeg om dit op te vangen en ze zeggen dat we ons hier geen zorgen om hoeven te maken. Dit is makkelijker gezegd dan gedaan en zullen het wel zien.

En voor de rest kunnen we alleen maar zeggen dat we een vreemde dag achter de rug hebben. Vanaf het moment dat we te horen kregen dat ze haar arm "waarschijnlijk" zou verliezen tot nu zijn we 18 dagen verder. 18 dagen, 18 dagen!!!!!!! We hadden maar 18 dagen de tijd om te mogen wennen. Aanstaande zaterdag 4 september 2010 zijn we precies een jaar verder. 1 jaar geleden toen hadden en spraken we alleen nog maar over een pink die er waarschijlijk vanaf moest. Mensen ik heb gehuild toen ik zag dat ze hem gered hadden. Wat was ik blij en kan de chirurg mevrouw Van Nieuwenhoven nog steeds zoenen, want we waren echt door het dolle heen en dat pakken ze me niet meer af. Nee, die herrinering blijft en die zal ik blijven koesteren. Wat een mooi moment was dat zeg.

Welke herrinering ze me ook niet kunnen afpakken is die van morgen. Die kut kanker heeft ervoor gezorgt dat we morgen ergens in de middag een nieuw leven in stappen. Fleur is Fleur en dat blijft zo, maar mijn kanjer moet het gaan doen met 1 arm. Beeld je maar eens in, je reet afvegen, tanden poetsen, schrijven en foto's maken. Ja foto's maken zal het probleem niet zijn, maar bij de meeste toestellen zit het knopje rechts. Ik zou zeggen "draai het toestel om dan zit hij aan de goede kant". Gemene lol, maar we hebben er wel om gelachen. Lachen.....ja lachen dat is iets wat we graag doen, maar om eerlijk te zijn heb ik daar nu even geen zin.

Op dit moment zit ik weer bij Fleur en ze slaapt gelukkig, maar als het grietje wakker word mag ze niet meer eten, maar ze kan nog wel een paar uurtjes genieten van het knutselen wat ze zo graag doet. Nee lieve bloglezer we zijn sterk en gaan het redden, maar

• 30 keer bestralen,
• fantoomgevoel,
• revalidatie,
• alle starende blikken,
• Alle chemo's die er nog in moeten

Nee als ik eerlijk ben weet ik dat we er nog lang niet zijn en dat maakt me verdrietig. De top van de berg die nu zichtbaar is was hoog, maar als ik om een hoekje kijk zie ik de bergen die erachter liggen en zie dat die ook pittig zijn. Hoe zwaar het word kan niemand ons vertellen en ik kan alleen maar hopen dat we het dieptepunt nu bereikt hebben. Hoe het morgen voor de rest gaat zullen we wel zien. Er zullen wel wat tranen vloeien, maar als er amputatie nodig is om 100 jaar te worden dan moet dat maar. Jullie morgen veel plezier met jullie ding en tot over een uurtje of 12, 15 of 18.

Joost