Een dag met een lach en een traan

11 nachten waren we gescheiden, 11 nachten hopen op een goede dag, 5 nachten bij Roos, 6 nachten bij Fleur, 11 nachten zonder mijn lieve vrouw. Nee het viel niet mee, maar na 11 nachten en 12 dagen zijn we weer compleet. En hoe!!!! Vandaag was het met recht een dag met een lach en een traan.

Vannacht heeft Fleur lekker geslapen en dat was maar goed ook, want we wisten dat het een zwaar dagje zou worden. En we hadden gelijk. Om een uur of 10 melde de pijndokter zich met de mededeling dat ze het chatetertje ging verwijderen. Deze was afgedekt met een doorzichtige pleister die volgens mij met 2 seconden lijm vast zat. Dit was voor Fleur een niet zo'n fijn moment en de woorden "nu even niet" en "jullie luisteren niet, want ik zeg stop" waren met regelmaat weer eens geroepen. Uit eigen ervaring weten we ondertussen dat dit dingen zijn die het dametje roept als er iets naars gaat gebeuren. Veel mensen zijn hier gevoelig voor en dat weet ze. Gevolg is vaak dat de artsen, specialisten of verpleging dan even stoppen. Wij zeggen dan meestal dat ze door moeten gaan en hun mond moeten houden en "gewoon" hun werk moeten doen. Dit klinkt lullig, maar dit werkt het beste bij Fleur. Maar goed, toen ze van het slangetje was verlost kwam ze weer bij. Nu zat alleen de PAC nog aan haar vast, maar het biede wel even de mogelijkheid om op een normale w.c. te zitten en niet op zo'n klote po-stoel.

Om 12.00 uur heeft Nicole zelf de dormicum bij Fleur ingebracht. Ter herrinering, dit is het middeltje dat ervoor zorgt dat je niets in de bovenkamer opslaat. En gelukkig maar, want het verband ging eraf en we zouden haar nieuwe arm zien. Wat we gehoord en gezien hebben was hartverscheurend. Het lekker doorwerken was niet tegen een dove gezegd en de orthopeet ging aan de slag. Hij tilde het stukje arm op en dit was het startsein voor een reeks gil en huil momenten. Tijdens het knippen hield hij Fleur zo stevig vast dat zijn duim verkleurde. Dit deed zeer en Fleur begon steeds harder te schreeuwen en te krijsen. Toen het verband was verdwenen schrok ik me de tering. De orthopeed was zeer en zeer tevreden, maar wat ik zag was een oorlogs gebied. Er zat één grote snee met erg veel hechtingen en hier en daar druppelde er wat bloed uit. Nicole had het ondertussen niet meer en haar tranen stroomde rijkelijk over haar wangen.

Na een seconde of 15 werd de wond weer ingepakt en toen kwam het moment dat we nooit, maar dan ook nooit meer zullen vergeten. De zwachtel werd vanaf de stomp opgebouwd richting haar oksel. Om het verbandje op zijn plek te houden moest de orthopeed wel even knijpen. Er was geen ruimte naast de de wond dus dan maar op de wond. Ik weet dat hij geen keus had, maar de oerkreet die toen uit Fleur kwam zullen ook de orthopeed en de verpleging niet snel meer vergeten. Mijn god, 2 hele lange gillen van ongekende hoogte kwamen eruit. Terwijl ik dit schrijf lopen de rilling over mijn rug en alle vezels in mijn lichaam springen overeind. Het was in één woord verschikkelijk. Nee, dit moment zullen we niet snel meer vergeten en hopen het ook nooit meer mee te maken.

Wie het wel is vergeten is Fleur. Die dormicum werk fantastisch, want mevrouw weet er niets meer van. Gelukkig maar en als ik maar iets kan doen voor de persoon die dit heeft uitgevonden dan doe ik dat. Toen het hele rolletje verband om haar arm zat ging de arts weg en dat vond Fleur fijn. Het eerste wat ze zei was "Ik wil nu naar huis". Probleem was dat we zoveel zooi bij ons hadden dat opa even als goederentaxi moest komen helpen.

Lekker naar huis en lekker op je eigen bed liggen. Ja, dit is wat Fleur graag wilde en dat deed ze ook, maar toen gebeurde het.....mevrouwtje sprong na 30 minuten uit bed trok haar schoenen aan vloog naar buiten. Ja naar buiten, want ze wilde spelen. We snapten er geen ene reet van. Vanmorgenvroeg zaten er nog 4 slangen aan haar vast, heeft ze de hoogste noot gezongen die er bestaat, heeft nog een chemo opgegeten en nu wilde ze buiten spelen. Twee tellen later was ze verdwenen en bleek ze op haar gemakkie met onze buurjongetjes een spelletje te spelen. Onbegrijpelijk wat een meid. Ik ben zo trots op onze meiden dat ik de ellende van vanmorgen bijna zou vergeten.

Ondertussen liggen mijn 3 vrouwen op bed. We hebben besloten om Roos morgen thuis te houden en we doen het lekker rustig aan. De tafel word netjes gedekt en we gaan, zoals we meestel ieder zondag doen, lekker eten. "Gewoon" met een eitje, een kopje thee en koffie en een geroosterd boterhammetje. Het enigste verschil met deze zondag is dat het voor jullie woensdag is en ik de stekker van de telefoon er hebt uit getrokken en de mobieltjes boven laat liggen.

Dus mensen, veel plezier met werken en tijdens het pellen van mijn zachtgekookt eitje zal ik even aan  jullie denken. Tot morgen, overmorgen of overovermorgen.

Joost